Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Πελοποννήσου πριν 43 χρόνια κι προέρχομαι από μια πολύ συντηρητική οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε την πεποίθηση ότι όλες οι γυναίκες είναι εξώλης και προώλης και σε συνδυασμό με τον φόβο του για την γνώμη του κόσμου, μου είχε στερήσει πολλές ελευθερίες που την ίδια εποχή για άλλα κορίτσια της ηλικίας μου ήταν αυτονόητες. Ακόμη και μετά την ενηλικίωση μου, δεν με άφηναν να πηγαίνω εκδρομές με τις φίλες μου και φυσικά οι βόλτες μου ήταν περιορισμένες και μέχρι συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα.
Εγώ ήμουν ένα ήσυχο κoρίτσι και ποτέ δεν έφερνα αντίρρηση σε αυτά που μου έλεγαν κι ας ένιωθα πολλές φορές να πνίγομαι. Στα 19 μου χρόνια γνώρισα τον άντρα μου. Ήταν αυτός που μου δίδαξε τον ερwτα με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Ο πατέρας μου αγχωμένος μην ο κόσμος μας…πιάσει στο στόμα του, μας πίεσε να αρραβωνιαστούμε. Εγώ δεν είχα λόγο να αρνηθώ διότι τότε όντως πίστευα, ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για την υπόληψή μου.
Αρραβωνιαστήκαμε και για λίγα χρόνια μέναμε όλοι μαζί στο πατρικό μου. Όταν χτίστηκε το δικό μας σπίτι μείναμε μαζί. Οι γονείς μου και πάλι ξεκίνησαν τις πιέσεις για γάμο. “Τι θα πει ο κόσμος;” “Δεν γίνεται να μένετε στο ίδιο σπίτι και να μην είστε παντρεμένοι” κοκ. Οπότε παντρευτήκαμε. Γρήγορα ήρθε και το πρώτο μας παιδί.
Ο σύζυγός μου ήταν ένας πολύ τρυφερός άντρας. Με πρόσεχε, με αγαπούσε και ήταν τελείως διαφορετικός από τον πατέρα μου. Κι εγώ όμως, ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του. Δεν είχα άλλες εμπειρίες πριν από αυτόν και το δέσιμο μου μαζί του ήταν τεράστιο. Μετά από μερικά χρόνια κι αφού είχαμε αποκτήσει ήδη 3 παιδιά τα πρώτα προβλήματα στον γάμο μας ξεκίνησαν να εμφανίζονται.
Εγώ όμως, ήξερα ότι κάθε γάμος έχει τα προβλήματά του και δεν γίνεται να τα παρατάμε τόσο εύκολα. Άλλωστε είχαμε 3 παιδιά μαζί. Ξεκίνησε να λείπει όλο και πιο συχνά από το σπίτι. Δούλευε πολλές ώρες στη δουλειά, αλλά ξαφνικά όταν τελείωνε προτιμούσε να βγει βόλτα με τους φίλους του παρά να βγούμε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Προσπάθησα να του κάνω επανειλημμένες φορές συζητήσεις. Πότε με ήρεμο τρόπο, πότε με κλάματα, πότε με νεύρα. Εκείνος όμως μου έλεγε ότι δεν γίνεται μια ζωή να βγαίνει μαζί μου και ότι έχει και αυτός δικαίωμα να θέλει να ξεσκάσει. Βέβαια, όταν εγώ του ζητούσα σαν χάρη να κρατήσει τα παιδιά για να βγω για έναν καφέ με την αδερφή ή την κολλητή μου, εκείνος αρνούνταν λέγοντας ότι δεν θα ξέρει τι να κάνει, αν συμβεί κάτι.
Όσο περνούσε ο καιρός ξεκίνησε να γίνεται όλο και περισσότερο απόμακρος. Η ερwτική μας ζωή πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλο πιο συχνά γυρνούσε σπίτι μετά τις 12 το βράδυ και συνήθως μέσα στα νεύρα. Προσπαθούσα να τον ξανά κάνω να με δει σαν…γυνaίκα αλλά μάταια. Πολλές φορές μάλιστα είχα αντιληφθεί ότι προτιμούσε να δει ταινίες ερwτικού περιεχομένου και να…περάσει καλά μόνος του – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ – παρά να έρθουμε πιο κοντά οι δυο μας.
