newsroom
Η κόρη μου μπήκε στην εφηβεία και τα νεύρα της με έχουν κάνει να μην την αναγνωρίζω. Πώς να διαχειριστώ τις εκρήξεις της; Μητέρα ζητά τη συμβουλή μας .
Τώρα που η κόρη μου μπήκε στην εφηβεία, δεν αναγνωρίζω πια το χαρούμενο, γλυκό παιδί που ήξερα. Τα νεύρα της είναι συνεχόμενα και κάθε μέρα στο σπίτι μας νιώθω πως υπάρχει πόλεμος. Η Κυρία Κατερίνα ζητά τις συμβουλές μας:
Εφηβεία και νεύρα που δεν σταματούν ποτέ
Πόσες φορές άκουσα γύρω μου: “Το αυχενικό είναι ανυπόφορο!” και εγώ σκεφτόμουν: “Σιγά, τι τραβάνε, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου!” Και τώρα που το έχω κι εγώ… πόσο τους καταλαβαίνω! Και πόσο με ταλαιπωρεί… Τελικά, αν δεν το περάσεις, δεν καταλαβαίνεις.
Ή όταν μου λέγανε: “Δύσκολο πράγμα η δίαιτα!” και εγώ σκεφτόμουν: “Καλά, δεν μπορούν να κλείσουν τον στόμα τους λίγο;” Και τώρα, που προσπαθώ να κάνω δίαιτα, μου φαίνεται βουνό. Μόνο που θυμάμαι τις αμφισβητήσεις μου και… κατεβάζω τα αυτιά σαν τη σκυλίτσα μου και δεν λέω λέξη!
Και τώρα… το τελευταίο που βιώνω: η εφηβεία της κόρης μου. Μου έλεγαν όλοι ότι είναι δύσκολη, κι εγώ σκεφτόμουν ότι τα παιδιά έχουν κακομάθει. Αλλά δεν είναι έτσι καθόλου.
Οι έφηβοι φέρονται σαν διπολικοί. Από ησυχία, παιχνίδι, γέλια και χαρές… ξαφνικά όλα αλλάζουν. Στην καθημερινότητα τώρα έχουμε φασαρία, νεύρα, φωνές… και μετά κλάματα και από τις δυο μας. Στο τέλος όμως έρχονται οι αγκαλιές, τα φιλιά και η ατάκα της: “Μανούλα, συγγνώμη, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και νευριάζω με το παραμικρό.”
Κι εγώ γεμίζω τύψεις και άγχος, αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ που προκάλεσα την έκρηξη και αν τη διαχειρίζομαι σωστά. Και όσο θυμάμαι αυτά που μου έλεγαν για τα πρώτα δύσκολα της εφηβείας, αναρωτιέμαι: πόσο δύσκολα πια;
Κάνω απολογισμό: νόμιζα ότι η κόρη μου είναι 12, αλλά είναι 13! Μάλλον δεν έχω καταλάβει πόσο γρήγορα μεγαλώνουμε κι οι δυο μας. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι σαν μαμά είμαι καλή. Είμαι κοντά της, της έχω δώσει πολλή αγάπη και προσοχή, την ξέρω καλά και την στηρίζω. Αλλά πώς γίνεται τώρα να μην την αναγνωρίζω;
Το κοριτσάκι μου, αυτό το υπέροχο πλασματάκι που όλοι λένε τα καλύτερα για εκείνη, που είναι πονόψυχη, αγαπησιάρα, γλυκιά και φιλότιμη… που έφτασε να πλακωθεί στη γειτονιά με ένα παιδί που χάραζε ένα δέντρο γιατί, λέει, τα δέντρα νιώθουν… πώς γίνεται να έχει αλλάξει τόσο και να μην μπορώ να την καταλάβω; Γιατί όταν μιλάω, δεν με ακούει;
Πώς να αντιμετωπίσω τα νεύρα στην εφηβεία; Αδιαφορία; Δεν γίνεται, ποτέ δεν ήμουν αδιάφορη. Φωνές; Το δοκίμασα, το αποτέλεσμα απαίσιο. Συζήτηση; Προσπαθεί να τεντώσει το σκοινί προς τη μεριά της, κι εγώ κάποιες φορές υποχωρώ. Αλλά βλέπω ότι η υπερβολική υποχώρηση δεν έχει καλό αποτέλεσμα.
Η μαμά μου με συμβούλεψε να την καταλάβω, και καταλαβαίνω… μα πώς να την καταλάβαινε εκείνη και δεν νευρίαζε; Κι έρχεται ο φόβος: να μου ξεφύγει ο έλεγχος, να πληγωθεί, να χαλάσει η σχέση μας που με τόση αγάπη χτίζουμε, να χάσω την εμπιστοσύνη της.
Help! Βρε κορίτσια, καμιά συμβουλή; Τα βιβλία λένε ωραία πράγματα, αλλά στην πράξη… είναι άλλη ιστορία!
Σχετικά Άρθρα
- Νέοι και έφηβοι συνεχώς κουρασμένοι και οκνηροί – Το πρόβλημα που πρέπει να μας ανησυχήσει
- Chunibyo: Τι είναι το -;Σύνδρομο της Δευτέρας Γυμνασίου& και γιατί είναι επικίνδυνο για την ψυχολογία των εφήβων
- Συμβουλές στους γονείς για τις άβολες συζητήσεις που θα γίνουν στη προεφηβεία και την εφηβεία
- Αυτά είναι τα τρία στάδια της εφηβείας – Το καθένα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά
- Εφηβεία και Νεύρα. Πως να διαχειριστούμε τον θυμό του έφηβου παιδιού μας;