Μια αληθινή ιστορία που διαβασα και με έκανε να νιώθω περήφανοι για τους γονείς που έχω αλλά και συγχρώνως να εξοργιστώ! Πως μπορείς να φερεσαι έτσι στα παιδιά σου; Πως;
Διαβάστε την ιστορία που διαβάσαμε στο eimaimama και περιμένω τα σχολιά σας
Mετα από πολλή σκεψη και αφου βιβλιο δε προκειται να γραψω για τη ζωη μου, αν και θα το ηθελα, ειπα να μοιραστώ την ιστορια μου μαζι σας….
Πειτε μου πως μπορει να υπαρχουν γονεις να μεγαλωνουν 6 παιδια και να μη τα αγαπουν… Αναρωτιέμαι ακομα και τωρα που είμαι ηδη μανουλα και λειπω χρονια από διπλα τους…
Αλλα ας τα παρω από την αρχη…
Ο μπαμπας μου και η μαμα μου δημόσιοι υπαλληλοι, μεγαλώσαμε σε ένα ομορφο νησι αλλα με πολλες ασχημες αναμνήσεις πλεον οποτε τυχει να παω…
Απο πολύ μικρη εμενα και τον αδελφο μου ο πατερας μου μας εβαζε να κανουμε πολύ σκληρες δουλειες, όπως να κουβαλάμε μπαζα, πετρες απο οικοδομες, να καθαριζουμε το κοτετσι σε ηλικια 7 χρονων. Αν δε γινόντουσαν οι δουλειες τρωγαμε πολύ ξυλο, εμενα με τραβαγε απο τα μαλλια, με εκανε σβουρες και με εδενε σε ένα δεντρο χωρις φαγητο…. Άλλες φορες με σαπιζε με τη παντοφλα τη πλαστικη και με εκανε ολο μελανιες, στον αδελφο μου τα ιδια… Ξυλο, κλωτσιες… Εκεινος εν τω μεταξυ ηταν απο άλλο πατερα αφου ειχε έναν ατυχο γαμο η μαμα μου. Απο ενός χρονου όμως τον ανελαβε ο πατερας μου, θα επρεπε να τον αγαπει περισσοτερο, όμως χμμμμ, δε σκέφτονται ολοι σαν εμενα…
Ετσι κυλουσε η ζωη μας, για μας ηταν απλη καθημερινοτητα.. Εγω αν και παιδι του πατερα μου ειχα εξισου τον ιδιο χειρισμο με τον αδελφο μου….
Στο σχολειο πλεον πηγαινα παντα φοβισμενη, μετα το σχολειο δουλευα σε καφετερια που ανοιξε μετεπειτα ο πατερας μου με ένα φιλο του.. Σερβιρα, επλενα και ημουν ως αργα στη δουλεια και ας ειχα να κανω μαθηματα σχολειου, ποτε δε γινόντουσαν… σχολουσα 12 το χειμωνα και 2 το καλοκαιρι…
Αργοτερα δε πηγαινε καλα η καφετερια και εκλεισε… Επιασα δουλεια αλλου όμως, οπου εβρισκα, επρεπε να προσφερω, ελεγε ο πατερας μου, στην οικογενεια χρηματα… Και ετσι παντα μου εβρισκε, μεχρι και οικοδομη με εστειλε… Ηθελε απο χρηματα παντα περισοτερα… Ετρωγε πολύ… Δε ξερω τι τα εκανε τοσα χρηματα…
Εν τω μεταξυ ο αδελφος μου ειχε μπει στρατο. Τα υπολοιπα αδελφια πιο μικρα και ετσι παρολο που δουλευαν και οι δυο γονεις επρεπε να δουλευω και εγω…
Στα υπολοιπα αδελφια μου δε φερονταν το ιδιο, αντιθέτως θα ελεγα πως τα ειχαν ολα…
Το λογο που με ξεχωρισε δε τον γνωριζω… Επειδή ημουν κοντα με τον αδελφομου; Επειδή ολοι ελεγαν ποσο γλυκο κοριτσι είμαι; Πραγματικα δε ξερω τι να σκεφτω, εχω σκεφτει και το θεμα ζηλειας; Μα πως; Να ζηλευε το παιδι του;
Μικρο κοριτσι «πουτ…». με ανεβαζε, «πουτ…» με κατεβαζε, μεχρι τωρα τα θυμουνται ακομα γιαγιάδες και παππούδες….
