Αυτά λοιπόν που θα σας εξιστορήσω, τα έζησα στον δεύτερο γάμο μου, τότε που μόλις είχα χωρίσει με τον πρώτο άνδρα μου , που υπεραγαπούσα. Είχα 2μιση χρόνια να γελάσω κι εκείνος μου παρουσιάστηκε σαν φίλος, σαν ένα στήριγμα που θα μου έδινε ξανά το χαμόγελο στα χείλη μου.
Μετά από λίγο καιρό έμεινα έγκυος από αυτόν και χωρίς να με ρωτήσει ήρθε με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν κολλητός με τον δικό μου τον πατέρα, να με ζητήσει σε γάμο. Εκεί έμαθαν οι δικοί μου ότι είμαι έγκυος. Μου είπαν ή παντρεύεσαι ή το ρίχνεις. Δεν ήθελα με τίποτα να το ρίξω, είμαι κατά των εκτρώσεων για πολλούς λόγους αλλά ο βασικότερος λόγος ήταν ότι δεν ήθελα η κόρη μου από τον πρώτο μου γάμο να είναι μόνη της όπως εγώ, ήθελα να έχει ένα αδελφάκι.
Έτσι λοιπόν κι εγώ είπα ότι θα το παλέψω. Όταν όμως παντρευτήκαμε άρχισε να πίνει και να με χτυπάει με αποτέλεσμα να χάσω το παιδί. Έχασα εκείνο το παιδί από αποκόλληση πλακούντα, μετά από κλοτσιές στη μέση. Στο νοσοκομείο εκείνη η άχρηστη γιατρός του δημοσίου το άφησε να πεθάνει γιατί λέει ότι την ξύπνησα στις 4 και ήθελε να φύγει. Ούτε λόγος για θερμοκοιτίδα και τέτοια, απλά της έκοψε τον ομφάλιο λώρο και είπε στην νοσοκόμα να ανοίξει το παράθυρο,να μπει για να πεθάνει πιο γρήγορα. Ευτυχώς πρόλαβα και της έκανα αεροβάπτισμα με τα ύστερα να κρέμονται. Η νοσοκόμα είχε τρελαθεί.
Μετά από 6 μήνες με κατάθλιψη που πέρασα μόνη μου και χωρίς γιατρούς κατάφερα να μείνω πάλι έγκυος και να αποκτήσω την κόρη που ήθελα. Προσπάθησα με κάθε τρόπο να φύγει ο λεγάμενος, κοιμόμουν όπου έβρισκα για να είμαι κοντά στα παιδιά και να προσέχω να μην τυχει και δουν κάποιο από τα σκηνικά. Εκείνος έπινε συνέχεια, δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά γιατί γινόμασταν ρεζίλι. Μέσα στο σπίτι του έφταιγαν τα πάντα. Από το πως τηγάνισα τις πατάτες μέχρι και γιατί μετακίνησα τον καναπέ.
Τα είπα στους γονείς μου όλα αυτά και μετά από μία απόπειρα αυτοκτονίας με πήγαν στο νοσοκομείο για εξετάσεις όπου και πείστηκαν ότι έπρεπε να πάρω και δεύτερο διαζύγιο.
Με είχε αφήσει ανάπηρη μετά από κλοτσιές στο κεφάλι από την πίσω μεριά , που αν δεν είχα
σφιχτεί, θα με είχε αποκεφαλίσει. Μου έμεινε ένας ευθειασμός 6 σπονδύλων στον αυχένα και
δεν μπορώ από τότε να σηκώσω ούτε ένα κιλό βάρος χωρίς να μουδιάζουν τα χέρια μου και
να πονάνε μέχρι και τα δάχτυλα. Στο τέλος έφυγε, του επέβαλα ή να διαλέξει το διαζύγιο ή
να τον στείλω φυλακή για απόπειρα δολοφονίας. Έφυγε τελικά και εγώ έμεινα να μαζεύω
τα κομμάτια μου ένα ένα και να παίρνω δύναμη απ’ τα παιδιά μου. Πήρα δύναμη από αυτά και
άρχισα να ελευθερώνομαι, να γίνομαι ο γονιός που ήθελαν. Πάλεψα και παλεύω κάθε μέρα
και καλύτερα.
Πέρασαν από τότε πάνω από 15 χρόνια αλλά να εμπιστευτώ άντρα και να τον βάλω σπίτι μου
με τίποτα. Δεν ήταν εύκολο γιατί είχα παιδιά να μεγαλώσω και δεν το ήθελα. Είχα
περισσότερα κότσια από πολλούς και δεν είχα ανάγκη από έναν άντρα μόνο και μόνο για τα
μάτια του κόσμου. Αν δεν έβρισκα αυτό που ήθελα δεν συμβιβαζόμουν με μετριότητες και
έτσι προχώρησα στη ζωή μου, με πολύ αγάπη, χιούμορ και αισιοδοξία για το καλύτερο.
Πάτησα πάνω στις φοβίες μου, πάλεψα με τους δαίμονες μου και επιβίωσα μια χαρά.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι λάθη που κάνουμε όλοι μας, καλό θα ήταν να μην επηρεάζουν
αθώες ψυχούλες που δεν φταίνε σε τίποτα. Πάρτε το χαμπάρι, δεν κάνουμε ποτέ σχέση με
κάποιον με την προϋπόθεση ότι θα βρούμε τρόπο να τον αλλάξουμε, δεν αλλάζει κανείς προς
το καλύτερο αν δεν θέλει μόνος του να αλλάξει. Τέλος!
Λευκοθέα
πηγή:single parent.gr
