Τα περιττά του ενός είναι θησαυρός του άλλου

daddy cool team

Το «χαρίζω» δεν είναι απλά ένα ρήμα που ανήκει στην κατηγορία των ρημάτων σε –ίζω. Το χαρίζω ουσιαστικά περιέχει μέσα του το ρήμα «ζω» γι’ αυτό και όταν χαρίζουμε είναι σαν να κερδίζουμε ζωή.

Τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά είναι η περίοδος του χρόνου που όλοι λίγο πολύ θέλουμε να δώσουμε, να προσφέρουμε, να δωρίσουμε. Λίγο η μαγεία της εποχής, λίγο η συγκινησιακή φόρτιση του καθένα για τους δικούς του λόγους, λίγο το ότι κυκλοφορούν παντού άνθρωποι που ζητούν βοήθεια για διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, λίγο το θρησκευτικό αίσθημα, ωθούν τον καθένα μας να χαρίσει.
Η αντίδραση είναι κοινή και γνωστή. «Γιατί πρέπει να έχουμε γιορτές για να θυμηθούμε να κάνουμε κάτι καλό;»

Γιατί έστω κι αυτή τη μία φορά το χρόνο θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι κι αυτό από μόνο του είναι κάτι πολύ θετικό. Ασφαλώς και το καλύτερο όλων θα ’ταν να το έχουμε κατά νου όλο το χρόνο, αλλά αφού αυτό δεν είναι εφικτό για τους χ ή ψ λόγους, αρκεί κι αυτή η μία φορά.

Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, χάρισε όπου μπορείς κι ό, τι μπορείς και να ξέρεις ότι, ακόμη κι αν πιστεύεις πως δεν έχεις τη δυνατότητα να χαρίσεις γιατί είσαι περιορισμένος οικονομικά, μπορείς να κάνεις έναν ακόμη άνθρωπο ευτυχισμένο με κάτι πολύ απλό που μπορεί για ‘σένα να ’ναι δεδομένο για κάποιον άλλο όμως είναι το καλύτερο δώρο. Δε χρειάζεται να ξοδέψεις για να χαρίσεις.

Κοίτα πόσα πολλά πράγματα έχεις μέσα στη ντουλάπα. Τα φοράς όλα; Σου είναι απαραίτητα; Τα θυμάσαι όλα; Όχι. Όταν αλλάξει η εποχή θα βρεις κάτω-κάτω μια μπλούζα που έχεις να τη φορέσεις τουλάχιστον δυο χρόνια, έτσι δεν είναι; Αυτή η μπλούζα που για ‘σένα είναι ένα ξεχασμένο ή κι αδιάφορο ρούχο κάποιον άλλο μπορεί να του δώσει μεγάλη χαρά.

Οι αποθήκες των σπιτιών μας είναι γεμάτες από πράγματα και πραγματάκια που τα τρώει η σκόνη. Κρίμα δεν είναι; Ξέρεις ότι δυο τετράγωνα πιο κάτω ένα νέο ζευγάρι που παντρεύτηκε πρόσφατα δεν έχει τη δυνατότητα να γεμίσει το σπίτι του; Σκέψου.

Κουτιά γεμάτα βραχιόλια, βραχιολάκια, κολιέ, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια ανέγγιχτα χρόνια τώρα. Δε μιλάω για τα χρυσάφια που έχουν αξία, μιλάω για τα άλλα που δεν παίζει να τα βάλεις αφού δε θα έρθουν ποτέ ξανά στη μόδα ή κι αν έρθουν θα πάρεις καινούρια, σίγα να μη βάλεις τα παλιά.
Αφόρετα παπούτσια, κρεμασμένες σκονισμένες τσάντες, κασκόλ και σκουφιά στα συρτάρια. Γιατί να μένουν εκεί;

Δώσε, μοίρασε, χάρισε. Τα σκουπίδια του ενός, λένε πως είναι τα καλύτερα δώρα για κάποιον άλλον κι έχουν δίκιο. Χάρισε τα υλικά, αλλά να ξέρεις πως δε μένεις εκείνη τη στιγμή σ’ αυτά μόνο.
Το πιο σημαντικό όλων είναι μαζί μ’ αυτά να χαρίζεις αγάπη κι ανθρωπιά. Εκείνο το χαμόγελο, εκείνο το «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς του άλλου κι εκείνα τα γυαλισμένα μάτια, δεν τ’ αλλάζεις με τίποτα.

Τα δώρα της καρδιάς κι όχι της υποχρέωσης είναι τα καλύτερα δώρα του κόσμου. Ας είναι η αξία τους σε ευρώ μηδενική κι ας είναι και χρησιμοποιημένα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Και μην ξεχνάς κάθε μέρα να χαρίζεις χαμόγελα, ευχές κι αγάπη. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι και φθινόπωρο.

Μια «καλημέρα» μπορεί να κάνει μια μόνη γριούλα χαρούμενη, ένα «τι κάνετε, κύριε Μπάμπη;» να κάνει τον παππού απέναντι να χαμογελάσει. Τα πιο απλά πράγματα σ’ αυτήν εδώ τη ζωή είναι και τα ομορφότερα. Πόσο κρίμα που ξεχνάμε ότι μέσα μας έχουμε όλοι μας μια κατακόκκινη καρδιά;

Μόνο να θυμάσαι πως όταν χαρίζεις κάτι πρέπει να το ξεχνάς την ίδια στιγμή. Δε χαρίζουμε για να μας πουν «μπράβο», χαρίζουμε για να αδειάζουμε τις ντουλάπες μας και να γεμίσουμε τις ψυχές μας.

Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Σοφία Καλπαζίδου

Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου