Τα ορια του καθενα!Ενα καταπληκτικο κειμενο

Τα όρια του καθένα!Ενα καταπληκτικό κείμενο από την αγαπημένη μου  Δήμητρα Καφρομανη

Έρχεται κάποια στιγμή, που ένα παπουτσάκι σού πατάει το όριο.
Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή, που ξεχωρίζει το απεριόριστο όριο της υπομονής σου, από εκείνο το 2% που κρατάς ως άβατο της ψυχής σου.

Εκείνη τη στιγμή που κάποιος πατάει τη διαχωριστική γραμμή και εισέρχεται το παπουτσάκι στη λάθος περιοχή, γίνεται η έκρηξη.
Όχι έκρηξη μόνο. Ηφαίστειο με λάβα που καίει τα πάντα στο πέρασμα της.
Και εσένα σε μεταμορφώνει σε άλλον άνθρωπο.
Σε θηρίο ανήμερο, που μόλις του πήρανε την τελευταία μπουκιά μέσα από το στόμα, του ήπιανε την τελευταία σταγόνα δροσερό νερό.

Όταν η λάβα κατεβαίνει το βουνό, καίει τα πάντα.
Κι αυτούς που πατήσανε, και τους υπόλοιπους που τριγυρνούσαν φλερτάροντας τη γραμμή.
Πόσο λάθος! Αφού σας είχε προειδοποιήσει. Σας το είχε πει: “Ναρκοπέδιο-Mην πατάτε!”.
Τόσος χώρος γύρω δεν σας έφτασε;
Τόσες ευκαιρίες, τόσες υποχωρήσεις, τόσα “δεν πειράζει”, τόσα “αντέχω”.
Τι περιμένατε; Ότι θα ‘χει άλλο ένα εκατοστό;
Ε, δεν έχει, και όχι απλώς δεν έχει, αλλά τώρα πλέον δεν έχει τίποτα.
Ούτε τα κεκτημένα, τα πατημένα, τα επιτρεπτά.

Έτσι είναι οι άνθρωποι. Έχουν τις αντοχές τους. Τα όρια τους.
Ο καθένας ανάλογα με το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις της ζωής του.
Γραμμές παράλληλες η μία στην άλλη, αλλά και γραμμές διαχωριστικές.
Κάποιες φορές ευδιάκριτες, κάποιες φορές όχι.
Και όταν αυτές οι γραμμές κόβονται, σβήνονται, καίγονται, καλύπτονται, τότε έρχεται αυτή η αντοχή και γίνεται χίμαιρα.

Διαφορετική η λογική των ανθρώπων.
Κάποιοι βάζουν τα όρια κοντά, για να μπορούν να έχουν τον έλεγχο.
Ευδιάκριτα, bold, για να τα δει ο καθένας που θα προσπαθήσει να τους πλησιάσει.
Αντοχές μηδενικές σε ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα, ζόρια, και κάθε λογής “ζητιάνους”.
Με την παλάμη προτεταμένη μπροστά σε σχήμα ταμπέλας και γράμματα που γράφουν «Μέχρι εδώ».
Οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι μ’ αυτά, αποδέχονται την τόσο ευδιάκριτη ταμπέλα και υποχωρούν χωρίς εντάσεις και από τις δυο πλευρές.
Συνήθως δε, απομακρύνονται χωρίς να ξαναπροσπαθήσουν. Η «γειτονιά» αυτή δεν τους σηκώνει.
Η μηδενική αντοχή και ανοχή του ανθρώπου βεβαίως, συνοδεύεται συνήθως από μετριοπαθή συναισθήματα σε όλα τα επίπεδα: δεν ξεπερνούν τα όριά του, δεν τα ξεπερνάει όμως κι αυτός, για κανέναν και τίποτα.

Και είναι και οι άλλοι. Αυτοί με τα ξεχειλωμένα όρια και τις μεγάλες αντοχές.
Αυτοί που δείχνουν κατανόηση στα λάθη και στις φοβίες των ανθρώπων.
Αυτοί που πιστεύουν σε δεύτερες ευκαιρίες όταν αξίζει ο κόπος, αυτοί που θεωρούν ότι η ζωή δεν είναι φτιαγμένη στις αποχρώσεις του γκρι, αλλά στις αποχρώσεις του γαλάζιου.
Που περιμένουν να δουν, να ακούσουν, γίνονται αυτιά και μάτια προσφέροντας βοήθεια όταν χρειαστεί, μπαίνουν στη θέση του άλλου, αρνούνται να πληγώσουν κάποιον τόσο εύκολα.
Και υπομένουν, περιμένουν, αγωνίζονται και απολαμβάνουν τις περισσότερες φορές τους καρπούς των κόπων τους, ταΐζοντας τη δική τους πείνα, ξεδιψώντας τη δική τους δίψα, χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν.
Γιατί έτσι έχουν επιλέξει να ζουν, αγωνιζόμενοι με την καρδιά τους δοτική.

Οι άνθρωποι αυτοί, κρατάνε μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι για την ψυχή τους.
Όμως, αλίμονο αν το διαβείς. Εκεί συμβαίνει το μοιραίο λάθος.
Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν ακόμα το κουράγιο να δώσουν, μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό.
Έχεις τελειώσει πια για αυτούς. Ο θεός ο ίδιος να κατέβει να τους πει να αλλάξουν γνώμη, τζάμπα κόπος, τζάμπα η διαδρομή.
Τόσο δα κράτησαν για τον εαυτό τους, έπρεπε να το σεβαστείς.
Θα πετάξουν όλες τις προσπάθειες, όλες τις αγωνίες, όλο το χρόνο που σπατάλησαν για σένα.
Χωρίς να μετανιώσουν ούτε δευτερόλεπτο. Χωρίς τύψεις και όνειρα τη νύχτα.
Ο σεβασμός στα όρια του άλλου, είναι το δικό τους όριο.

Έτσι, έρχεται κάποια στιγμή ένα παπουτσάκι και σου πατάει το όριο.
Και τότε απλώς το κόβεις, μαζί με τα δάκτυλα.