Μία μητέρα βρίσκεται σε αδιέξοδο και χρειάζεται τη βοήθειά μας για ένα θέμα που αφορά όλους τους γονείς και τα παιδιά. Πρόκειται για το bullying στο σχολείο και πως πολλά παιδιά γίνονται θύτες ή θύματα άσχημων συμπεριφορών.
Αυτή τη φορά λοιπόν μία μητέρα μας εξηγεί πως το παιδί της έχει πέσει θύμα bullying, πόσο πολύ έχει επηρεαστεί το παιδί από τις προσβολές και την κακομεταχείριση που δέχεται από συμμαθητές του, και ζητάει τη γνώμη μας ως προς το πως να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση,
Πρόκειται για ένα δύσκολο και πολύ λεπτό ζήτημα, καθότι τα παιδιά ποτέ δεν ευθύνονται για τις συμπεριφορές τους, καθώς απλά υιοθετούν και αντιγράφουν τις συμπεριφορές των μεγάλων. Πως λοιπόν θα μπορέσει να διαχειριστεί τόσο την κατάσταση στο σχολείο όσο και το ίδιο της το παιδί; Ένα παιδί που έχει κλειστεί στον εαυτό του και αποφεύγει κάθε συζήτηση με τη μητέρα του.
Ας διαβάσουμε το κείμενο αυτής της μητέρας
Έχω τρία παιδιά τα οποία λατρεύω. Έχουν μικρή διαφορά ηλικίας μεταξύ τους και από πολύ μικρά τα έμαθα να αγαπούν το ένα το άλλο και να σέβονται τη διαφορετικότητα όλων των ανθρώπων. Τα έμαθα να μην ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από το χρώμα, τη θρησκεία και τα ρούχα που φορούν. Τα έμαθα να αγαπούν και να σέβονται. Να συγχωρούν και να λύνουν τις διαφορές τους με τη συζήτηση. Να δείχνουν κατανόηση και αλληλεγγύη εκεί που χρειάζεται.
Έμαθα στα παιδιά μου, τις αξίες που έμαθαν και οι δικοί μου γονείς σε μένα και πίστευα ότι αυτά, ήταν αρκετά για να καταφέρουν να επιβιώσουν στο σημερινό κόσμο. Δεν φανταζόμουν ότι έπρεπε μέσα σε όλα αυτά να συμπεριλάβω και το “μάθε να βγάζεις δόντια για να σε σέβεται η αγέλη” . Όλα ξεκίνησαν με τον μεγαλύτερο μου γιo, όταν αυτός ήταν ακόμη 13 χρονών. Πλέον είναι 15 και τα πράγματα προσπαθούμε να πάνε καλύτερα, αλλά δεν πηγαίνουν.
Ο γιoς μου ήταν πάντα ένα παιδί χαμηλών τόνων. Φιλικός με όλους και προσπαθούσε να μη μπλέκει σε καυγάδες. Πάντα προσπαθούσε να κάνει παρέα με τα παιδιά που δεν είχαν φίλους. Δεν ήθελε να νιώθει ότι κάποιος άνθρωπος είναι μόνος του, στον ίδιο χώρο που υπάρχει κι εκείνος χωρίς να κάνει τίποτα. Στο Δημοτικό όλα κυλούσαν σχετικά ομαλά. Υπήρχαν παιδιά λίγο πιο άτακτα, που συχνά τον πείραζαν επειδή είχε παραπάνω κιλά ή επειδή δεν του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο και μπάσκετ, όμως με την σωστή συνεργασία των εκπαιδευτικών, τα προβλήματα λυνόντουσαν εύκολα.
Όλα άλλαξαν όμως, όταν πήγε Γυμνάσιο. Εκεί υπήρχαν παιδιά πολύ πιο άγρια. Υπήρχαν παιδιά που οι γονείς τους δεν τους είχαν δείξει ποτέ αγάπη και όλη αυτή την οργή την ξέσπασαν στον γιo μου και σε μερικά άλλα παιδιά του σχολείο. Στο Γυμνάσιο δεν υπήρχαν οι εκπαιδευτικοί που θα αφιέρωναν χρόνο από την ζωή τους, να λύσουν το πρόβλημα. Στην αρχή ήταν απλά πειράγματα.
