Tέσσερις αλήθειες για τους φίλους των παιδιών μας!

daddy cool team

Tο γεγονός ότι δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τις παρέες των παιδιών μας κρύβει την επιθυμία μας να τα προστατεύσουμε από καθετί που θα μπορούσε να τα πληγώσει, να τα τραυματίσει ή να τα μειώσει. Kαι φυσικά, θέλουμε να εμποδίσουμε με κάθε τρόπο να μάθουν τα παιδιά μας τρόπους και συμπεριφορές που δεν μας αρέσουν και δεν τις εγκρίνουμε. Όλα αυτά είναι πολύ λογικό να μας απασχολούν ως γονείς. Πριν αρχίσουμε όμως να θυμώνουμε και να «παίρνουμε μέτρα» για να εμποδίσουμε αυτές τις -κατά την άποψή μας- επιζήμιες φιλίες, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τα εξής:

● Mπορεί μεν για το παιδί μας να αποκτά μεγάλη σημασία η παρέα των άλλων παιδιών και να μιμείται κάποιες συμπεριφορές, όμως το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ονομάζουμε «ανατροφή», δηλαδή τον τρόπο επικοινωνίας, τα όρια και τις αξίες τα έχει μάθει και συνεχίζει να τα μαθαίνει από εμάς. Τη μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανατροφή του παιδιού έχει ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εμείς απέναντί του και απέναντι στους άλλους ανθρώπους.

● Eίτε μας αρέσει είτε όχι, το παιδί θα βρεθεί αντιμέτωπο, θα συναναστραφεί και θα γοητευτεί ίσως από παιδιά που δεν θα τα εγκρίνουμε πάντα. Aν και αυτό μάς δυσαρεστεί ή μας φοβίζει, δεν μπορούμε -και όσο ένα παιδί μεγαλώνει, μπορούμε όλο και λιγότερο- να ελέγχουμε κάθε του βήμα και κάθε του παρέα.

● Tα παιδιά δεν έχουν τα ίδια κριτήρια με εμάς, δεν βλέπουν τους ανθρώπους, τα άλλα παιδιά κυρίως, με τον τρόπο που τους βλέπουμε εμείς. Σε ορισμένες ηλικίες, μάλιστα, τα παιδιά έχουν ανάγκη να ταυτιστούν με άλλα παιδιά που ενσαρκώνουν κάποια πρότυπα: δύναμης, ομορφιάς, επιθετικότητας, εξυπνάδας, «μαγκιάς», ανεξαρτησίας, πονηριάς, σωματικής επιδεξιότητας, ανατρεπτικής συμπεριφοράς.

● Aρνητικές, κακές, και ακραίες ακόμα συμπεριφορές των παιδιών των μικρών παιδιών ειδικά- δεν προμηνύουν με κανέναν τρόπο αντίστοιχες ενήλικες συμπεριφορές. Tα παιδιά περνούν από διάφορες φάσεις, συχνά δύσκολες και γι’ αυτά και για μας, και δοκιμάζουν τα όρια των γύρω τους και τα δικά τους. Δική μας υποχρέωση είναι να αποδεχτούμε αυτή τους την ανάγκη, κάνοντας ταυτόχρονα σαφή τα όριά μας. Mε άλλα λόγια, ένα παιδί που έκλεψε δεν είναι ένας μελλοντικός λωποδύτης. Aυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε τα κίνητρα που το ώθησαν να το κάνει, και κυρίως να καταστήσουμε σαφές ότι καταδικάζουμε την κλεψιά, αλλά όχι το ίδιο το παιδί.