Ενάς χρόνος χωρίς τη μαμά μου

Λένα Γατσή

Ένα χρόνο  πριν έχασα τη μαμά μου. Εκείνη έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και εγώ έχασα την βασική σταθερά της ζωής μου.

Πόσο σκληρή τελικά είναι η ζωή; Ένα μπραφ και όλα αλλάζουν.

Δεν ήταν ξαφνικό, περιμέναμε πως η μαμά μου θα πεθάνει και αυτό δεν ξέρω αν είναι πιο τραγικό.

Προσπαθούσα να προετοιμαστώ, να το χωνέψω, αλλά δεν γινόταν. Το μόνο που κατάφερα είναι να μπω στο πάγο μέχρι να συμβεί. Για να μη νιώθω.

Η Τελευταία φορά που είπα το μαμά ήταν στις 31  Μάϊου γιατί μαζί με την Άνοιξη εφυγε και η μαμά μου.

Εχω καιρό να σας γράψω και σήμερα θα σας μιλήσω για την δική μου μαμά. Που έδωσε τη δικια της γενναία μάχη της με τον Καρκίνο.

Ήμουν  πολύ παγωμένη τον τελευταίο χρόνο, και ένιωθα πως ζουσα την όλη κατάσταση σαν θεατής.  Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η φράση της Αντε και του χρόνου παιδιά μου και μεις όλοι κλαίγαμε γιατί ξέραμε πως του χρόνου δεν θα υπήρχε. Και αυτου του χρόνου ηρθέ και μας βρήκε όλους παγωμένους και βουβούς.

Θεωρώ πως είναι άδικο γιατί ήταν πολύ μικρή και εγω την χρειάζομουν  στη ζωή μου ακόμη.

Δεν ήμουν  τόσο δυνατή όσο η μαμά μου που έδωσε τη μάχη της περήφανα, χωρίς να παραπονιέται για τίποτα όσο και να πονούσε. Δαγκώνονταν  για να μη την  καταλάβουμε και για να μη μας στεναχωρήσει.

Την έκανα μπάνιο και το σώμα της είχε  μείνει μισό , μου πέφταν τα μαλλιά της στα χέρια μου όταν την χτένιζα και γελούσα σα μουρλή και της έκανα πλάκα, αλλά ήταν δύσκολο πολύ όλο αυτό.

Και όταν ήρθαν τα δύσκολα της τελευταίες μέρες που σταμάτησε να επικοινωνεί, και περιμέναμε από ώρα σε ώρα, τρέχανε τα μάτια της ποτάμι γιατί είχε καταλάβει πως θα φύγει και γω δεν μπορούσα να απαλύνω τον πόνο της.

Α Ρε μαμα…Το μόνο που θα ήθελα ήταν να έρθω εκεί δίπλα στο κρεβάτι σου όπως ερχομούν μικρή και με κουκούλωνες, και μου έκανες αστεία. Τώρα που έφυγες ποιος θα μπορεί να μου διώχνει την θλίψη; Ελέγες στο μπαμπά να με αξιώσει να δω ο θεός την Ηρώ νύφη και ας κλείσω τα μάτια μου μετά. Η Ηρώ μου όμως όταν θα έρθει αυτή τη στιγμή θα ξέρει οτί θα είσαι από ψηλά και θα την καμαρώνεις.

Και τώρα έτσι είναι ένα χρόνο μετά. Πνίγω το κλάμα να μην βγει γιατί φοβάμαι πως αν ξεκινήσει θα γίνει ποτάμι που θα με παρασύρει μέσα του. Τον νιώθω τον πόνο σαν ηφαίστειο που βράζει μέσα μου και δεν αντέχω να τον βγάλω εξώ γιατί ξέρω πως θα κάψει τα πάντα στο διάβα του.

Όμως σήμερα μαμά θέλω να σε τιμήσω. Να τιμήσω όλα αυτά τα ανεκτίμητα που είχα και τα θεωρούσα δεδομένα και τώρα μου λείπουν αφόρητα.

Αυτό το καλώς το παιδί μου που έλεγες όταν με έβλεπες και γέμιζε το στόμα σου. Όταν ερχόμουν μετά τη δουλειά να πάρω το παιδί, που είχα  κλειδιά αλλά δεν τα έβγαζα ποτέ. Γιατί ήξερα ότι πάντα πίσω από την πόρτα είχα μια μάνα που με περιμένει.

