Ο Ανέστης Βλάχος μιλάει στην εφημερίδα Espresso και αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη ζωή του. Μένοντας σε μια «δύσκολη» περιοχή, όπως η πλατεία Βικτωρίας, ομολογεί ότι φοβάται.
«Ο νταής του κινηματογράφου, από τους ρόλους εννοώ, προτού πέσει ο ήλιος πάει σπίτι του. Κλειδώνω, αμπαρώνω και είναι τραγική κατάσταση στα γεράματά μου να φοβάμαι να βγω έξω. Εγώ εδώ στην πλατεία Βικτωρίας έζησα πενήντα χρόνια. Ηταν μια χαρούμενη περιοχή. Φοβάμαι όχι μήπως με σκοτώσουν, αυτό είναι το λιγότερο, αλλά τον βασανισμό και τον εκβιασμό που κάνουν στον δρόμο ακόμα και για πέντε ευρώ».
«Ζητιάνευα για να ζήσω. Είμαι ο πιο άτυχος άνθρωπος πάνω στη γη, από τότε που γεννήθηκα. Έχω κάνει όλες τις δουλειές για ένα κομμάτι ψωμί. Ναι, κλαίω. Κλαίω πολύ πλέον για όσα έζησα, για τους συναδέλφους που έφυγαν. Η Λαμπέτη και ο Χορν μου είχαν δώσει ένα μικρό δωμάτιο και έμενα. Αν δεν ήταν αυτοί, δεν θα ορθοποδούσα. Βλέπω τα χρόνια που πέρασαν, όμως, η ζωή δεν μου φέρθηκε καλά», είπε μεταξύ άλλων ο Ανέστης Βλάχος.
Τα μόνα του έσοδα προέρχονται από τη σύνταξη που παίρνει. «Δεν περίμενα να περάσω τέτοια μαύρα γεράματα, γιατί δουλεύω από 11 χρόνων παιδί και τώρα είμαι 79. Κάθε φορά που πάω να πληρωθώ, κάθε μήνα, τρέμει η ψυχή μου και λέω «θα προλάβω να πληρώσω το φως και τα χαράτσια;»». Ζω και με αυτό το άγχος».
