“Δεν με νοιάζει αν τα παιδιά μου με λένε κακιά, μου αρκεί που δε θα μεγαλώσω παλιόπαιδα” υποστηρίζει η μητέρα δύο παιδιών . Η Christine Organ, είναι μητέρα δύο παιδιών και δεν φοβάται να υποστηρίξει ότι δεν φοβάται αν τα παιδιά της την πουν κακιά, αρκεί να μην βγουν παλιόπαιδα.
Η Christine φαίνεται πως μέσα από ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στο scarymommy.com, υπενθυμίζει στους γονείς, ότι οι γονείς, δεν πρέπει να φοβούνται τόσο πολύ μην φανούν κακοί στα μάτια των παιδιών τους. Οι γονείς, πρέπει να θέτουν τους δικούς τους κανόνες μέσα στο σπίτι.
Οι κανόνες μέσα σε ένα σπίτι, δημιουργούν στα παιδιά ένα κλίμα ασφάλειας. Μπορεί λοιπόν τα παιδιά πολλές φορές όταν τα μαλώνουμε να αντιδρούν και να μας κάνουν μούτρα ή να μας λένε “κακούς” όμως μεγαλώνοντας θα μας ευγνωμονούν που βάλαμε κανόνες και τα προστατεύσαμε όταν έπρεπε.
Δείτε ακόμα Παιδί με επιθετική συμπεριφορά και τρόποι που θα το τιθασεύουν
Η Christine, δημοσίευσε αυτό το κείμενο και η αλήθεια είναι ότι μας άγγιξε πολύ και μας έκανε να καταλάβουμε ότι μερικές φορές δεν πειράζει αν είμαστε κακοί. Αρκεί τα παιδιά μας να μην βγουν παλιόπαιδα. Διαβάστε παρακάτω:
«Σχεδόν κάθε μέρα τα παιδιά μου θυμώνουν μαζί μου, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Τα παιδιά μου με λένε κακιά, Είτε επειδή τους ζητάω να καθαρίσουν τις τρίχες τους, βγαίνοντας από το μπάνιο ή επειδή βάζω όριο στο πόση ώρα θα παίξουν με το Xbox.
Μερικές φορές, μάλιστα, έχω και το θράσος να τους ζητήσω να μαζέψουν τις ακαθαρσίες του σκύλου από τη βεράντα ή να πάνε τα πιάτα τους στον νεροχύτη! Κάποιες φορές είμαι γκρινιάρα μαμά. Κάποιες είμαι αυστηρή μαμά. Και κάποιες άλλες είμαι, τολμώ να πω, η πιο κακιά μαμά του κόσμου.
Γενικά, πιστεύω πως ως επί το πλείστον ανήκω στους χαλαρούς γονείς –στα περισσότερα πράγματα, τουλάχιστον. Λέω ναι σε πολλά, στο πόση ώρα θα δουν τηλεόραση, στο πόσα ανθυγιεινά σνακ θα φάνε και στο να κοιμηθούν λίγο πιο αργά.
Δεν τους κυνηγάω για τους βαθμούς τους (αρκεί να προσπαθούν και να σέβονται τους δασκάλους τους). Παραβλέπω τις κάλτσες στο πάτωμα και όλο τον πανικό που γίνεται μέσα στα δωμάτιά τους. Σκεφτείτε πως δεν λέω τίποτα, ούτε για τη λεκάνη της τουαλέτας που δεν κατεβάζουν ποτέ (ποτέ, όμως!).
Αλλά επειδή δεν θέλω να μεγαλώσω παλιόπαιδα, κάποια στιγμή, πρέπει να πατήσω πόδι και να θέσω κάποια όρια.
Θα γκρινιάξουν, θα παραπονεθούν, κάποιες φορές θα κλάψουν. Θα πουν ότι οι φίλοι τους παίζουν με το Xbox για 5 ώρες συνεχόμενα. Θα προσπαθήσουν να με πείσουν, ότι θα κάνουν τα μαθήματά τους νωρίς το επόμενο πρωί (εννοείται πως δεν θα τα κάνουν).
Θα μου πουν ότι ο Γιάννης, ο συμμαθητής τους, δεν μαζεύει ποτέ τα κακά του σκύλου (ο Γιάννης δεν έχει σκύλο).
Νομίζω πως μπορώ με βεβαιότητα να παραδεχτώ πως τα παιδιά μου είναι έστω λίγο νευριασμένα μαζί μου, σε μόνιμη βάση. Είμαι αρκετά κοντά και με τους δύο και πραγματικά πιστεύω, ότι είναι σε καλό δρόμο. Αλλά πολύ συχνά ενοχλούνται από εμένα, θυμώνουν με τις προσδοκίες μου ή ακόμα και εξοργίζονται που τους επιβάλω ανόητα πράγματα, όπως “κανόνες”.
Θα έλεγα ψέματα αν παραδεχόμουν πως το να είμαι η πιο κακιά μαμά του κόσμου με ευχαριστεί. Δεν είναι ωραίο να είναι διαρκώς θυμωμένα μαζί σου τα παιδιά σου ή να διαφωνείτε για πράγματα όπως το αν είναι σημαντικό να βουρτσίζουν τα δόντια τους ή να κάνουν μπάνιο.
Αλλά τελικά, είμαι συμβιβασμένη με τον τίτλο “κακιά μαμά” ορισμένες φορές, γιατί ξέρω ότι είναι απαραίτητο. Είναι απλά μέρος της διαδικασίας του να είσαι γονιός.
Θέλω να έχω μια υγιή σχέση με τα παιδιά μου; Φυσικά. Θέλω να με αγαπούν και να με σέβονται; Ναι. Θέλω να με εμπιστεύονται και να ξέρουν ότι είμαι το πιο ασφαλές τους λιμάνι, ο μεγαλύτερος θαυμαστής και υπασπιστής τους; Εννοείται!
Χρειάζεται, όμως, να είμαι φίλη τους; Όχι. Όχι, ευχαριστώ. Είμαι η μαμά τους. Όχι η φίλη τους.
Δεν θέλω να μεγαλώσω παλιόπαιδα, ούτε θέλω να λειτουργούν ως άνθρωποι των σπηλαίων, χωρίς τρόπους και κοινή λογική. Δεν θέλω να είναι αγριάνθρωποι που νομίζουν, ότι όλος ο κόσμος υπάρχει μόνο για να τους ευχαριστεί.
Θέλω να είναι καλοί και συμπονετικοί άνθρωποι. Και αυτό σημαίνει, ότι κάποιες φορές πρέπει να βάζω όρια. Με άλλα λόγια, κάποιες φορές πρέπει να γίνομαι κακιά.
Τα παιδιά μου μπορεί να νευριάσουν για χίλιους δύο λόγους: Επειδή έφτιαξα ένα φαγητό που δεν τους αρέσει, επειδή έκοψα το τοστ στη μέση, επειδή τους καθάρισα τα παιχνίδια ή επειδή μάζεψα τα Lego από το πάτωμα, όπου είχαν μείνει εδώ και πέντε μέρες, γιατί “έπαιζα ακόμα μαζί τους, μαμά!”…
Ξέρετε κάτι, όμως; Το να νευριάζεις τα παιδιά σου είναι φυσιολογικό και απαραίτητο. Και το να είσαι “κακιά” είναι και αυτό μια από τις ευθύνες που πάνε πακέτο με το προνόμιο του να είσαι η Μαμά.»
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