Ερχόταν στο σπίτι και παραπονιόταν ότι τον κορόιδευαν επειδή ήταν “χόντρος” . Ότι στα διαλείμματα δεν άφηναν τα άλλα παιδιά να τον κάνουν παρέα. Ξεκίνησα να τον συμβουλεύω να απαντάει στις προσβολές τους. Να τους βάζει στη θέση τους. Νόμιζα ότι ήταν απλά παιδικά πειράγματα που σήμερα θα πουν κάτι παραπάνω και αύριο θα κανονίσουν να βγουν όλοι μαζί. Δεν ήταν όμως.
Όταν τα πειράγματα ξεκίνησαν να γίνονται πιο έντονα μίλησα με τους καθηγητές και τον Γυμνασιάρχη. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα, όμως μου είπαν ότι πρόκειται για μαθητές που προέρχονται από κατεστραμμένες οικογένειες και οι γονείς δεν δίνουν την παραμικρή σημασία. Μπορεί να νιώθουν περήφανοι για τα παιδιά που έβγαλαν, μπορεί απλά να μην τους “καίγεται” και καρφί. Αγανακτισμένη τους είπα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι σχετικά με αυτό. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το παιδί μου να μη φοβάται να πάει σχολείο.
Εκείνοι μου είπαν ότι θα επιληφθούν του θέματος, αλλά δεν νομίζω να ασχολήθηκαν τόσο όσο έπρεπε ή τέλος πάντων, δεν νομίζω να βρήκαν τον σωστό τρόπο να ασχοληθούν. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν ξεκίνησαν να του στέλνουν υβριστικά μηνύματα στο Viber. Μια φορά πήρα το κινητό του εγώ και τους απάντησα ως μητέρα του. Προσπάθησα να τους βάλω στη θέση τους, αλλά ακόμη κι έμενα δε με σεβάστηκαν. Συνέχισαν να βρίζουν και να γελούν εις βάρος μου. Τους απέκλεισα από τις επαφές του για να μην τον ενοχλούν ακόμη και στο σπίτι και προσπαθούσα μέσα από οικογενειακές συζητήσεις να βρούμε μια λύση εγώ και ο σύζυγός μου.
Μέχρι που ένα πρωί – πρόσφατα – το παιδί ήρθε μελανιασμένο από το σχολείο. Του την είχαν “στίσει” έξω από το σχολείο όταν καθηγητές και γυμνασιάρχης είχαν φύγει και τον χτύπησαν. Εκείνος προσπάθησε να αντεπιτεθεί αλλά στο δικό μας το σπίτι δε το μάθαμε ποτέ να “δέρνει” και λογικά δεν κατάφερε πολλά. Ακόμη και πολεμικές τέχνες να τον είχαμε γράψει όμως, για να γυμναστεί και να είναι ασφαλής ένας εναντίον 5 δε θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα.
Έχει κλειστεί στον εαυτό του. Πλέον δεν μου ανοίγεται. Δεν βγαίνει από το σπίτι και φυσικά έχει πέσει στα μαθήματα. Δεν με νοιάζει όμως αυτό. Εγώ δεν ήθελα ποτέ τα παιδιά μου να γίνουν γιατροί και δικηγόροι. Ευτυχισμένους ανθρώπους ήθελα να μεγαλώσω, όχι άριστους μαθητές και επιτυχημένους επαγγελματίες. Απλά ευτυχισμένους. Και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι 15 χρόνια έχω δώσει και την ψυχή μου, για να μη σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη του, και προσπαθούν με την βια να το σβήσουν παιδιά που δεν πήραν σωστές αξίες από το σπίτι τους και καθηγητές που κλείνουν τα μάτια μπροστά στο άδικο.
Δεν θέλω να τα βάλω με αυτά τα παιδιά. Το ξέρω ότι δεν φταίνε. Το ξέρω ότι αν είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σε άλλα σπίτια, τώρα μπορεί να έκαναν παρέα με τον γιo μου. Προσπαθώ όμως να βρω μια λύση και δεν μπορώ. Φυσικά έχω προσπαθήσει να επικοινωνήσω με τους γονείς, αλλά οι μισοί δικαιολογούσαν την κατάσταση λέγοντας ότι “παιδιά είναι…λογικά και ο γιoς σου κάτι τους έκανε” και οι άλλοι μισοί με ξαπόστελναν με κάνα δυο κουβέντες και τώρα όταν με βλέπουν τρέχουν να με αποφύγουν.
Αν μάθαινα ότι το παιδί μου έκανε κακό σε άλλα παιδιά, θα έκανα τα πάντα για να το σταματήσω. Εκείνοι απλά αδιαφορούν. Τι να κάνω; Ποιες είναι οι εναλλακτικές μου;
Ανώνυμη αναγνώστρια.
Photo via: youwillriseproject.com
