Όταν η συμπεριφορά ενός ενήλικα στο παιδί σάς αφήνει μια περίεργη αίσθηση, μην την αγνοείτε & δράστε έγκαιρα.

Έλενα Τριανταφύλλου

Η διαίσθησή σας θα προστατέψει τα παιδιά από ύποπτες συμπεριφορές ενηλίκων

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο σε αυτό τον κόσμο από τους παιδoφιλους. Άνθρωποι που είναι ικανοί να βλάψουν μικρά παιδιά για να ικανοποιήσουν τις δικές τους άρρωστες διαθέσεις. Πολλές φορές οι παιδoφιλοι είναι άνθρωποι εμπιστοσύνης. Άνθρωποι που εμείς οι ίδιοι βάλαμε στο σπίτι μας και φέραμε σε επαφή με τα παιδιά μας.

Η σελίδα Παιδοψυχιατρική Σήμερα αναφέρει: Σεksouαλική καkoποίηση των παιδιών: γονείς, ακούστε τη διαίσθησή σας και αντιδράστε!
Όπως σωστά εξηγεί η συγγραφέας του άρθρου, οι γονείς πρέπει να ξέρουμε ότι οι παιδoφιλοι είναι, πολύ συχνά, άνθρωποι που περνούν την πόρτα του σπιτιού μας. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εμείς οι ίδιοι τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας.

Όταν η συμπεριφορά ενός ενήλικα προς το παιδί σάς αφήνει μια περίεργη αίσθηση, μην την αγνοείτε. Και δράστε έγκαιρα.

Συχνά, “αθώα” αγγίγματα, γαργαλητά και σωματικά παιχνίδια με το παιδί, ακόμα κι αν γίνονται μπροστά σας, δώρα, χάρες και μια ιδιαίτερη αδυναμία προς το παιδί, συζητήσεις και προσεγγίσεις μαζί του -τόσο κοντά, ώστε να τα βλέπετε και συγχρόνως τόσο μακριά, ώστε να μην ακούτε: είναι μερικές από τις συμπεριφορές που δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες από κανένα γονιό.

Αν, παρά τα φαινόμενα, η γονική διαίσθηση σας για κάποιο λόγο σας ενοχλεί, με το ακαθάριστο αίσθημα ότι κάτι δεν είναι εντάξει, μην τη αγνοείτε. Κι ας πρόκειται για τον πιο συμπαθητικό, κοντινό, αξιόλογο ή κοινωνικά αξιοσέβαστο ενήλικα.

Μην σας αποτρέψει το ενδεχόμενο ότι θα σας “παρεξηγήσει”, γιατί εσείς έχετε το απόλυτο δικαίωμα να βάζετε τους κανόνες και τα όρια για το πώς επιτρέπετε να συμπεριφέρονται οι τρίτοι στα παιδιά σας και την υποχρέωση να τα προφυλάσσετε. Κινηθείτε άμεσα, ζητήστε ξεκάθαρα, με ψυχραιμία και με σταθερότητα από τον ενήλικα πώς θέλετε και πώς δεν θέλετε να φέρονται οι μεγάλοι στα παιδιά σας, πείτε ξεκάθαρα τι θέλετε να σταματήσει να κάνει και επιμείνετε στο εξής σε αυτό.

Μία μόνο πληροφορία για το τέλος: σε έρευνες σε καταδικασμένους παιδoφιλους, η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς είπαν ότι εξασκώντας συστηματικά συμπεριφορές προς τα παιδιά, όπως τις παραπάνω, “δοκίμαζαν” την αντίδραση των γονιών τους, για να ξέρουν αν, πόσο και πότε να προχωρήσουν προς την καkoποίηση ή να σταματήσουν.

Η συγγραφέας Amy Wright Glenn δημοσίευσε ένα άρθρο της στο site phillyvoice.com στο οποίο εξηγεί στους γονείς, ότι δεν πρέπει να παραβλέπουν την διαίσθηση τους, όταν νιώθουν ότι κάποιος ενήλικος έχει περίεργη συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά τους. Το άρθρο αποφασίσαμε να το μεταφράσουμε για εσάς, γιατί πιστεύουμε ότι όσο πιο άμεση είναι η αντίδραση ενός γονέα απέναντι σε έναν τέτοιο κίνδυνο, τόσο πιο γρήγορα θα προφυλάξουμε τα παιδιά!