Τι ζηλεια και βλακείες, ο ανθρωπος ειχε απλα πρόβλημα, η μανα μου δε τολμουσε να αντιμιλησει πουθενα και ετσι η ζωη κυλουσε…
Δεν αντεχα ολη αυτή τη μεταχειρηση και στα 16 μου πηρα το καραβι ένα βραδυ και πηγα Πειραια…
Δεν ειχα καπου να παω…
Δεν ηξερα καποιον, ετσι απλα εφυγα….
Δε με αναζητησε κανεις, μετα απο 3 μερες μπορεσε και πηρε τηλεφωνο η μανα μου.. αλλα χωρις πολλα πολλα της ειπα ειμαι καλα και δεν ξανα γυρναω σπιτι…
Η απαντηση της;
«Σε εφερα μεχρι εδώ και εσυ τι κανεις για μας τωρα; Πρεπει να μας ξεχρεωσεις!!!!«
Να ξεχρεωσω τι; Που με μεγαλωσαν; Της εκλεισα το τηλεφωνο!!!
Δεν αντεχα άλλο…. τα γραφω και κλαιω… μου ‘χουν μεινει τοσα μεσα μου….
Μ’ αρεσει που τη λυπομουν κιολας τη μανα μου και εκεινη μου μιλησε με το χειροτερο τροπο!!!!!
Μανα μου είναι, την ποναγα… αλλα εκεινη όχι εμενα.…. Ααααχ, Θεε μου..
Εμεινα μια βραδΙα σε ένα παγκακι εκει στο Πειραια και υστερα ανακαλυψα ότι υπηρχε τοτε μια καφετερια με φαγητο μαζι και λειτουργουσε 24 ωρες ανοιχτα… Ειχα ελαχιστα χρηματα αλλα βολευτηκα (σημερα 33 χρονων που τα σκέφτομαι απορω με το θαρρος μου)
Εκει εμεινα με μια βαλιτσα 3 μερες με την ελπιδα να βρω μια δουλεια και να μεινω καπου….
3 μερες κοιμομουν στο τραπεζακι στο πανω οροφο της καφετεριας… Ανεβοκατεβενα για να αλλαξω ρουχα στο μπανιο και καθομουν εκει και παλι… δεν ηξερα τι να κανω αλλο… Δεν ειχα καθαρο μυαλο, ολο εκλαιγα, ποναγε πολύ η ψυχη μου.…
Ο ανθρωπος που δουλευε τοτε εκει υπεύθυνος μετα απο 3 μερες με πλησιασε και εκατσε μαζι μου…
«Γιατι εισαι εδώ 3 μερες; Δεν φαινεσαι κοριτσι του δρομου…«
Και ετσι του ειπα την ιστορια μου με τους γονεις μου, στεναχωρεθηκε παρα πολύ, αναρωτηθηκε μαλιστα, όπως ολοι εσεις, η μανα μου γιατι δεν εκανε κατι για όλα αυτά…. Χμμμ, φοβοταν λεει… Υπαρχει μανα που φοβαται να μπει μπροστα για το παιδι της; Ρωταω εγω τωρα… θα κανα τα παντα για το παιδι μου!!! Εκεινη όμως όχι….
Με πηρε σπιτι του…. Λες και με εσπρωχνε κατι, ετσι απλα, αβγαλτο κοριτσι πηγα… Θα μπορουσα να ‘χα πεσει σε κανα τρελο βεβαια ή κανα παλιανθρωπο… Όμως τον ακολούθησα! Να ναι καλα, λες και τον εστειλε ο θεος!!! Για μενα ο Θεος τον εστειλε!!!
Με κρατησε 3 μηνες σπιτι του, μου βρηκε δουλεια και με βοηθησε πολύ οικονομικα και αυτος και ο αδελφος του. Ηταν ορφανοι και οι δυο και η ιδεα μιας γυναικας στο σπιτι ηταν πολύ ομορφη αφου δε με εκμεταλευτηκαν πουθενα!! Μπορω να πω ότι περασα πολύ ομορφα, τους ενιωθα οικογενεια. Ηταν η οικογενεια μου!
Μεχρι που επιασα το δικο μου σπιτι και ειχα τη δουλεια μου…. Αργοτερα γνωρισα τον αντρα μου και εχουμε ένα παιδακι τωρα 5 χρονων…
Περασαμε πολλα μαζι, αφου είχαμε καποια μικρα θεματακια με την οικογενεια του… Απο αποψη ότι εγω τι είμαι ορφανη; Που είναι οι γονεις μου; Όταν ηρθε η ωρα να παντρευτούμε, επεμενε πολύ να παρουμε τους γονεις μου τηλεφωνο… Του εκανα τη χαρη, αν και ηξερα την συνεχεια.
Μιλησα με τη μανα μου που ηταν πολύ ψυχρη.
«Ο πατερας σου θα αποφασισει» ειπε.
Τελικά ήρθαν! Απιστευτο ε; Μαλλον ετσι απλα για να δουνε ηρθαν που βρισκομαι και τι εκανα….
Οι γονεις του αντρα μου είναι κωφαλαλοι… Και τι δεν ακουσα για το παιδι που θα κανω, λες και ηταν ειδικοι!!!!
Δεν τον θελανε με τιποτα, ειχαν και αποψη… «Πώς θα μιλαμε με τους συμπεθερους;» έλεγαν…
Εγω φταιω όμως, ηξερα τι θα γινει… Την ιδια μερα σηκωθηκαν και εφυγαν
Με στεναχωρεσαν, τα εκαναν όλα ανω κατω!!! Ντροπη μεγαλη….
Παντρευτηκα χωρις να εχω καποιον διπλα μου… Mα δεν ηθελα κιολας….. Eπεμενε ο αντρας μου ομως….
Δυσκολοι ανθρωποι πολύ… Mετεπειτα παντρευτηκαν οι δυο μου αδελφες… Oπου και εκει δε θελαν τους γαμπρούς ελεγαν, παρολο που εκεινες περασαν καλυτερα απο εμενα στο γαμο τα χαλασαν… Θελανε οι γονεις μου να παντρευτούμε δημοσιους υπαλληλους ολες, 5 κορίτσια και ένα αγορι ειμαστε…
Ολοι πλεον εχουμε παιδια… Ολοι ειμαστε παντρεμένοι.… αλλα χωρις καμια επαφη μεταξυ μας… ο λογος; Δε τον γνωριζω αληθεια!!!! και με λυπει ακομα.… οσο ελειπα εγιναν πλυσεις εγκεφαλου πολλες φενεται… αλλα αναρωτιέμαι, εγω τους σκέφτομαι ολους μα ολους, εχω επιχειρησει να μιλησω εκεινοι όμως όχι.… γιατι; Μα δεν εχω κανει κατι..… Παλεψα στη ζωη μου πολύ δε με βοηθησε κανεις τους καιόμως για όλα αυτά ευθυνονται οι γονεις μου, πως μπορει να μην αγαπησαν τα παιδια τους όλα; Γιατι μας χωρισαν μεταξυ μας και δε μπορουμε να ενωθουμε γιατι επικρατει ψυχος.…
Μιλαω μονο με τον αδελφο μου… προφανως εμεις ημασταν τα παιδια που δεν επρεπε να μας μιλανε απο μικρα… Προφανως ψυχολογικα μεσα τους εχουν και αυτοι διαφορα…. Αφου δεν υπαρχει ζεστασια… οι γονεις ομως γιατι δε νοιαζονται για τα εγγονια τους!! Απ’ ολων μας τα παιδια δεν εχουν δει κανενα!!!!
Αυτό το γιατι με τρωει ακομα.…
Ξερω ναι κοιταω την οικογενεια μου και προχωραω.… το παιδι μου με ρωτάει και δε ξερω τι να του απαντησω… ειμαστε μονοι μας.… και δε ζηταω κατι παραπανω, δοξα το θεο εχουμε πολλους καλους φιλους… και μια δουλιτσα που τα βγαζουμε δυσκολα… δε ζητησαμε κατι όμως παρα μονο ζεστασια και αγαπη…
Μεσα μου μου πνιγομαι κλαιω και κανω τα παντα για να ναι το παιδι μου ευτυχισμενο, να ‘χει τα καλυτερα και ας το κακομαθαίνω… έλειψαν τοσα σε μενα, μη με κρινετε….
Οι γονεις μου για μένα δε λεγονται γονεις!!! Νταβατζηδες λεγονται!!! Σέβομαι ότι με εκαναν αλλα δεν με μεγαλωσαν σωστα… Η ψυχη μου το ξερει… μπορει μαυτο τον τροπο να με εκαναν να ποναω τον κοσμο και τον συμεριζομαι αλλα τα αδέλφια του τα κάνανε να έχουν μίσος και κακια μέσα τους….. Εμενα αν μου χτυπησουν τη πορτα θα την ανοιξω.. εκεί είναι η διαφορά μας…. και δε ξερω αν είναι το σωστο τελικα..
Να συγχωρώ ή να τιμωρω Θεωρώ ότι τιμωρός είναι μόνο η ζωη.…
