Η Laura Swan μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τον σύζυγό της το 2007, αφήνοντας πίσω δύο γιους τους ορφανούς .
Τα αγόρια, ηλικίας τότε 2 και 4, πήγαν να ζήσουν με τον παππού και την γιαγιά.
Η Θεία τους Noelle Swan Gilbert φωτογράφος στο επάγγελμα έφτιαξε μια συλλογή από φωτογραφίες , παρουσιάζοντας τη ζωή των παιδιών με τα νέα δεδομένα.
” Βλέπω τα ανίψια μου, όσο πιο συχνά μπορώ, και έχω μείνει έκπληκτη με την αντοχή τους. Είναι τόσο ισχυρά, και τα αγαπάω τόσο πολύ.. Αλλά κάθε φορά που βλέπω κάποιο από αυτά να κοιτάζει στο κενό απορροφημένο ,αναρωτιέμαι τί σκέφτονται… ή αν θα τη θυμούνται” -. Noelle Swan Gilbert
Στον απόηχο ενός τραυματικού φόνου, πολλοί πενθούντες συγγενείς, κοιτάζουν παλιές φωτογραφίες και αναμνηστικά …
Όταν η τραγωδία χτύπησε την οικογένειά της, η φωτογράφος Noelle Swan Gilbert επέλεξε να πάρει την κάμερα αντ ‘αυτού και άρχισε να σχηματίζει μια συλλογή από φωτογραφίες που δείχνει, πως μοιάζει η ζωή μετά το φόνο.
Η Gilbert παρότι επαγγελματίας φωτογράφος ,δεν μπορούσε να πιάσει φωτογραφική μηχανή μέχρι και τρεις μήνες μετά το θάνατο της αδελφής της.
Μόνο όταν η οικογένεια συγκεντρώθηκε για την Ημέρα των Ευχαριστιών στο Σιάτλ στο σπίτι της μητέρας της , σκέφτηκε να φέρει τη φωτογραφική της μηχανή,γιατί η μητέρα της ήθελε μια φωτογραφία από τα επτά εγγόνια μαζί για την κάρτα των Χριστούγεννων.
“Ήμουν τόσο λυπημένη και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες τα ορφανά αγόρια” είπε στη MailOnline
Με την πρώτη ματιά, οι εικόνες φαίνονται σαν απλές απεικονίσεις μιας φυσιολογική ζωής καθημερινών παιδιών.
Γνωρίζοντας όμως τι πέρασαν αυτά τα παιδιά, ένα στοιχείο θλίψης πετιέται πάνω από κάθε εικόνα.
Η Αδελφή της Noelle ,Λάουρα Swan μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τον σύζυγό της στην κουζίνα της οικογένειας, αφήνοντας τους δυο μικρούς γιους τους, χωρίς μητέρα και έναν πατέρα πίσω από τα κάγκελα.
Όταν η Laura Swan σκοτώθηκε το 2007, η μητέρα της πήρε την επιμέλεια των παιδιών και τα παιδιά μετακινήθηκαν από το σπίτι τους στο Κολοράντο, στο σπίτι της γιαγιάς τους στο Σιάτλ.
Τα αγόρια νόμιζαν πως ο πατέρας έμεινε πίσω στο Κολοράντο για να βοηθήσει την αστυνομία να βρει ποιος σκότωσε τη μητέρα τους. Δεν ήξεραν ότι ήταν αυτός που την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου
Για πολύ καιρό μετά από τη δολοφονία της μητέρας τους ,ο Tommy (αριστερά) και ο Mike (δεξιά) κρατήθηκαν στο σκοτάδι για το τι ακριβώς συνέβη, γιατί υπήρχε φόβος ότι ο πατέρας τους θα πάρει τη κηδεμονία από τη γιαγιά τους.
Είχε νομικά την επιμέλεια των δύο γιων του, για τους μήνες αμέσως μετά τη δολοφονία, όσο κρατούνταν προσωρινά μέχρι να γίνει η δίκη.
«Παλέψαμε,δώσαμε μια πραγματικά μεγάλη μάχη για να τους κρατήσουμε ,και οι γονείς μου είχαν επισκεφθεί όλο το χρόνο όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες», είπε η κ. Gilbert για την περίοδο πριν να δοθεί στους παππούδες η πλήρη κηδεμονία.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αναμονής, οι συγγενείς διατηρούσαν σιγή για το τι πραγματικά είχε πάθει η μαμά , επειδή φοβούνταν ότι, εφόσον ο Strauss είχε ακόμη νομική εξουσία πάνω στα αγόρια, μπορεί να ανακαλούσε την κηδεμονία τους από αυτούς.
Στο δικαστήριο, είπε ότι μαχαίρωσε τη γυναίκα του μετά από μια έντονη λογομαχία.
Τα παιδιά,έμαθαν τη πραγματική αλήθεια, όταν καταδικάστηκε ο πατέρας τους από το δικαστήριο σε 25 χρόνια φυλάκιση για φόνο δευτέρου βαθμού, και η κηδεμονία δόθηκε στους παππούδες τους.
Ο πατέρας των αγοριών τους στέλνει κάρτες από τη φυλακή πλέων…
“Αισθάνομαι σαν να ήταν χθες,και μερικές φόρες αισθάνομαι σαν να ήταν πριν 10 χρονιά” λέει η ίδια
όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να βγάζει όλο και λιγότερες φωτογραφίες από τα ανίψια της κατά τη διάρκεια των επισκέψεών τους .
Μετακόμισε στο σπίτι των γονιών της με το γιο της ,που είναι περίπου στην ίδια ηλικία με τα δύο αγόρια και πλέων τα παιδιά μεγαλώνουν σαν αδέρφια
Τα αγόρια πλέων δείχνουν να έχουν προσαρμοστεί στη νέα τους ζωή ,αγαπάνε να ακούνε ιστορίες για τη μαμά τους ,αχολούντε με αθλητικές δραστήριοτητες και δείχνουν να έχουν αφήσει πίσω αυτό που πέρασαν.