Διαβάστε παρακάτω το κείμενο της Amy Wright Glenn για τις ύποπτες συμπεριφορές ενηλίκων :

Διαίσθηση. Την έχουμε όλοι. Όταν πρόκειται για κάποιον άμεσο κίνδυνο είναι το συναίσθημα αυτό που μας πιάνει ένας κόσμος στο στομάχι. Δεν χρειαζόμαστε ιδιαίτερη αφορμή για να έχουμε άσχημο προαίσθημα για κάτι ή κάποιον. Μπορεί να είναι εύκολο να παρακούσουμε το προαίσθημα μας, αλλά αν δώσουμε σημασία στις σκέψεις μας, θα δούμε ότι συνεχίζει να βρίσκεται εκεί.

Σύμφωνα με τον Feather Berkower, ιδρυτή του Parenting Safe Children, η διαίσθηση είναι ο απόλυτος συναγερμός όταν θέλουμε να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από έναν κίνδυνο που αρνούμαστε να δούμε. Ο Berkower – συγγραφέας του βιβλίου ” Εκτός ορίων: Ένας οδηγός για γονείς έτσι ώστε να κρατήσουν τα παιδιά ασφαλή από την σεksoυαλική κακoποιήση” έχει περάσει πολλά χρόνια μελετώντας τα πρότυπα και τις συμπεριφορές των σεksoυaλικων παραβατών που επιτίθενται σε παιδιά.

Διοργανώνει σεμινάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες σε θρησκευτικά ιδρύματα, σχολεία και κοινοτικά κέντρα. Κατά κανόνα οι γονείς των παιδιών που έχουν υποστεί σεksoυαλiκη κακoποιηση θα δηλώσουν

“Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Θα έπρεπε να με πάρω στα σοβαρά. Το ήξερα” .

Ο στόχος του Berkower είναι να βοηθήσει τους γονείς να ακούσουν την διαίσθηση τους προτού να είναι πολύ αργά. “Ένας από τους χειρότερους φόβους που μπορεί να έχει ένας γονιός για το παιδί του – εκτός από τον θάνατο του παιδιού – είναι μήπως παρενοχλήσει κάποιος το παιδί σεksoυαλικα.” , λέει ο Berkower. Παρόλα αυτά αν ακούσουν την διαίσθηση τους δε θα πειράξει κάποιος το παιδί τους, εύκολα.

Γιατί;

Πολλές φορές αγνοούμε την διαίσθηση μας επειδή φοβόμαστε. Ποιος θέλει να δει ότι κάτι μπορεί να είναι τρομερά κακό, ειδικά για ένα πρόσωπο που μπορεί να μας αρέσει ή να αγαπάμε; Σύμφωνα με τον Berkower, οι σεksoυαλικοί παραβάτες είναι συχνά,  “οι πιο ευχάριστοι” άνθρωποι. Είναι οι babysitters μας, τα μέλη της οικογένειάς μας, οι ηγέτες των εκκλησιών, οι προπονητές και οι δάσκαλοι. Οι “αλλοδαποί” διαπράττουν ένα μικρό ποσοστό σεksoυαλικής καkoποίησης εναντίον ανηλίκων.

Σύμφωνα με το εθνικό δίκτυο βιασμwν, κακoποίησης και αιμoμiξίας, το 93% των νεαρών θυμάτων γνώριζε ότι ο δράστης σε περιπτώσεις σεksoυαλικής καkoποίησης είχε αναφερθεί στις αρχές

. Ως γονείς το σώμα μας αντιδρά όταν βλέπουμε άλλους ενήλικες ή εφήβους να συναναστρέφονται με τα παιδιά μας. Μερικές φορές αυτές οι αντιδράσεις προσπαθούν να μας πουν κάτι που είναι πολύ δύσκολο να ακούσουμε.

