Η έξαρση του κορονοϊού ανέτρεψε τα δεδομένα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι θυμήθηκαν ότι δεν είναι άτρωτοι και όπως ήταν φυσικό, πανικoβλήθηκαν. Για τα περιοριστούν τα κρούσματα, πολλές χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους, οι επιχειρήσεις έβαλαν προσωρινά λουκέτα και τα σχολεία έκλεισαν κι αυτά.
Οι ενήλικοι διαμαρτύρονται καθημερινά μέσα από τα social media για την έλλειψη αγαθών στη δημόσια υγεία, για τον εγκλεισμό, για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κλπ. Σίγουρα ο εγκλεισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν έχουμε μάθει να μας υπαγορεύουν πότε θα βγούμε και που θα πάμε.
Παρόλα αυτά, μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα ξεχάσαμε μια μερίδα ανθρώπων που φαίνεται πως είναι οι μεγαλύτεροι μαχητές της καραντίνας. Τα παιδιά. Βλέπετε τα παιδιά, δεν έχουν ιδέα για το τι θα πει κορονοϊός, ούτε γιατί οι μεγάλοι τρoμάζουν τόσο στην ιδέα.
Τα παιδιά δεν έχουν καταλάβει γιατί πρέπει να κάνουν μάθημα μέσω υπολογιστή, για ποιο λόγο δεν μπορούν να πάνε στην παιδική χαρά ή να παίξουν στην αυλή ενός φίλου. Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιο λόγο στα γενέθλιά τους, δεν μπορούσαν να καλέσουν κανέναν.
Τα παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν γιατί η μόνη βόλτα που τους επιτρέπεται είναι μέχρι το μπαλκόνι και αυτό πάντα με προσοχή. Δέχονται όλες αυτές τις νέες πληροφορίες και καταπιέζουν τον εαυτό τους. Καταπιέζουν την αυξημένη ενέργεια της ηλικίας παίζοντας ήσυχα στο δωμάτιό τους.
Κι αν κάποια μέρα έχουν ξεσπάσματα από την αυξημένη ενέργεια και τον εγκλεισμό πολλοί γονείς, τα μαλώνουν και έντονα. Και τα παιδιά πάλι δεν καταλαβαίνουν για ποιο λόγο νιώθουν τόσο άσχημα μέσα τους και για ποιο λόγο η μαμά και ο μπαμπάς είναι κι αυτοί κατσουφιασμένοι.
Γιατί τα παιδιά δεν γνωρίζουν από οικονομικές κρίσεις και πολιτικά συστήματα. Θέλουν μόνο να παίξουν και να χαρούν τον ήλιο. Και μπορεί όσο τα σχολεία ήταν ανοιχτά να μην ήθελαν να πάνε και να σκαρφίζονταν δικαιολογίες, όμως κανένα παιδί δεν περίμενε τις διακοπές του, κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Και το σχολείο αρχίζει και τους λείπει.
Η παιδίατρος Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου έγραψε ένα κείμενο που μας συγκίνησε πολύ και μιλάει για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί εν καιρώ καραντίνας. Φαίνεται πως οι περισσότεροι από εμάς, το είχαμε ξεχάσει. Διαβάστε παρακάτω:
“Θα ήθελα να βγω στο μπαλκόνι για να χειροκροτήσω τα παιδιά. Θα ήθελα να το κάνουν όλοι, αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν παιδιά.
Εμείς λάβαμε εξηγήσεις, «κρεμόμαστε» από τα χείλη των ειδικών, ψάχνουμε πληροφορίες,
προσπαθούμε να κάνουμε προβλέψεις.
Αυτά όχι.
Αυτά έκαναν τη μεγαλύτερη απόπειρα εμπιστοσύνης που μπορεί να ζητηθεί από ένα ανθρώπινο ον,
αποδέχτηκαν τα πάντα.
Εγκατέλειψαν φίλους, αθλήματα, χόμπι, σχολείο και περιμένουν υπομονετικά,
για να τους επιτρέψουμε να ξαναβγούν από το σπίτι.
Προσαρμόστηκαν όσο το δυνατόν καλύτερα στη διδασκαλία από το σπίτι και όπως δυστυχώς αναγκάστηκαν πολλοί, να ισορροπήσουν με ένα τίποτα, παραμένοντας αγκιστρωμένα στο σχολείο,
λες και αυτό είναι η κλωστή που θα τα οδηγήσει στο μέλλον.
Κάποια από αυτά που πριν είχαν λίγα,
τώρα έχουν ακόμα λιγότερα,
αφού οι γονείς τους έχασαν τις δουλειές τους.
Κάποια είναι αναγκασμένα να ζουν σε οικογένειες φρικτές,
μην μπορώντας να απελευθερωθούν ούτε την ώρα των μαθημάτων.
Όλα τα παιδιά συμμετέχουν στις ψυχολογικές μας μεταπτώσεις, στα άγχη μας,
στους φόβους μας που κρύβονται πίσω από ένα χαμόγελο που προσπαθούμε να κάνουμε λιγότερο λυπημένο.
Δεν ζητούν τίποτα και στο τέλος της ημέρας χαμογελούν πάντα πλατιά.
Τα παιδιά μας αξίζουν ώρες χειροκροτημάτων.
Ίσως ούτε αυτό βέβαια να έχει κάποιο νόημα.
Αντί να τα χειροκροτήσουμε, ας ανοίξουμε διάπλατα την αγκαλιά μας και ας τα σφίξουμε δυνατά.”
.
.
.
…Daniela Zepponi…
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
