Γιώργος Πασχαλίδης
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνου, δείτε τη δημοσίευση της Δώρας Χρυσικού για την τομή 40 εκατοστών που της άφησε ο καρκίνος
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, αξίζει να αναφερθούμε στην γνωστή ηθοποιό Δώρα Χρυσικού και στον αγώνα που έδωσε με την ανίατη νόσο, μέχρι τελικά, να καταφέρει να βγει νικήτρια από αυτή την άνιση μάχη.
Η ηθοποιός, έχει αναφερθεί δημόσια στον τεράστιο αγώνα που έδωσε, μέχρι να καταφέρει, τελικά, να βγει νικήτρια. Νικήτρια σε μία μάχη άνιση, σε μία μάχη που κανείς δεν σου εγγυάται το αίσιο τέλος της, παρά μόνο, αισθάνεσαι την αγωνία και τον φόβο για το τι πρόκειται να σου ξημερώσει η επόμενη ημέρα.
Οφείλεις, πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου, να πας κόντρα σε κάθε στιγμή πόνου, απελπισίας και απογοήτευσης, μέχρι να καταφέρεις τελικά να νικήσεις αυτό το θεριό που νιώθεις καθημερινά να σε κατατρώει. Η ηθοποιός, έχοντας ξεπεράσει, την εφιαλτική εκείνη περίοδο της ζωής της, πλέον, αισθάνεται μόνο ευγνωμοσύνη και περηφάνια για τον εαυτό της.
Δώρα Χρυσικού: Νόμιζα ότι θα πεθάνω – Ήμουν τυχερή γιατί το σώμα μου ανταπεξήλθε
Μάλιστα, σε μία παλαιότερη δημοσίευση της, θέλησε να αναφερθεί στην τομή των 40 εκατοστών που της άφησε “παρακαταθήκη” ο καρκίνος, τονίζοντας πως αυτό το σημάδι είναι που την κάνει καθημερινά όλο και πιο δυνατή, αφού της υπενθυμίζει όλες τις στιγμές πόνου και προσπάθειας να κρατηθεί στην ζωή, μέχρι τελικά να βγει νικήτρια. Διαβάστε παρακάτω:
“Αυτή είμαι εγώ και κάπου εκεί είναι και η τομή μου, αυτή η γραμμή περίπου 40 εκατοστών, αυτή που κοιτούσαμε επίμονα, ήταν ο, τι χρειάστηκε να κάνουν οι γιατροί για να ζήσω.
Την κουβαλάω εδώ και 3 χρόνια και 3 μήνες, με ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα. Μέσα σε μια μέρα είδα το σώμα μου να αλλάζει , -την ζωή όλη δηλαδή- την είδα μέσα σ αυτά τα 3 χρονια να αλλάζει κι αυτή ώστε τώρα να μοιάζει σαν ένα χλωμό ποτάμι που διαπερνάει κάθετα το κορμί μου, ισχνή ανάμνηση πια αλλά πάντα εκεί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εγώ κυρία μου αυτή την τομή την τιμώ και την ευχαριστώ γιατί με κράτησε ζωντανή και έχω κάνει τα πάντα για να αποδεχτώ την καινούρια πραγματικότητα που η ζωή έφερε στο διάβα μου.
Οπότε ούτε το αδιάκριτο βλέμμα σας, ούτε οι ψίθυροι σας όλο συγκατάβαση και οίκτο, μπορούν να με κάνουν να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από τιμή, ευγνωμοσύνη και περηφάνια γι’ αυτό το σημάδι που πλέον έχει χαραχτεί πάνω μου.
Κάθε χιλιοστό του είναι η προσπάθεια μου να κρατηθώ στη ζωή , ο πόνος, η αγωνία, ο φόβος και η απόγνωση που γέννησε η νόσος· είναι όμως και υπενθύμιση ότι τα κατάφερα, η νίκη της επιστήμης, η θέληση και το πείσμα μου, η αξιοπρέπεια και το θάρρος μου να μην καταρρεύσω,
να κρατηθώ αισιόδοξη και μαχητική και να μπορέσω να μιλήσω ανοιχτά για την περιπέτεια της υγείας μου, βοηθώντας άλλους, ώστε κανένας ασθενής, -πρώην και νύν-, να μην ντραπεί επειδή κάποια αδιάκριτη δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από ένα σημάδι, όπως κάνατε εσείς σήμερα σε μένα “