Ξεκίνησα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Ένιωθα άσχημη, χοντρή και τουλάχιστον χαζή σαν προσωπικότητα. Πίστευα ότι αυτά που έλεγα, ο τρόπος που κινούμουν μέσα στο χώρο, το χρώμα των μαλλιών μου και το μέγεθος των ματιών μου ήταν αντιερwτικά. Σκεφτόμουν ότι εγώ ευθύνομαι γι’ αυτήν την κατάσταση. Ότι τα 3 μου παιδιά με έκαναν να αφήσω τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να είμαι περισσότερο περιποιημένη. Μέσα στο σπίτι όμως και με 3 παιδιά το ένα κοντά στην ηλικία του άλλου, ποια μάνα είναι καθημερινά κοκέτα; Όλες θέλουμε να είμαστε όμορφες όμως το ξέρουμε πολύ καλά ότι πάντα θα υπάρξουν οι μέρες που τα παιδιά σου θα σε λερώσουν με το φαγητό, ή θα είσαι αρκετά κουρασμένη για να περιποιηθείς τα φρύδια σου. Αυτό δεν ήταν καθημερινότητα, όμως ακόμη και να υπήρξαν φορές που δεν ήμουν σαν την Angelina Jolie όταν στην Εκκλησία έλεγε “μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος” αυτό δε το σκέφτηκε ποτέ;
Όντας μόνη μου μέσα στο σπίτι, έπρεπε να βρω κάτι για να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα μου. Είχα ανάγκη από κάτι διασκεδαστικό στη ζωή μου, που θα με έκανε να μην σκέφτομαι που μπορεί να βρίσκεται ο αντρaς μου μέχρι τέτοια ώρα. Έτσι, άνοιξα έναν λογαριασμό στο Facebook. Στην αρχή, είχα μόνο συγγενείς, φίλους και παλιούς συμμαθητές. Μετά από ένα χρονικό διάστημα όμως ξεκίνησα να μιλάω ακόμη και με γυναiκες που ζούσαν στην Βραζιλία.
Περνούσα καλά, ένιωθα λιγότερο μόνη και γελούσα με τα ανέκδοτα που έβλεπα στην αρχική μου σελίδα. Κάποια μέρα, μου έστειλε μήνυμα ένας άντρaς από την Αθήνα. Δεν χρειάζεται να πω το όνομά του. Το μόνο σίγουρο όμως, είναι ότι ήταν ιδιαίτερα όμορφος και ο τρόπος που μου μιλούσε με έκανε να νιώσω “σημαντική” . Ξεκίνησε να με φλερτάρει και παρόλο που του έλεγα ότι είμαι παντρεμένη συνέχιζε να με διεκδικεί. Δεν τον διέγραψα επειδή δεν ήθελα να τον διαγράψω. Τις ώρες που ο άντρaς μου έλειπε από το σπίτι, είχα έναν άνθρωπο να με διεκδικεί. Να με φλερτάρει.
Ξεκινήσαμε να μιλάμε όλο και περισσότερο. Του έστελνα selfie μου όντας ξεμαλλιασμένη θέλοντας να αυτοσαρκαστώ κι εκείνος μου έλεγε ότι έχω φυσική ομορφιά και ότι τα χαλασμένα μου μαλλιά αξίζουν τον κόπο, αν μου τα χάλασαν τα παιδιά μου. Ξεκίνησα να νιώθω πολύ οικεία μαζί του. Μου έβγαινε να του πω τα προβλήματα μου και παρόλο που ποτέ δεν είχα γυρίσει την κουβέντα…αλλού, εκείνος δεν έδειχνε να με βαριέται. Προσπάθησε να με φλερτάρει κάνα δυο φορές στις αρχές, αλλά είδε ότι δεν ανταποκρινόμουν και συνεχίσαμε να μιλάμε φιλικά.
Ακόμη κι έτσι όμως, δε με βαριόταν. Ενδιαφερόταν να μάθει τα νέα μου και με συμβούλευε όταν αγανακτούσα με τον άντρα μου. Μερικές φορές σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσα χιλιόμετρα μακριά να με καταλαβαίνει περισσότερο από τον ίδιο μου τον σύζυγο. Από τον άνθρωπο που με ξέρει από 19 χρονών κοπέλα και που ήταν αυτός που πίστευα ότι γνώριζε για μένα τα πάντα. Ο ενθουσιασμός μου γι αυτόν τον άγνωστο άντρα ξεκίνησε να γίνεται όλο και μεγαλύτερος.
Στην αρχή, κορόιδευα τον εαυτό μου σκεπτόμενη ότι ένιωθα σχεδόν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που δεν ήξερα από κοντά. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που μου έστελνε μήνυμα μου έφευγε κάθε αμφιβολία και πίστευα ότι αυτό που νιώθω ήταν το πιο καθημερινό πράγμα στον κόσμο. Το εμπιστεύτηκα στην αδερφή μου κι εκείνη μου είπε ότι με καταλαβαίνει αλλά θα έπρεπε να το προσπαθήσω ακόμη λίγο με τον σύζυγό μου και να χωρίσω αν νιώσω ότι δεν οδηγεί πουθενά.
