Εχασα τον αγγελο μου πριν ακομα τον χαρω

daddy cool team

Η αληθινη ιστορια μιας μητερας που εχασε το αγγελουδι της πριν ακομα το γνωρισει.
Νομίζω πως η καρδιά μου θα σπάσει κι ακόμα δεν ξεκίνησα να γράφω την ιστορία μου. Γεια σας λοιπόν..Έχοντας διαβάσει τις ιστορίες που δημοσιεύτηκαν τον τελευταίο καιρό, βρήκα την δύναμη να γράψω και την δικιά μου.

Όλα άρχισαν πριν αρκετά χρόνια, μόλις ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Η χαρά μας δεν περιγράφεται! Οι γονείς μας και τα αδέρφια μας είχαν τρελαθεί. Το πρώτο ζουζούνι και για τις δύο οικογένειες. Γέλια και κλάματα χαράς παντού. Κι εγώ ένιωθα κάτι που πραγματικά δεν έχω λόγια να σας το περιγράψω.

Ξεκίνησα με το να βρω γιατρό και να με καθοδηγήσει.Βρήκα έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοήθησε σε όλα. Είχα όμως δύσκολη εγκυμοσύνη. Με εμετούς και μην μπορώντας να φάω τίποτα. Όλα με ενοχλούσαν αλλά έκανα υπομονή για το ζουζούνι μου. Και το υπερηχογράφημα δείχνει μπόμπιρα. Ένα αντράκι μεγάλωνε στην κοιλιά μου. Και νόμιζα πως ήμουν στον έβδομο ουρανό. Του είπα λοιπόν ότι θα κάνω τα πάντα για εκείνον, για να είναι γερός και να έρθει στην ζωή.

Οι μήνες περνούσαν με εμετούς και κρεβάτι. Έπρεπε να ξεκουράζομαι αρκετά γιατί ήταν χαμηλά. Και φτάσαμε στον 9ο μήνα. Που περιμέναμε να έρθει ο άντρας που μας έκλεψε της καρδιές απ’τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του. 22.30 και τρώγοντας παγωτό στην βεράντα με πιάνουν οι πόνοι και σπάνε τα νερά. Δεν πανικοβληθήκαμε καθόλου γιατί το περιμέναμε.Ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο και πήραμε και τον γιατρό μας τηλέφωνο. Πόνοι έντονοι και συχνοί.

Μόλις φτάσαμε στο μαιευτήριο και με πήραν μέσα όλα σταμάτησαν. Σταμάτησαν οι πόνοι και οι διαστολές και χαλάρωσε ο μπέμπης μας. Οι ώρες περνούσαν κι εγώ προσπαθούσα αλλά τίποτα. Άρχισα να φοβάμαι. Είχαν περάσει 8 ώρες αλλά ο γιατρός μου ήθελε φυσιολογικό τοκετό γιατί μπορούσα. Δεν μπορούσα όμως! 12 ώρες και ακόμα εκεί. Χωρίς να καταφέρνω να γεννήσω το παιδί μου. »Γιατρέ μου φοβάμαι, ας κάνουμε καισαρική.» Όχι εκείνος και πλέον φτάσαμε στις 18 ώρες. Και ο άντρας μου μέσα έξω να μου δίνει κουράγιο. Και ναι, πάμε σε καισαρική μετά από παρακάλια που έκανα στον γιατρό μου. Που να ήξερα Παναγία μου! Μέσα σε λίγα λεπτά είχα γεννήσει ένα μελαχροινό αντράκι που ζύγιζε 3.100.

Γέλαγα και έκλαιγα μαζί! Ο μπεμπούλης μου είχε γεννηθεί και ήταν μια χαρά. Ένας κούκλος, ο πιο όμορφος μέσα στο μαιεύτηριο.Τον πήραν να τον ετοιμάσουν και θα τον έβλεπα πιο μετά ξανά. Και τα μάτια μου κλείνουν! Κοιμόμουν για λίγες ώρες και όταν ξύπνησα δεν με ένοιαζαν ούτε ράμματα ούτε τίποτα,δεν ένιωθα πόνο. Αγκαλιές και συγκίνηση και γέλια. Και τι ένιωθα εγώ; Μόνο χαρά και αγάπη και ευγνομωσύνη για το θαύμα που έζησα. Η χαρά μου όμως κράτησε για λίγο.. Μέσα στις επόμενες ώρες εγώ με τον γιο μου βρεθήκαμε στην εντατική να παλεύουμε για την ζωή μας.Υψηλός πυρετός που δεν έπεφτε με τίποτα.Εξετάσεις και οξυγόνο και σωληνάκια και δεν καταλάβαινα.Ήθελα το παιδί μου και φώναζα και έκλαιγα.

