Δεν ξέρω γιατί, αλλά συνεχώς επιβεβαιώνεται το ότι τα μικρά παιδιά είναι πολύ σκληροί κριτές.
Η βία στα σχολεία δεν είναι μόνο σωματική. Η βία μπορεί να έχει πολλές μορφές και επηρεάζει σε βάθος τα συναισθήματα και την ψυχολογία των παιδιών.
Αυτό το θέμα θίγει και η παρακάτω εξομολόγηση μίας μαθήτριας, η οποία μέσα από την εμπειρία της, εξηγεί πόσο εύκολα και με λέξεις, μπορούμε να προκαλέσουμε βiα σε ένα παιδί. Παράλληλα όμως δίνει και ένα μάθημα ζωής, καθώς περιγράφει πως η σκληρή αυτή αντιμετώπιση, την έκανε πιο δυνατή.
Η ενδοσχολική βία είναι και λεκτική….
Της Βασιλικής Λυμπεροπούλου
Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τον αδερφό μου που έφευγε για το σχολείο και πάντα ζήλευα. Ήθελα κι εγώ να πάω μαζί του, να έχω μια τσάντα, βιβλία, τετράδια. Να λέω στη μαμά μου ιστορίες από τα διαλείμματα και να μιλάω για τους φίλους και τη δασκάλα, όπως και ο αδερφός μου!
Έφτασε λοιπόν ο καιρός να πάω κι εγώ σχολείο! Ήμουν πολύ περήφανη. Ένιωθα μεγάλη. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, αμέσως έκανα φίλες και μέχρι την Τετάρτη δημοτικού όλα κυλούσαν υπέροχα στο σχολείο στο μικρό χωριό της Κρήτης!
Στο τέλος της Τετάρτης, οι γονείς μου μού έκαναν ένα μεγάλο πάρτι για να αποχαιρετήσω τους συμμαθητές μου. Θα μετακομίζαμε εκείνη τη χρονιά για την Αθήνα επειδή ο μπαμπάς μου βρήκε μια πολύ καλή δουλειά! Μου έδωσαν όλοι τα τηλέφωνά τους και τις διευθύνσεις τους για να έχουμε αλληλογραφία…
Ήξερα πως θα μου λείψουν, αλλά σίγουρα θα ερχόμουν τα καλοκαίρια! Είχα και αγωνία για το νέο μου σχολείο…
Και ήρθε ο Σεπτέμβρης. Έβαλα το πιο ευγενικό μου χαμόγελο και πήγα στον αγιασμό. Η δασκάλα μας οδήγησε στην τάξη και μας είπε να καθίσουμε σε κάποιο θρανίο. Πήγα κοντά στα κορίτσια, για να δω αν υπήρχε κάποια που δεν έχει με ποιον να κάτσει και να καθίσω δίπλα της. Καμία όμως δεν μου έδωσε σημασία. Κάθισε η καθεμία με την «κολλητή» της.
Είδα ξαφνικά ένα κοριτσάκι να κάθεται μόνο του. Αυτό ήταν! Βρήκα πού θα κάτσω! Πήγα κοντά της αλλά με σταμάτησε. Δεν ήθελε να έχει άλλο άτομο δίπλα της! Είχε μάθει να κάθεται μόνη της από την πρώτη δημοτικού, είπε και κοίταξε πονηρά τα υπόλοιπα κορίτσια που κρυφογελούσαν. Απογοητευμένη έφυγα και η δασκάλα μου έδειξε μια κενή θέση δίπλα σε ένα αγόρι. Τουλάχιστον αυτό δεν με έδιωξε!
Τις επόμενες μέρες καθόμουν μόνη μου στα διαλείμματα, αφού κανείς δεν μου έδινε σημασία. Κι εγώ ντρεπόμουν να τους μιλήσω, ειδικά μετά τη συμπεριφορά τους την πρώτη ημέρα. Τι θα γινόταν όμως; Έτσι θα ήταν όλη τη χρονιά; Θα την έβγαζα στο παγκάκι χωρίς να μιλάω σε κανέναν;
Αποφάσισα λοιπόν να πάω να τους ζητήσω να παίξω κι εγώ μαζί τους. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα κοντά τους.
«Μπορώ να παίξω μαζί σας;»
Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και δειλά με έβαλαν στο παιχνίδι τους, χωρίς να μου δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Κάθε φορά όμως που μιλούσα, τις έβλεπα να κρυφογελάνε. Δεν έδινα σημασία όμως… Ίσως να μην έχει σχέση με μένα… να γελούν για άλλο λόγο…
Όταν μπήκαμε στην τάξη συνέχιζαν να γελούν αλλά κάθονταν μακριά μου και δεν μπορούσα να ακούσω τα αστεία τους. Δεν ξεχώριζα τις λέξεις που έλεγαν, κατάλαβα όμως ότι άλλαζαν τις λέξεις. Την προφορά τους δηλαδή… Κατάλαβα ότι προσπαθούσαν να… μιλήσουν κρητικά!
Αυτό ήταν δηλαδή το πρόβλημά τους και δεν με ήθελαν στην παρέα τους; Η κρητική προφορά μου;
Το ήξερα ότι εδώ στην Αθήνα μιλούσαν λίγο διαφορετικά, όμως εμένα δεν με ενοχλούσε. Εγώ δεν τους κορόιδευα για το πώς μιλούσαν και δεν είχα φανταστεί ότι θα με κορόιδευαν εκείνοι…
Το «αστείο» διαδόθηκε και στα άλλα παιδιά της τάξης, τα οποία τώρα μου έδιναν σημασία… Η φράση που μου έχει μείνει από εκείνη τη χρονιά είναι το «Καλιιιημέρα Κρητικάτσι»!!