Και με φιλούσες και με αγκάλιαζες και γω πολλές φορές σκατόπαιδο όπως ήμουν πάντα σου έλεγα άσε με τώρα και έχω νεύρα και καθόσουν και άκουγες την γκρίνια μου και τη μοίρλα μου.

Να φας και αστά αυτά τώρα. Έφτιαξα φρικάσε που σου αρέσει! Και καθόμουν και έτρωγα πάντα και, ενώ έσυ με είχες ακούσει σε όλα ξεκινούσες να πεις κάποια δικά σου παράπονα και σου λεγα να τα πούμε μετά είμαι κουρασμένη; Και αμέσως άλλαζε το βλέμμα σου και έλεγες ξαπλώσε στο καναπέ να ξεκουραστείς.

Και μου έστρωνες σαράντα χρονων μουλάρα και με σκέπαζες και με χάιδευες και κοιμόμουν. Και γω δεν έβλεπα τη θλίψη στα ματιά σου. Και με άφηνες να κοιμηθώ χωρίς να με ενοχλήσεις, και όταν ξυπνούσα έλεγα γιατί ρε μαμά δεν με ξύπνησες είχα δουλειά και μου έλεγες όλο δουλειά δουλειά πρέπει να ξεκουραστείς και να προσέχεις τον εαυτό σου. Ελά να σου φτιάξω καφέ

Και γω επινα καφε στο μπαλκόνι που μύριζε τα μαμαδένια λουλουδιά σου και συ πότιζες τους κρίνους σου που τόσο αγαπούσες

Πως γίνεται ότι φύτευεις να πιάνει μου λες; Και μου έλεγες δεν κάνεις παιδάκι μου έσυ για λουλούδια το έχουμε πεί.

Και ερχόταν η ώρα να φύγω και με εσφίγγες και μου ελέγες μην με ξεχνας παιδί μου…

Δεν θα σε ξεχάσω μαμά μου ποτέ.

Γιατί ήσουν η αγκαλιά η ζεστή  και γω ήμουν παιδί κάποιου. Το δικό σου  το παιδί. Γιατί μόνο εσύ με έκανες να νιώθω παιδί και τώρα μαμά νιώθω σαν να βάρυναν οι ώμοι μου εδώ και ένα χρόνο που δεν σε βλέπω πίσω από την πόρτα να με περιμένεις. Να μου ανοίγεις την πόρτα και να μου φωνάζεις από το διάδρομο «Καλώς την!» και να το εννοείς γαμώτη

Σκέφτομαι καμιά φορά τι θα σου έλεγα τώρα, αν σε  ξανασυναντούσα.
Θα σου έλεγα “Μαμά, συγγνώμη.
Μαμά είχες δίκιο.
Μαμά, μην φοβάσαι.
Μαμά, είμαι καλά.
Μαμά, είμαι δίπλα σου.
Μαμά σ’ αγαπώ».

Ίσως αν τα γράψω εδώ να είναι σαν να στα λέω.
Ίσως πάλι να τα ήξερες όλα αυτά.

Παρ’ όλο το βάρος της ημέρας, Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να βάλω στην άκρη την πίκρα και θα σε σκεφτώ όλες τις καλές αναμνήσεις που έζησα μαζί σου.

Θα σκεφτώ όλες τις φορές που αποκοιμήθηκα πάνω στην κοιλιά σου , όλες τις φορές που διαβάζαμε μαζί, ολες εκείνες τις φορές που μου έλεγες πιστεύω σε σένα.

Τότε που έκλαιγες μόλις γέννησα την Ηρώ μου και τότε που γέννησα τη Φένια μου και σε είχα δίπλα μου.

Τότε που παίζαμε επιτραπέζια και τότε που με κάλυπτες από τον μπαμπά όταν αργούσα… /τι να πρώτο θυμηθώ πες μου

Μετά από ένα χρόνο έμαθα ξανά από την αρχή, τι πρέπει να εκτιμώ στη ζωή μου.
Τα παιδιά μου,τον αντρα μου, όλους τους ανθρώπους που αγαπάω, τις στιγμές, τα όνειρα μου, τα ταξίδια μου.
Τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου,
τα λάθη μου και τα σωστά μου.
Και όλα αυτά μάνα μου, δεν θα είχαν γίνει χωρίς εσένα.
Χωρίς τα ξενύχτια σου, το φιλί σου, την αγκαλιά σου, την ανησυχία σου, το γέλιο σου (που το κληρονόμησα μαζί με τα ματιά σου).

