Οι πιο πολύ από εμάς γνωρίζουν την γιορτή της μητέρας και όχι τόσο του πάτερα.

Φυσιολογικό θα μου πει κάποιος αφού η μητέρα είναι αυτή που το έχει . 9 μήνες μέσα της.

θα σας πω λοιπόν μία ιστορία που είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Οταν ένα ζευγάρι φτάνει στο τέλος και για τους δικούς τους λογούς χωρίζουν,αυτός που δεν φταίει με τίποτα είναι το παιδί-ία κι όμως αυτά περισσότερο από όλους βγαίνουν χαμένα…Πληγωμένα,τσακισμένα

Οταν χώρισαν οι γονείς μου λοιπόν, μετά από τρεις μήνες γεννήθηκα εγω.

Μεγάλωσα με το πάππου και τη γιαγιά διότι έπρεπε και η μητέρα μου να δουλεύει πλέον για να μπορει να ζήσει.

Ο αδερφός μου δυο χρονιά μεγαλύτερος μεγάλωσε κι αυτός με τον πάππου και την γιαγιά άλλα από το άλλο σόι…

όταν πια είχαμε φτάσει 18 χρονών  εγώ 20 αυτός, είχαμε δεν είχαμε βρεθεί 20 φορές περιστασιακά.

Βέβαια το αίμα νερό δεν γίνεται…..πλέον είμαστε πιο κοντά σε σχέση με τότε άλλα……..

Τελοσπαντων……μία μέρα λοιπόν είχαμε μία συζήτηση σοβαρή και μου λέει ο αδερφός μου ,”όλοι θυμούνται και νοσταλγούν τα παιδικά τους χρονιά κι εμείς προσπαθούμε να τα διαγράψουμε από την ζωή μας”…….είχε απολυτό δίκιο!

Το ποιος  έφταιγε που χώρισαν δεν μας νοιάζει πλέον.

Έμενα προσωπικά με πονάει  που δεν έζησα τον αδερφο μου,που μας χώρισαν , πάνω απ όλα κι υστέρα των υπολοίπων πάτερα και ούτω κάθε έξης!

Οικογένεια?τι είναι αυτό ?να φάμε όλοι μαζί?χάχα κάλο…

Απλα καθημερινά πράγματα που για σας είναι δεδομένα,εγω μέχρι και σήμερα δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω .
Το φαγητό για μένα είναι όπως είναι για κάποιον να πάει στην τουαλέτα…
Δηλαδή απαραίτητο αναγκαίο…ούτε απόλαυση ούτε τίποτα άλλο,

Εφαγα?τέλος σηκώθηκα κιόλας από το τραπέζι.Προσπαθεί η γυναίκα μου να μου εξηγήσει οτί το τραπέζι ειναι η στιγμή που ενώνει την οικογένεια και πολλές φορές τσακωθήκαμε μέχρι να καταλάβει,οτι εγώ δεν το έχω ζήσει  για να το έχω δεδομένο και απλά προσπάθω…Για τα απλά τα καθημερινα που ποτέ δε γνώρισα.

Δεν ξέρω αν είμαι σωστός πατέρας πάντως την αγαπάω πιο πάνω κι από την ζωή μου.Αυτό είναι το μονό σίγουρο.

Πως να ξέρω τι πρέπει να κάνει ένας πατέρας εφόσον τον πάτερα μου τον γνώρισα στα 12?πως να συμπεριφερθω εννοώ ,που να είμαι ελαστικός,που να είμαι στοργικός και όλα αυτά που χρειάζονται στην καθημερινότητα ενός παιδιού.

Εντάξει εγώ ας πούμε ότι κλείδωσα από μικρός τα συναισθήματα μου μέσα μου.
Το παιδί μου όμως δεν μου φταίει…το προσπαθώ πάντως πολυ.

Η Ηρω με ξεκλειδώνει μέρα με τη μέρα και γαληνεύει η ψυχή μου με τα γέλια της ακόμη και με τις γκρίνιες της…

Σε αγαπώ πολύ κορούλα μου……

Ο μπαμπάς σου (που γιορτάζει κιόλας παρεπιπτοντως…..)

Το μονό που σου ζητάω είναι να με αγαπάς.

Πράγμα το οποίο μου στέρησαν κάποιοι άθελα τους……..Να αγαπάω και να αγαπιέμαι…

Είναι δύσκολο να ανοίξεις την καρδία σου όταν την έχεις κλειδώσει για χρονιά…είναι σαν μία κλειδαριά που έχει χρονιά να χρησιμοποιηθεί και μετά πιάνει σκουριά και δεν ανοίγει…….

Ελπίζω να μη ζηλέψει η γυναίκα μου που ασχολήθηκα μονό με το παιδί μου.

Κορούλα μου να ξέρεις ότι (αγάπη είναι αγάπη,εγώ αγαπώ την αγάπη,εσύ είσαι η αγάπη άρα σε αγαπώ…)

Και κάτι τελευταίο για όλους εσάς που γίνεστε μπαμπάδες και νομίζετε μετά πως το παιδι είναι παλιό ρούχο και το πετάτε.

Καταστρεφετε τα παιδια σας.
Είσαστε άχρηστοι.
Αχρήστος είσαι μεγάλε,Δεν έχεις καμια δικαιολογία που παράτησες το παιδι σου.
Αχρήστος είσαι και συ που έπειδη σου χαλάει την ησυχια το σαπίζεις στο ξύλο.
Αχρήστος  είσαι και συ που δεν ασχολεισαι με το παιδί σου .

Ελπιζω να μη γίνω ποτέ Άχρηστος και να παραμείνω πάντα ο Χρήστος.