Ίσως όταν παρακολουθούμε το παιδί μας να κάθεται στα πόδια ενός συγγενή ή φίλου, κάτι μέσα μας, μας λέει ότι αυτό, δεν είναι σωστό. Το στομάχι μας το νιώθουμε να σφίγγεται και στον μυαλό μας, ανάβει ένα προειδοποιητικό φως. Δεν θέλουμε να προσβάλλουμε ή να βγάλουμε συμπεράσματα για κάποιον, ότι έχει κακή πρόθεση. Σε τελική ανάλυση, μπορεί να κάνουμε λάθος.

Στην πραγματικότητα, θέλουμε να είμαστε λάθος. Κι αν όντως, ένας άλλος γονιός ή ένας συνεργάτης μπορεί να βλάψει το παιδί μας; Αν ακούγαμε τη διαίσθηση μας, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Οι ύποπτες συμπεριφορές ενηλίκων όμως κάποιες φορές είναι πανομοιότυπες.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΉ ΦΩΝΉ ΕΊΝΑΙ ΣΟΦΉ

Στο βιβλίο “Το δώρο του φόβου και άλλα σήματα επιβίωσης που μας προστατεύουν από τη βiα”, ο Gavin DeBecker περιγράφει τη διαίσθηση ως “λαμπρό εσωτερικό σύμβουλο” που μας προειδοποιεί για επικίνδυνες καταστάσεις και κινδύνους. “Η εσωτερική φωνή είναι σοφή”, συνεχίζει, υποστηρίζοντας ότι η διαίσθηση είναι “πάντα σωστή” με “τουλάχιστον” δύο τρόπους.

Ο ένας τρόπος, δείχνει ποιο είναι το συμφέρον μας και ο άλλος τρόπος δείχνει τι είναι αυτό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Πως θα ήταν αν ένας γονιός αντιδρούσε και έπραττε ανάλογα με την διαίσθηση του;

Διαβάστε την παρακάτω ιστορία και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:

Η Μάρλα βρίσκεται σε μια μικρή εκκλησία στη δυτική Πενσυλβάνια. Είναι χήρα, νεαρή μαμά και έχει μια 7χρονη κορη που ονομάζεται Julie. Ο Ραλφ, ένας ηλικιωμένος, παντρεμένος άνδρας στην εκκλησία, έχει δείξει μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Julie. Τις Κυριακές φέρνει συνήθως δώρα στο μικρό κορίτσι. Ο Ραλφ ξεχωρίζει την Julie ως “ένα από τα αγαπημένα” μέλη της εκκλησίας. Πολλές φορές βγαίνει από τον δρόμο του, για να την αγκαλιάσει και να την κρατάει από το χέρι.

Η Μάρλα αισθάνεται μπερδεμένη από την ιδιαίτερη προσοχή που δείχνει στην κορη της.

Από την μια θέλει η Τζούλι να έχει ένα πρότυπο πατέρα – ή παππού – και ο Ραλφ είναι ένα ιδιαίτερα αγαπητό μέλος της εκκλησιαστικής κοινότητας. Οι άνθρωποι, βασίζονται σε αυτόν. Είναι αστείος, έξυπνος και μπορεί να είναι ηλικιωμένος αλλά είναι αρκετά όμορφος. Από την άλλη η παρουσία του Ραλφ δίπλα στη κορη της, κάνει το στομάχι της να σφίγγεται. Δεν της αρέσει να βλέπει τον Ραλφ να αγγίζει την κορη της και δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί.

Ένα πρωί, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, ο Ραλφ φωνάζει την μικρή να καθίσει δίπλα του σε έναν καναπέ. Η Τζούλι ήθελε με πολύ χαρά να το κάνει και η Μάρλα παρακολουθούσε την κορη της με τη γωνία του ματιού της. Καθώς κάθεται κοντά ο ένας τον άλλον, η Μάρλα παρακολουθεί τον Ραλφ να γλύφει την κόρη της κι εκείνη γελώντας να τον κλωτσάει με τα πόδια της. Εκείνος έτριβε τα δάχτυλά του στο στομάχι της, ξανά και ξανά. Η Μάρλα νιώθει το στομάχι της, να γίνεται κόμπος.