Εσύ Μαμά μου μου έδωσες τα εφόδια που με βοηθήσαν να πετύχω στη ζωή μου. Πίστεψες σε εμένα και με έκανες να πιστέψω και γω στον εαυτό μου.

Μου έλεγες να κοιτώ την καλή πλευρά των ανθρώπων και να τους εμπιστεύομαι . Και ήσουν παράδειγμα για μένα μέχρι την τελευταία στιγμή. Μακάρι να σου  μοιάσω και να πάρω την χρυσή σου την καρδιά. Κατι θα ξέρανε που σε ονόμασαν Χρυσαφένια.

Και δεν έχεις φύγει. Είσαι εδω δίπλα μου.Σε νιώθω από κει ψηλά να μου δίνεις δύναμη να προχωρήσω.
Όσο κι αν πονάνε οι καλές αναμνήσεις είναι αυτές που σε κρατάνε μέσα μου ζωντανή. Για εμένα, λοιπόν, μαμά μου θα είσαι αθάνατη!!! Για πάντα

Να έρχεσαι πιο συχνα στα όνειρά μου Μάνα για να μη χάσω το παιδί από μέσα μου. Το δικό σου το παιδί.

Χθες καθόμουν στο παγκάκι στις κούνιες και ρώτησα μια γιαγια που είχε φέρει το παιδί της . Την θυμάσαι τη μάνα σου;

Παιδί μου όσα χρόνια και να περάσουν το χάδι της μάνας δεν το ξεχνάς ποτέ. Αυτό το χάδι και αυτήν την αγκαλιά την αληθινή μόνο η μάνα και ο πατέρας μπορούν να στη δώσουν. 

Θα κλείσω με την κουβέντα της λοιπόν Και το μόνο που θα σας πω είναι πως ο κόσμος μας έχει γίνει τόσο σκληρός που το μόνο που πραγματικά αξίζει να φυλάμε σα πολύτιμο θησαυρό, είναι τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε.

Θα έχετε δει ποσες πολλές φορές έχω γραψεί για την μαμά μου. Και σίγουρα θα έχετε σκεφτεί ποσό δεμένες ήτανε.  Και ενα μικρό ποσοστό θα έχει αναστενάξει με τη σκέψη. Μακάρι να ήταν και η δικιά μου μαμά ετσί.

Τίποτα δεν ήταν τέλειο λοιπόν και εκτιμήστε τους ανθρώπους που έχετε. Είχαμε συγκρούσεις, πολλές μαύρες σελίδες, πολύ θύμο από πλευράς μου για αυτοκαταστροφικές συνήθειες που είχε .

Η αγάπη, δεν είναι τέλεια . Ο Αλλος δεν μπορεί να σε αγαπήσει με τον τρόπο που αγαπάς ή θα ήθελες εσύ να σε αγαπάει.

Η αγάπη είναι βαθύ συναίσθημα που θέλει δουλειά πολύ. Και όταν μπεις στα παπούτσια του άλλου, και σταματήσεις εσύ ο τέλειος, ο αδικημένος από τη ζώη,  να κουνάς το δαχτυλο και να κρίνεις, και καταλάβεις πως μπορεί τα πράγματα να μην είναι και έτσι όπως τα νόμιζες και ίσως να μην είσαι και τόσο τέλειος τελικά και ό αλλός τόσο σκάρτος, τότε έρχεται και η συγχώρεση -η οποία πιστέψτε με -αν είναι πραγματική, είναι πολύ λυτρωτική για τη ψυχή σου.

Εγώ ευχαριστώ το θεό που καταφερα να συγχωρέσω, να δω ποιον πραγματικά άνθρωπο είχα μπροστά μου, να καταλάβω, να κατανοήσω, και να εκτιμήσω.

Και αυτό το μάθημα μου έδωσε το πένθος εδώ και ένα χρόνο. Να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος ανθρωπος και καλό παραδείγμα για τα παιδιά μου.

Δεν το έχω καταφέρει τελείως. Το Παλεύω μέρα με τη μέρα. Γιατί ο πραγματικός διάολος δεν είναι αυτός με τα κέρατα. Είναι αυτό το μαυρό που σου τσιμπά ξαφνικά τη ψυχη και αρχίζεις να κρίνεις, να κουτσομπολεύεις, να γίνεσαι άδικος με τον αλλόν και ποιο πολύ με αυτούς που αγαπάς.

Σας φιλώ

• μαμα