Αλλό ένα αρνητικο τέστ….

daddy cool team

Άλλο ένα –
Πρωινό. Είχε προηγηθεί ένα βραδινό. Είχα ελπίδες πως το πρωί το – θα γινόταν +
Δεν μου έκανε τη χάρη ούτε αυτή τη φορά. Λες και με κοροϊδεύει, με ειρωνεύεται, παίζει με τον πόνο μου, την αγωνία μου.

Πόσα – τα τελευταία 7 χρόνια; Σίγουρα πάνω από 100.

7 χρόνια από την πρώτη φορά. Μήνας του μέλιτος στη Λεμεσό, ψάχναμε Κυριακάτικα ανοιχτό φαρμακείο να αγοράσουμε τεστ εγκυμοσύνης επειδή είχα καθυστέρηση. Μέσα στο αυτοκίνητο, σκεφτόμουν πόσο υπέροχο δώρο θα ήταν για το γάμο μας, αν επιστρέφαμε Αθήνα και ενημερώναμε συγγενείς και φίλους πως θα αποκτήσουμε μωρό. Η πρώτη απογοήτευση. – άλλα δεν το πήραμε κατάκαρδα, ήμουν μόνο 27 χρονών εγώ, 31 ο σύζυγος. Την επόμενη φορά, λέγαμε, θα μας κάτσει σίγουρα.

Η επόμενη φορά, δεν ήρθε ποτέ. Άρχισα να αγχώνομαι μετά το 3μηνο. Η πρώτη επίσκεψη στο γυναικολόγο, μου ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι. Ενδομητρίωση. Δύσκολη περίπτωση. Απαρχή μιας σειράς θεραπειών. Φάρμακα, ενέσεις, λέιζερ, επεμβάσεις, αλλαγή γιατρού. Ξανά θεραπείες. Ολιστικές, εναλλακτικές, ομοιοπαθητική. Κανένα αποτέλεσμα. Το – να επιμένει. Αδυσώπητο.

Σπάσιμο νεύρων, κατάθλιψη, αντικαταθλιπτικά. Το σεξ, μαρτύριο. Καμία ευχαρίστηση για κανέναν από τους 2 μας. Γινόταν ιεροτελεστικά, συγκεκριμένες μέρες και ώρες, για συγκεκριμένους λόγους. Το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον υποστηρικτικό μεν, άβολο δε. Δεν ήξεραν πως να μας συμπεριφερθούν, έμενε έγκυος ξαδέρφη ή κουνιάδα και μας το έκρυβαν. Για να μη ζηλέψουμε, για να μην τους ματιάσουμε; (το άκουσα και αυτό). Και μετά οι ξένοι. “Πότε θα κάνετε κάνα παιδάκι;” “Γιατί δεν κάνετε παιδάκι βρε, περνάνε τα χρόνια!” Λέγαμε ψέμματα πως δεν θέλουμε, για να μη μας λυπούνται. Μετά εγώ έγινα επιθετική, τους έβριζα. Έλεγαν όλοι πως τρελάθηκα επειδή δε μένω έγκυος, κανένας δε σκεφτόταν πως η αγένεια και η αδιακρισία τους, με βγάζει από τα ρούχα μου!

Είπα στον άντρα μου να χωρίσουμε, δε μου φταίει εκείνος να μείνει χωρίς παιδιά που τόσο αγαπάει, επειδή εγώ έχω κακή μήτρα! Μου απάντησε πως χωρίς παιδιά μπορεί να ζήσει, χωρίς εμένα όχι.

Εξωσωματική, η μόνη λύση έστω και με μικρά ποσοστά επιτυχίας για την περίπτωση μου. Κερασάκι στην τούρτα, κακής ποιότητας το σπέρμα του συζύγου. Γελούσαμε και κλαίγαμε ταυτόχρονα όταν το μάθαμε! Μου έλεγε, “είδες, δεν έχεις μόνο εσύ κακή μήτρα – έχω και γω σκάρτους “κολυμβητές”.”

Πρώτη εξωσωματική, δεύτερη, τρίτη. Όλες αποτυχημένες. Πολλά χρήματα, δύσκολες εποχές. Βοήθησαν οι γονείς, πουλήσαμε το εξοχικό. Γιατροί, κλινικές, εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις! Ωοληψίες, σπερμοληψίες, προσευχές, τάματα.

Μία γάτα στην πυλωτή, γέννησε 4 γατάκια. Ήθελαν να τη διώξουν, ενοχλούσε τους ενοίκους. Δεν αγαπώ τις γάτες, μα τούτη σαν να με κοίταξε μέσα στη ψυχή με τις ματάρες της “βοήθα με” σαν να μου είπε. Την πήρα σπίτι μου. Γέμισε το διαμέρισμα μωρουδίστικες φωνούλες, ήρθε σπίτι ο άντρας μου, φώναζε, είπα αν τα διώξεις τα γατιά, θα φύγω και γω μαζί τους. Τα κρατούσα στον κόρφο μου τις νύχτες και κοιμόντουσαν πάνω μου. Πέθαναν τα 2, είπα θα ξεψυχήσω και γω μαζί τους – η μάνα τους ήθελε να φύγει από το διαμέρισμα, δεν είχε μάθει σε κλειστό χώρο. Κράτησα τα άλλα 2, παρηγοριές μου και παρέα μου. Ο άντρας μου ακόμα γκρινιάζει, μα όταν πάνε και κάθονται πάνω του, και τα χαϊδεύει, τους γλυκομιλάει σα να μιλάει σε ανθρωπάκια. Ο καλός μου. Ψυχή μου.

Κρατάω στα χέρια μου ακόμα, το τελευταίο αρνητικό τεστ. Σε λίγο θα πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου. Θα βάλουμε μπροστά για μια ακόμα εξωσωματική. Μάλλον η τελευταία μας. Δεν έχω αντοχές για άλλη, ούτε υπάρχει πια άλλη οικονομική δυνατότητα. Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Δεν κάνω σκέψεις πια. Ούτε θετικές, ούτε αρνητικές. Δεν ξέρω καν, αν περιμένω κάτι.

Γράφω αυτό το κείμενο και κλαίω. Στάζουν τα δάκρυα στον υπολογιστή μου, ζητώ τη θετική σας σκέψη.

Τι ζήτησα και γω γαμώτο; Ένα παιδάκι. Θεέ μου στείλε μου ένα παιδάκι, μη μ’ εγκαταλείψεις! Σε παρακαλώ.

Γεωργία