Έγινα αυτό που κορόιδευα και καλά να πάθω, γιατί εμείς οι άνθρωποι κατακρίνουμε χωρίς να ζήσουμε πρώτα μία κατάσταση

nikol peters

Πριν γεννήσω, πριν παντρευτώ, πριν τρέχω σαν τον Βέγγο έβλεπα κάποιες γνωστές και φίλες ατημέλητες και έλεγα: παντρεύτηκαν, γέννησαν και δεν τους νοιάζει καθόλου ο εαυτός τους; Κοίτα πως μεταμορφώθηκαν. Αλλά, όταν είσαι έξω από τον χορό λες πολλά, και ειδικά αν δεν έχεις βιώσει πράγματα.

Έτσι, έφτασε και η δική μου η στιγμή, η στιγμή που έχω πάει στην παιδική χαρά και κατάλαβα πως η μπλούζα μου έχει πάνω κρέμα, που το μαλλί μου είναι σαν του Αϊνστάιν στα χειρότερά του, που ρουφάω την κοιλιά να μου μπει το παντελόνι και δεν μου μπαίνει.

Έφτασε η στιγμή που μύριζα γάλα αντί για την Dolce κολόνια μου, που τα αγαπημένα μου ρούχα ήταν οι φόρμες, που όταν περνούσα από καθρέφτη, εκεί που παλιά κοιταζόμουν στα κρυφά και έλεγα: πω πω τι ωραία είμαι ντυμένη σήμερα, δεν ήθελα να ρίξω ούτε μισό βλέφαρο…

Έγινα αυτό που κορόιδευα και καλά να πάθω, γιατί εμείς οι άνθρωποι κρίνουμε και κατακρίνουμε χωρίς να ζήσουμε πρώτα μία κατάσταση ή βιώνοντας την διαφορετικά νομίζουμε πως έτσι τη βιώνει όλος ο κόσμος.

Κάποια στιγμή είπα μέχρι εδώ… και έφτασε το μέχρι εδώ και δεν ξαναβγήκα χωρίς να ελέγξω τη μπλούζα μου, χωρίς να βάλω λίγο κραγιόν, χωρίς να περιποιηθώ λίγο τα μαλλιά μου, χωρίς να βάλω λίγο άρωμα…

Όμως πήρα ένα μάθημα ζωής μέσα από αυτό… Ποτέ δεν ξέρεις τη θέση του άλλου πραγματικά… αν δεν τη ζήσεις και εσύ!