Ωστόσο, όλοι στην εκκλησία λατρεύουν τον Ράλφ. Σίγουρα, δεν συμβαίνει τίποτα κακό. Γιατί έχει τόσο μεγάλο κόμπο στο στομάχι, όμως; Τι συμβαίνει;

Δείτε ακόμη Παιδική κακοποίηση: Πως οι ζωγραφιές των παιδιών αποκαλύπτουν τον συναισθηματικό τους κόσμο

Στις συνεντεύξεις που πραγματοποίησε ο Berkower σε φυλακισμένους παιδoφιλους έβγαλε το συμπέρασμα – μετά τις απαντήσεις που οι ίδιοι έδωσαν – ότι πολύ συχνά οι παιδoφιλοι αγγίζουν τα παιδιά μπροστά στους γονείς τους, με μη σεksoυαλικο τρόπο για να δουν τις αντιδράσεις των γονιών. Όλα ξεκινούν με πολλά μασάζ, αφορμές για να έρθουν σε επαφή, γαργάλισμα και “πάλη” . Ο Berkower αναφέρει ότι πολύ συχνά οι παιδoφιλοι έχουν μια αδυναμία στο παιδί χωρίς σεksoυαλικά υπονοούμενα και το αγγίζουν συχνά.

Αυτό γίνεται για να νιώσει άνετα το παιδί και πολλές φορές το κάνουν μπροστά σε γονείς έτσι ώστε να αντιληφθούν τις αντιδράσεις τους. Οι δράσεις αναζητούν “κόκκινα” και “κίτρινα” φώτα κινδύνου. Αν ένα παιδί πει “όχι” ή αν ακόμη καλύτερα, ένας γονιός μιλήσει τότε πολλοί παραβάτες δε θα προχωρήσουν στις άσχημες πράξεις τους.

ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ “ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ” ύποπτες συμπεριφορές ενηλίκων

Δεν είναι εύκολο να μιλήσουμε ακόμη κι αν η διαίσθηση μας, μας λέει το αντίθετο. Γνωρίζουμε αυτούς τους “παραβάτες”. Συχνά είναι συγγενείς ή φίλοι. Ωστόσο το να μιλήσεις, μπορεί να αποτρέψει την κakoποίηση και να καταστήσεις σαφές ότι όσων αφορά το παιδί σου, ο ενήλικας έχει ξεπεράσει τα όρια.

Πως το κάνουμε αυτό;

Ας επιστρέψουμε στη περίπλοκη ιστορία της Μάρλα.

Η Μάρλα έχει δίκιο που σκέφτεται ότι οι συμπεριφορές του Ραλφ είναι ύποπτες. Ο Ραλφ όντως έχει συμπεριφορές που λειτουργούν ως “κόκκινες σημαίες” σύμφωνα με τον Berkower. Η ειδική φροντίδα, τα συχνά δώρα, η συχνή σωματική επαφή – ακόμη κι αν δεν έχει σεksoυαλικο χαρακτήρα – και το να ζητάει να είναι συνεχώς μαζί με το παιδί είναι γνωστές τακτικές παιδoφιλων. Αλλά πολύ λίγοι θα υποπτεύονταν ότι ο Ραλφ είναι σεksoυαλικός δράστης.

Όπως και οι περισσότεροι σεksoυαλικοι παραβάτες, δεν έχει ποινικό μητρώο. Ωστόσο όπως οι περισσότεροι παιδoφιλοι είναι ιδιαίτερα προσεκτικός απέναντι στα παιδιά που θα αποφασίσει να πλησιάσει. Σύμφωνα με τον Berkower η διαδικασία της διεκδίκησης μπορεί να πάρει χρόνια και πολύ συχνά οι παραβάτες ζουν διπλή ζωή, έχοντας ένα πολύ όμορφο πρόσωπο στη κοινωνία.

Η Μάρλα είχε δυο επιλογές. Θα μπορούσε να βρει μια άλλη εκκλησία και να απομακρυνθεί εντελώς από τον Ραλφ. Από την άλλη θα μπορούσε να αγνοήσει τη διαίσθησή της ότι “κάτι δεν πάει καλά” . Θα μπορούσε να μιλήσει με τους εκκλησιαστικούς ηγέτες ή θα μπορούσε να μιλήσει με τον Ραλφ έχοντας βέβαια μια άβολη συζήτηση αλλά απαιτώντας να σταματήσει τώρα, αυτό που κάνει.