Πέφτω σε κώμα.Για 6 μέρες έδιναν αγώνα να με κρατήσουν στην ζωή. Για μένα μόνο! Για τον μπέμπη μου όλα τελείωσαν την δεύτερη μέρα της ζωής του. Δεν άντεξε η καρδούλα του,δεν άντεξε τον πόνο που του προξένησαν.Και οι δύο είχαμε προσβληθεί από ένα μικρόβιο. Δεν συγκράτησα ποτέ όνομα και τέτοια.Δεν τα χρειαζόμουν! Αυτό που ήθελα ήταν τον μελαγχροινό μου άγγελο. Όταν ξύπνησα είδα τον άντρα μου. Μου είπε ότι με περίμενε να ξυπνήσω.Ήταν όμως τόσο διαφορετικός.Τον ρώτησα κατευθείαν πως είναι ο μπέμπης μας. Χαμήλωσε το κεφάλι και βλέπω τα δάκρυα του.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο γιατρός και δύο νοσοκόμες. Μου βάζουν κάτι στον ορό μου και μου είπαν αργότερα ότι ήταν ηρεμιστικό που φυσικά δεν με έπιασε. Ο γιατρός μου λέει ότι πρέπει να είμαι ψύχραιμη γιατί πέρασα πολλά.Τον ρωτάω που είναι το αγοράκι μου. Η καρδιά του δεν άντεξε, μου λέει.Όχι όχι όχι. Αρνούμαι να το δεχτώ. Του είπα ότι θα τον προσέχω.Του το είχα υποσχεθεί. Όχι το παιδί μου. Όχι Παναγία μου.

Οι στριγγλιές μου ακούστηκαν παντού. Ξεριζώθηκε η καρδιά μου και η ψυχή μου. Έκλαιγα και φώναζα να μου φέρουν το παιδί μου μέχρι που λιποθύμησα. Συνήλθα πολύ γρήγορα. Ήθελα να φύγω,ήθελα να πάω στο παιδί μου. Δεν υπήρχε! Το είχαν κηδέψει χωρίς να το δω, χωρίς να το φιλήσω,να τον αποχαιρετήσω και να του ζητήσω συγνώμη που δεν κατάφερα να τον προσέχω. Δεν πρόλαβαν ούτε μία φωτογραφία να το βγάλουν να το έχω εκεί δίπλα μου. Μετά από λίγες μέρες και με παρακολούθηση ψυχολόγου βγαίνω απ’το νοσοκομείο.

Στο σπίτι δεν υπήρχε τίποτα που να θυμίζει το σπίτι που είχαμε ετοιμάσει για το παιδί μας. Τα είχαν εξαφανίσει όλα η οικογένεια μου .Η οικογένεια μου που έχασαν το πρώτο εγγόνι,το πρώτο ανιψάκι.Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν,ο άντρας μου δίπλα μου με μάτια κόκκινα και κρατώντας με απ’το χέρι. »Μαζί θα το παλέψουμε» μου λέει με τρεμάμενη φωνή. Του ζήτησα να με πάει κοντά του, τον παρακάλεσα. Αρνήθηκε. Δεν κάνει μου λέει! Με πήγε. Είμασταν αγκαλιά και του ζητούσαμε συγνώμη που πόνεσε εξαιτίας μας και που δεν τον προσέχαμε.

Του αφήσαμε το πρώτο αρκουδάκι που είχαμε πάρει και που το είχα φυλαγμένο πριν φύγω για γέννα. Είμασταν εκεί κάθε μέρα, κοντά του. Με παραμύθια που τελείωναν με την συγνώμη μου που δεν τον πρόσεχα. Συγνώμη παιδί μου! Θα το λέω για όσο ζω και αναπνέω!

via