«Παράουροι όλοι σας!» τους έλεγα κι εγώ. Τι το ήθελα; Από την επόμενη ημέρα πρόσθεσαν και το «παράουρος» στο κοροϊδευτικό λεξιλόγιό τους!
Σε κάθε φράση που έλεγαν, σε κάθε λέξη προσέθεταν κι ένα «τσ», ένα «λιι» κι ένα «νιι»…
Απέφευγα να βγάλω οποιαδήποτε κουβέντα από το στόμα μου! Δεν ήξερα ποιες λέξεις δεν χρησιμοποιούν εδώ στην Αθήνα… Φοβόμουν να πω ακόμα και τα βασικά…
Προσπάθησα να αλλάξω την προφορά μου. Να μην λέω αυτό το «τσ», το οποίο τόσο πολύ τους είχε… ενθουσιάσει! Δεν ήταν όμως εύκολο. Ο τρόπος ομιλίας είναι θέμα συνήθειας, δεν μπορείς να τον αλλάξεις από τη μια μέρα στην άλλη!
Και είναι τόσο σημαντικό πια, ώστε να μη με θέλει κανείς για παρέα επειδή μιλούσα κρητικά;
Κάθε μέρα γύριζα σπίτι κλαίγοντας. Είχα φτάσει σε σημείο να μην θέλω να πάω στο σχολείο… που κάποτε λάτρευα. Η επίδοσή μου εννοείται πως δεν ήταν καλή. Αφού δεν μιλούσα καθόλου μέσα στην τάξη. Όχι επειδή δεν γνώριζα τις απαντήσεις. Αλλά επειδή ντρεπόμουν να μιλήσω. Και σιγά σιγά τα παράτησα…
Αποφάσισα να μιλήσω στους γονείς μου, μήπως κάνουν εκείνοι κάτι. Ίσως να μου έλεγαν τι πρέπει να κάνω. Την άλλη μέρα, ήρθε η μαμά μου στο σχολείο να μιλήσει με τη δασκάλα. Χαιρέτησε και τους συμμαθητές μου, τους ρώτησε τα ονόματά τους και γενικά τους μιλούσε για διάφορα θέματα… Όλοι τους ήταν πολύ ευγενικοί προς εκείνη και τότε σκέφτηκα ότι ίσως τα προβλήματά μου τελείωσαν!
Ήταν τόσο απλό τελικά;
Την άλλη μέρα, πήγα στο σχολείο με θάρρος. Μπήκα ανάμεσα στα κορίτσια και ξεκίνησα να τους μιλάω. Όπως ήταν ευγενικές με τη μαμά μου, έτσι θα είναι και με μένα, σκέφτηκα!
Και τότε τα πράγματα χειροτέρεψαν… Ξεκίνησαν να κοροϊδεύουν και τη μαμά μου!
Αυτό δεν θα το ανεχόμουν…
Μετά από λίγη ώρα βρισκόμουν στο γραφείο του διευθυντή αναμαλλιασμένη και έκλαιγα! Τι να του εξηγήσω τώρα και τι να καταλάβει; Ότι όρμησα στην «καλύτερη μαθήτρια της τάξης» επειδή μου είπε «Καλιιιημέρα»;
Του υποσχέθηκα ότι δεν θα το ξανακάνω και έφυγα…
Η χρονιά έφθανε στο τέλος της άλλωστε. Εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου μας ανακοίνωσε ότι η δουλειά εδώ στην Αθήνα είχε τελειώσει. Επομένως, μόλις έκλειναν τα σχολεία θα επιστρέφαμε στο νησί!
Δεν μπορούσαν να μου κάνουν καλύτερο δώρο!! Πόση ανακούφιση ένιωσα!!
Φέτος σπουδάζω στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα. Είχα ένα άγχος για το πώς θα βρω παρέες. Αλλά τελικά όλα καλά! Κανείς δεν με κορόιδεψε. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί φοιτητές από άλλες πόλεις…
Τώρα σκέφτομαι πως το λάθος ίσως ήταν δικό μου. Τα παιδιά άκουσαν κάτι διαφορετικό, άγνωστο για εκείνα μέχρι τότε και τους φάνηκε αστείο. Αν όμως έβλεπαν πως δεν με πειράζει και το αντιμετώπιζα κι εγώ με χιούμορ ίσως να μην το συνέχιζαν. Ή ίσως να μου φαινόταν κι εμένα τελικά αστείο.
Άλλωστε, υπήρχαν μερικά παιδιά που δεν γελούσαν και δεν με κορόιδευαν. Όμως εγώ εστίαζα σε εκείνα που με κορόιδευαν. Θα μπορούσα να τους αγνοώ και να κάνω παρέα με άλλα παιδιά.
Δεν ξέρω… Όλα αυτά είναι υποθέσεις. Το καλό από αυτή την ιστορία είναι πως βγήκα πιο δυνατή και κυρίως περήφανη για την καταγωγή μου! Δεν θα άλλαζα το νησί μου για καμιά άλλη περιοχή!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Άντα που μου εξομολογήθηκε την ιστορία της και μου επέτρεψε να την εκθέσω, θίγοντας έτσι ένα θέμα πολύ σημαντικό. Η ενδοσχολική βία (bullying) που δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και λεκτική…
Με πληροφορίες από fylada.blogspot.com
