Στην ηλικία των 6 μηνών οι γονείς, σύμφωνα πάντα με τις συμβουλές των παιδιάτρων τους εισάγουν σιγά – σιγά τα πρώτα τρόφιμα των…μεγάλων, στη διατροφή των παιδιών τους! Οι παιδίατροι, προειδοποιούν τους γονείς να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί όσων αφορά ορισμένα τρόφιμα, διότι μπορεί να λειτουργήσουν επιβαρυντικά στην υγεία των παιδιών, προκαλώντας εξανθήματα.
Σίγουρα θα έχετε ακούσει τις μανάδες σας, ή μπορεί και εσείς οι ίδιοι να το κάνετε, και να βάζετε μέλι στην πιπίλα του παιδιού για να ηρεμήσει. Και πέραν όμως της κίνησης αυτής, έχουμε τη λανθασμένη αντίληψη ότι το μέλι είναι καλό και ωφέλιμο να το δίνουμε στα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία.
Κάτι τέτοιο όμως δυστυχώς δεν ισχύει, και τέτοιου είδους πρακτικές καλό θα ήταν να γίνονται έπειτα από συνεννόηση με τον παιδίατρο. Η παρακάτω πραγματική ιστορία εξιγεί πως ένα μωρό έξι μηνών πήγε να χάσει τη ζωή του από το μέλι! Κίνδυνοι υπάρχουν σε κάθε τι καινούργιο για το μωρό μας. Γι’αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί με τις τροφές που του δίνουμε ακόμη και αν σε εμάς φαίνονται “αθώες”.
Παρακάτω μεταφράσαμε για εσάς ένα κείμενο το οποίο έγραψε η Kelli Toger στο site scarymommy.com, το οποίο περιγράφει τις δύσκολες στιγμές που πέρασε εκείνη αλλά και οι γονείς της, όταν η πρώτη ήταν ακόμη 6 μηνών. Μετά την κατανάλωση μελιού, παραλίγο να χάσει τη ζωή της και κανένας γιατρός δεν μπορούσε για τεράστιο χρονικό διάστημα, να καταλάβει από τι έπασχε.
Διαβάστε παρακάτω:
Θα δίνατε ποτέ στο παιδί σας φυστικοβούτυρο ή φράουλες; Αυτά είναι μερικά από τα τρόφιμα που μας προειδοποιούν συνεχώς να αποφεύγουμε να τα δίνουμε στα παιδιά μας και να δείχνουμε πολύ μεγάλη προσοχή. Τι γίνεται όμως με το μέλι; Γιατί κανένας δεν προειδοποιεί για τον κίνδυνο του συγκεκριμένου τροφίμου; Από τους φίλους που επέστρεψαν από το νοσοκομείο με το mwρο τους, οι μισοί δέχθηκαν μερικές αόριστες συμβουλές να αποφεύγουν το μέλι στην διατροφή των παιδιών και οι άλλοι μισοί δεν προειδοποιήθηκαν ποτέ.
Ευτυχώς γνωρίζουν εμένα. Επιτρέψτε μου λοιπόν να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Σαν παιδί ένιωθα διαφορετική εξαιτίας ενός σημαδιού που είχα στο λαιμό μου. Σκεφτόμουν όμως ότι μπορεί να ήταν “cool” . Δεν ήταν λίγα τα παιδιά που με ρωτούσαν όμως και όσο μεγάλωνα ένιωθα όλο και περισσότερο κουρασμένη, να δίνω εξηγήσεις για την ουλή που είχα στο λαιμό. Ξεκίνησα λοιπόν να αυτοσαρκάζομαι.
“Το έπαθα σε μάχη με μαχαίρια στην Νέα Υόρκη” ή “Με δάγκωσε βρυκόλακας” . Τι να έλεγα; Ήμουν στο Γυμνάσιο. Όταν έφτασε η στιγμή που έκανα την δική μου κόρη καθώς την κοιτούσα όταν έφτασε 6 μηνών, σκέφτηκα ότι το σημάδι μου το απέκτησα στη δική της ηλικία και σκεφτόμουν έντονα την ταραχή που πέρασαν τότε οι δικοί μου γονείς.
Στην ηλικία των 6 μηνών οι γονείς ξεκινούν να εισάγουν στη διατροφή των παιδιών τους, ορισμένα φαγητά των μεγάλων. Η μητέρα μου, ήταν χίπισσα οπότε με τάιζε με βρόμη, γιαούρτι, μουστάρδα και…μέλι. Όταν ξεκίνησε να παρατηρεί ότι ήμουν λίγο περίεργη στη συμπεριφορά μου, ο γιατρός υπέθεσε ότι επρόκειτο για κρυολόγημα.
Καθώς προσπαθούσε να με κάνει να ξεπεράσω το…κρυολόγημα η μητέρα μου, διαπίστωσε ότι δεν μπορούσα να καταπιώ το γάλα που μου έδινε. Με πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο και μου χορηγήσαν σωληνάκι τροφοδοσίας με τραχειοτομή. Είχα παραλύσει από το κεφάλι μου – συμπεριλαμβανομένων και των ματιών μου – μέχρι και τα πόδια. Η μητέρα μου, μου έλεγε ότι έμοιαζα με κουρελιασμένη κούκλα.
Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Δεν μπορούσα να καταπιώ. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ηλίθιο μέλι. Αυτό διήρκεσε μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι γιατροί ότι έπασχα από αλλαντίαση. Η αλλαντίαση είναι στην ουσία δηλητηρίαση που παθαίνουν τα παιδιά εξαιτίας της διατροφής τους. Το ακατέργαστο μέλι, μεταφέρει βακτήρια τα οποία δεν μπορούν να επεξεργαστούν οι οργανισμοί το μwρών και να τα αποβάλλουν από το σώμα.
Πριν από αυτό όμως οι μισοί γιατροί πίστευαν ότι είχα όγκο στον εγκέφαλο. Μια εκδοχή, που φυσικά δεν άρεσε καθόλου στους γονείς μου. Ευτυχώς οι άλλοι μισοί, θεωρούσαν ότι έπασχα από κάτι άλλο, που δεν μπορούσαν ακόμη να προσδιορίσουν. Οι γονείς μου απλά περίμεναν κάποια εξέλιξη. Έβλεπαν τα υπόλοιπα μwρα του θαλάμου να πεθαίνουν και αυτό τους ανησυχούσε ακόμη περισσότερο.
Κάποια στιγμή ο πατέρας μου έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά του ενώ η μητέρα μου δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό μου. Μια μέρα, ο πατέρας μου μπήκε στο δωμάτιο για να μας δει. Ξαφνικά, διαπίστωσε κάτι μοναδικό. Μπορούσα να τον ακολουθήσω με τα μάτια μου. Σιγά – σιγά βελτιώθηκα. Έτσι μετά από 2μιση μήνες παραμονής μου στο νοσοκομείο ήρθε η στιγμή να επιστρέψω σπίτι. Είχα ξεχάσει τελείως πως ήταν να καταπίνεις και έτσι οι γονείς μου έπρεπε να τροφοδοτούν με σωλήνα. Επειδή μπορούσα να κινήσω τα χεριά μου όμως, δεν ήταν λίγες οι φορές που πετούσα με το χέρι μου τον σωλήνα μακριά.
Μέχρι την ηλικία των 10 ετών πανικοβαλλόμουν κάθε φορά που ένα αντικείμενο ερχόταν πολύ κοντά στο πρόσωπό μου. Επίσης έκανα θεραπείες διότι πίστευαν ότι δε θα καταφέρω να περπατήσω ποτέ. Παρόλα αυτά, τους διέψευσα. Επίσης οι λεπτές κινητικές μου δεξιότητες είχαν πρόβλημα κι έτσι οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κρατήσουν πίσω μια τάξη, έτσι ώστε να προετοιμαστώ κατάλληλα για την γραφή που θα ερχόταν στο Δημοτικό. Μ’ άρεσε να λέω στους γύρω μου, ότι έμεινα πίσω μια τάξη επειδή χτύπησα το…δάχτυλό της ζωγραφικής.
Δυο χρόνια μετά οι γιατροί κάλεσαν τους γονείς μου στο νοσοκομείο και τους είπαν “Τελικά δεν ήταν όγκος στον εγκέφαλο. Ήταν αλλαντίαση” . Όταν αρρώστησα δεν γνώριζε κανείς πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το μέλι. Τώρα το μέλι έχει πάνω μια ετικέτα που προειδοποιεί τους καταναλωτές ότι δεν επιτρέπεται η χρήση του στα παιδιά που είναι κάτω του ενός έτους. Τώρα τα μέλια είναι παστεριωμένα έτσι ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες αλλαντίασης στα βρέφη. Υπάρχει όμως ακόμη η πιθανότητα.
Και ακόμη και σήμερα ακούω γονείς να βάζουν στις πιπίλες των παιδιών τους μέλι γιατί κανένας γιατρός στο νοσοκομείο δεν τους προειδοποίησε ποτέ, για τις επιπτώσεις. Ακόμη και σήμερα στα βιβλία μαγειρικής βλέπεις σε συνταγές που περιέχουν μέσα το μέλι, να μην αναγράφεται η κατάλληλη ένδειξη “για παιδιά άνω του ενός έτους” . Όλοι γνωρίζουμε για το ότι τα εσπεριδοειδή μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα. Τα εσπεριδοειδή όμως το πολύ – πολύ να σου προκαλέσουν κάποιο…κακό εξάνθημα, όχι αλλαντίαση.
Σας παρακαλώ λοιπόν μοιραστείτε την ιστορία μου. Δεν επιζητώ διαδικτυακή φήμη που θα κρατήσει μέχρι και μετά τον θάνατό μου. Το μόνο που θέλω είναι οι γονείς να γνωρίζουν πόσο μοιραίο μπορεί να αποβεί το μέλι στην υγεία των μwρων τους, όταν αυτά είναι κάτω του ενός έτους.
Κι αν δεν σας πιστέψουν μπορείτε να τους στείλετε σε μένα. Δεν θα μπορέσω να τους δείξω τα σημάδια που έχουν οι γονείς μου, διότι αυτά δεν είναι ορατά. Μπορώ όμως να τους δείξω εκείνο το σημάδι στο λαιμό. Που δεν προκλήθηκε επειδή έμπλεξα σε μάχη με μαχαίρια ούτε επειδή με δάγκωσε βρυκόλακας. Προκλήθηκε από την τραχειοτομή που μερικά χρόνια πριν, μου έσωσε την ζωή.
Photo via Scarymommy.com
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