Συμφωνούσα μαζί της αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε να κάνω λίγη ακόμη υπομονή. Υπομονή που δεν τον έβλεπε πια το σπίτι μας, υπομονή που είχε να με αγγίξει τουλάχιστον 2 μήνες, υπομονή που ακόμη και όταν το έκανε κοιτούσε μόνο την δική του ικανοποίηση, υπομονή που ξεκίνησα να υποψιάζομαι ότι έχει δεύτερο κινητό αλλά ήξερα ότι ακόμη κι αν τον ρωτήσω δεν επρόκειτο να μου έλεγε την αλήθεια. Μέχρι που εκείνος ο άντρaς από το διαδίκτυο, αποφάσισε να έρθει να με δει από κοντά.
“Για έναν καφέ θα βγούμε” μου είπε. “Αν θες πάρε και τον αντρa σου μαζί, μη μας παρεξηγήσει” . Κόλλησαν τα μάτια μου στην οθόνη του κινητού και δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Ήθελα τόσο πολύ να τον γνωρίσω από κοντά, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να βρω μια καλή δικαιολογία για να βγω από το σπίτι. Μπορεί ο άντρaς που γνώρισα μεσώ διαδικτύου να μην είχε πονηρές βλέψεις, αλλά κανένας – εκτός της αδερφής μου – δεν ήξερε την ύπαρξή του.
Εν τέλει κανονίσαμε να πάμε για έναν καφέ κάποιο πρωί που τα παιδιά ήταν στο σχολείο και ο άντρaς μου στη δουλειά. Βγήκαμε, μιλούσαμε με τις ώρες, γελούσαμε πολύ και ξαφνικά λίγο πριν χωριστούμε με φίλησε. Ένιωσα όλο μου το σώμα να ανατριχιάζει. Σαν να έσβησαν όλα. Ήταν τόσο όμορφος. Έγινε. Ήταν βιαστικό, ήταν πολύ παράξενο καθώς για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήμουν με κάποιον άλλον και όχι με τον άντρa μου και θυμάμαι όταν γύρισα σπίτι ένιωθα ένα ανάμεικτο συναίσθημα ντροπής και ενθουσιασμού συγχρόνως.
Γύρισε στην πόλη του και συνεχίζαμε να μιλάμε. Δεν άλλαξε τίποτα στην επικοινωνία του μαζί μου. Όμως ήξερα ότι η απόσταση ήταν μεγάλη. Παρόλα αυτά μετά από αυτό που έγινε εκείνο το πρωί ξεκίνησα να σκέφτομαι σοβαρά πόσο είχε τελειώσει ο γάμος μου. Όταν αποφασίζεις να απατήσεις τον σύντροφό σου δεν υπάρχει επιστροφή. Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει, όταν ένιωσα ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που δεν ήξερα προσωπικά…όμως δεν είχα τα κότσια να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.
Ζήτησα διαζύγιο. Υπήρξαν εντάσεις, τσακωμοί. Όσο ήμασταν σε διάσταση μάθαινα ότι ο σύζυγός μου για τουλάχιστον 1 χρόνο με απατούσε. Όχι με κάποια συγκεκριμένη, αλλά περιστασιακά με πολλές. Δεν με ενδιέφερε να του ζητήσω τον λόγο. Το μόνο που ήθελα, ήταν να είναι καλός με τα παιδιά και μετά το διαζύγιο. Ήταν. Με τον άντρa που βγήκα εκείνο το πρωί, πλέον δεν μιλάμε. Δεν βρίσκομαι σε σχέση, δεν ενδιαφέρομαι να βρω τον…επόμενο. Είμαι ελεύθερη και θέλω να ζήσω αυτά που τόσα χρόνια δεν έζησα. Θέλω να πάω εκδρομές με τα παιδιά μου και τους φίλους μας. Χαίρομαι που δουλεύω και τα παιδιά μου χαίρονται ακόμη περισσότερο με αυτό, έχω βρει ξανά τον εαυτό μου.
Ζω μόνη μου και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσω μια όμορφη ζωή σε έμενα και στα παιδιά. Μια ζωή που θα τους έχω εμπιστοσύνη και θα τους μάθω να ξέρουν τι αξίζουν και να το διεκδικούν. Ζούσα για τουλάχιστον 2 χρόνια σε έναν κατεστραμμένο γάμο και δεν το έληγα επειδή φοβόμουν τι θα πει ο κόσμος. Τι θα πουν οι γονείς μου. Πίστευα ότι εγώ ευθύνομαι. Πλέον ξέρω όμως, ότι ακόμη κι αν είχα κι εγώ μερίδιο ευθύνης, έπρεπε να φύγω προτού κάνω κάτι που δεν με αντιπροσωπεύει. Ξέρω ότι πολλές φορές προτιμότερο είναι να φύγεις από μια κατάσταση, από το να κάνεις κάτι που μέχρι και σήμερα, μπορεί να μην το μετανιώνεις άλλα δεν είσαι και ιδιαίτερα περήφανη γι’ αυτό.
Photo via: faithit.com
