«Αγαπώ το παιδί μου, αλλά όταν έχει tantrum δημόσια, θέλω να ξαπλώσω στο πάτωμα και να ουρλιάξω μαζί του».
«Αγαπώ το παιδί μου, αλλά αυτή ξυπνάει κάθε δύο ώρες τη νύχτα, και είμαι τόσο κουρασμένη.»
«Αγαπώ το παιδί μου, αλλά θα χρειάζομαι πραγματικά λίγο χρόνο μόνο για εμένα.»
«Αγαπώ το παιδί μου, αλλά. . . «
Γιατί κάθε φορά που θέλουμε να μιλήσουμε για τις όχι τόσο εκπληκτικές πτυχές της μητρότητας, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να προσθέσουμε αυτές τις φαινομενικά αβλαβείς πέντε λέξεις από μπροστά;
Σαν να υπάρχει πραγματική αμφιβολία ότι αγαπάμε τα παιδιά μας. Σαν η καταλληλότητά μας να είμαστε μητέρες να μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο και να εξετάζεται λεπτομερώς. Σαν να πρέπει να σφραγίζουμε μια μεγάλη αποποίηση ευθύνης σε κάθε συναίσθημα γονικής μέριμνας που δεν είναι συντριπτικά γλυκό και θετικό.
Νομίζω ότι το κάνουμε μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε μήπως μας κρίνουν. Φοβόμαστε ότι κάποιος, κάπου, πρόκειται να μας τηλεφωνήσει και να μας εκθέσει και να μας πει αχάριστη: «Γιατί παραπονιέσαι; Είσαι τυχερή που είσαι μαμά. »
Αυτό ακούμε, ακόμα και αν δεν λέγεται ρητά – είσαι τυχερή που έχεις κάτι που τόσοι πολλοί θέλουν, αλλά δεν μπορούν να το έχουν. Δες το προνόμιο σου. Εκτός αυτού, η μητρότητα σημαίνει θυσία, σωστά; Το ήξερες!
«Αγαπώ το παιδί μου, αλλά. . . «Είναι ένα νεύμα για την ενοχή που κρύβεται εκεί κάτω από την επιφάνεια. Μια λεπτή αναγνώριση της παρουσίας της – της δύναμης της. Μπορεί να είναι μόνο πέντε λέξεις, αλλά πονάνε. Αυτές οι πέντε λέξεις υπονοούν πολλά: «Σας παρακαλώ μην νομίζετε ότι είμαι εγωίστρια, αχάριστη ή αδικαιολόγητη. Ξέρω πόσο καλή είμαι σε αυτό. Ίσως δεν πρέπει να το λέω αυτό. «
Αλλά δες τι συμβαίνει, μαμά:
Η ευγνωμοσύνη και η απογοήτευση δεν αλληλοαποκλείονται.
Η ευγνωμοσύνη και η εξάντληση δεν αλληλοαποκλείονται.
Η ευγνωμοσύνη και η ανάγκη για προσωπικό χώρο δεν αλληλοαποκλείονται.
Μπορείς να είσαι αιώνια ευγνώμων για το θαύμα της μητρότητας ενώ ταυτόχρονα θέλεις να κλειδώσεις τον εαυτό σου στο υπνοδωμάτιο και να ουρλιάξεις σε ένα μαξιλάρι μερικές φορές.
Δεν χρειάζεται να κρύβεις τις απολύτως φυσιολογικές απογοητεύσεις, ενοχλήσεις και ανησυχίες σου λέγοντας το «Λατρεύω το παιδί μου, αλλά. . . »
Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Δεν χρειάζεται να δικαιολογείς ή να υπερασπιστείς τα συναισθήματά σου. Ναι, αγαπάς το παιδί σου όσο τίποτα. Ναι, είσαι τυχερή που είσαι μαμά. Αλλά η δουλειά σου δεν τελειώνει ποτέ. Η δουλειά σου είναι εξαντλητική. Όπως είναι θαυμάσια και ανταποδοτική.
Μπορείς να αφήσεις την ενοχή.
Θα ξεκινήσω εγώ πρώτη.
Θα ξεκινήσω εγώ πρώτη να αφήσω αυτή τη φράση 5 λέξεων έξω από το λεξιλόγιό μου, για πάντα.
Ελπίζω να με το κάνεις και εσύ.
Επειδή κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
Γιατί πονάει όλες τις μητέρες.
Και επειδή αγαπώ το παιδί μου, αλλά είμαι ταυτόχρονα και άνθρωπος. Δεν είμαι τέλεια. Και σας προκαλώ να βρείτε μια τέλεια μαμά!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