Ας φανταστούμε για λίγο, ότι επιλέγει την τελευταία επιλογή.

“Ραλφ” λέει μια μέρα, μετά τη λειτουργία. “Θα ήθελα να μιλήσουμε για μερικά πράγματα σχετικά με τη Τζούλι, έχεις χρόνο;” .

“Σίγουρα” απαντάει ο Ραλφ ευτυχώς. “Λατρεύω το κοριτσaκι σου” .

“Φαντάζομαι ότι αυτό που θα ακούσεις δε θα σ’ αρέσει αλλά θέλω να καταλάβεις ότι είμαι μια μητέρα που απλά, ανησυχεί” .

“Εντάξει” .

“Παρατηρώ ότι δίνετε πολύ μεγάλη προσοχή στη Τζούλι και την ξεχωρίζετε από τα άλλα παιδιά. ” συνεχίζει η Μάρλα. “Της δίνετε δώρα, μιλάτε γι’ αυτή λέγοντας ότι είναι “ο αγαπημένος σας άνθρωπος στην Εκκλησία” . Βλέπω ότι θέλετε συνέχεια να την αγκαλιάζετε, και να την βάζετε να κάθετε στα πόδια σας, και είδα πως την γαργαλούσατε εκείνο το πρωί στον καναπέ. ”

“Ναι.”

Η Μάρλα παίρνει μια βαθιά αναπνοή και συνεχίζει:

“Στην οικογένειά μας, δεν έχουμε μάθει να αφήνουμε τα παιδιά τόσο ελεύθερα και θα ήθελα να σταματήσετε να της παίρνετε τόσα δώρα, να την αγγίζετε διαρκώς και να την γαργαλάτε” .

” Δεν ήθελα να σας προσβάλλω” απαντά ο Ραλφ με τρεμάμενη φωνή.

“Καταλαβαίνω. Χαίρομαι που ακούσατε τις ανησυχίες μου” απαντά η Μάρλα.

Στις συνεντεύξεις που είχε ο Berkower με τους παραβάτες, εκείνοι του αποκάλυψαν πως ο μεγαλύτερος τους φόβος ήταν μήπως οι γονείς, τους προσβάλλουν για τη συμπεριφορά τους. Αυτό θα λειτουργούσε πολύ αποτρεπτικά για τους παραβάτες. Η διαίσθηση είναι η προϋπόθεση για να μιλήσει κανείς. Η διαίσθηση μπορεί να δώσει στους γονείς τις απαραίτητες πληροφορίες και, να τους δώσει το θάρρος να εκφράσουν την ανησυχία τους – ελπίζοντας ότι θα αποθαρρύνουν ακόμη και τους πιο “καλούς” παραβάτες να ενεργήσουν.

Συμπερασματικά, ο Berkower προσφέρει μια ξεκάθαρη παρατήρηση: «Οι περισσότεροι σεksoυαλικοί κακoποιοί περνούν από την πόρτα μας κι εμείς -αγνοώντας τα σημάδια – τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας.» . Ωστόσο δεν περνούν μέσα στο σπίτι μας, χωρίς να παρατηρήσουν τη δική μας συμπεριφορά έτσι ώστε να διαπιστώσουν αν υπάρχουν σε εμάς, κάποιοι εσωτερικοί συναγερμοί.

Αγνοώντας την διαίσθηση μας αυξάνουμε άθελα μας τον κίνδυνο να υποστούν τα παιδιά μας σεksoυαλικη κακoποιηση. Αντίθετα, μπορούμε να ακούσουμε το ένστικτό μας και να προφυλάξουμε τα παιδιά μας α’πο τις ύποπτες συμπεριφορές ενηλίκων δίνοντας σημασία στην αξία που έχει το προαίσθημα μας.

μετάφραση: Ελένα Τριανταφύλλου

© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη

• ασφαλεια παιδιου
• κακοποίηση