Με τον σύζυγο σου, ανέβηκες τα σκαλιά της Εκκλησίας ή πέρασες την πόρτα του Δημαρχείου, επειδή ένιωσες πολλές πεταλούδες στο στομάχι, μερικά χρόνια πριν! Με τον ερχομό των παιδιών σας, αυτές οι πεταλούδες μπορεί να ενισχύθηκαν ή μπορεί να έδωσαν την θέση τους, στην ουσιαστική αγάπη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που αυτά τα δυο συναισθήματα, έγιναν “ένα” !
Δυστυχώς όμως, το πέρασμα των χρόνων, η ρουτίνα, οι πολλές υποχρεώσεις, τα άγχη και τα προβλήματα, οδηγούν τα αντρόγυνα πολλές φορές, στο να παραμελούν την σχέση τους και ίσως να χάνουν τον ρομαντισμό τους! Τον αγαπάς το ίδιο – μπορεί και περισσότερο – αλλά δεν έχεις πάντα χρόνο να του το δείξεις. Το ίδιο και αυτός.
Το παρακάτω κείμενο λοιπόν, αποτελεί την τέλεια ευκαιρία να τον κάνεις να νιώσει και πάλι μοναδικός και να δώσετε στον γάμο σας την ευκαιρία να αναβιώσει τους πρώτους έρwτες!
Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς που προσπαθούν και σε κάθε ζευγάρι που άντεξε και συνεχίζει να αντέχει στον χρόνο!
Διαβάστε παρακάτω:
«Μας θυμάμαι. Νέους, ξέγνοιαστους.
Το πρόγραμμα υπήρχε μόνο για τα ταξίδια.
H καθημερινή ρουτίνα ήταν σαν τις άδειες σελίδες του ημερολογίου μας.
Τις Κυριακές τα πρωινά, τα σεντόνια ξαπλώνανε τεμπέλικα μαζί μας στο κρεβάτι και o καφές μπορούσε να περιμένει..
Τώρα τα σεντόνια είναι κρύα απ’τα χαράματα.
Αντί να κρατιόμαστε απ’το χέρι τώρα κρατάμε μικρά, όμορφα, μαλακά χεράκια που ζητάνε όλη την ώρα αγκαλιά.
Ο ενθουσιασμός μας συνήθιζε να βρίσκεται σε καινούργιες ανακαλύψεις που κάναμε ο ένας για τον άλλον.
Τώρα βρίσκεται μέσα σε κάθε νέα λέξη και μπαμπάλισμα, σε κάθε νέα μπούκλα..
Αναστενάζουμε πολύ. Συνήθως σαν απάντηση σε ερωτήσεις. Όπως στο πως ήταν η μέρα σου για παράδειγμα…
Όταν απλώνω τα χέρια μου γύρω σου είναι για να στηριχτώ και το ξέρεις και είσαι εντάξει μ’ αυτό.
Επίσης καμιά φορά ακουμπιόμαστε τελείως τυχαία, σαν σύννεφα που αιωρούνται, όσο παρέα τα ετοιμάζουμε για ύπνο.
Ξεχνάμε πολλές φορές να προφέρουμε δυνατά το σ’αγαπώ, έχουμε αναπτύξει τελικά μια άλλη γλώσσα για υποστήριξη. Τα σ’αγαπώ όμως είναι ακόμα εκεί…
Οι μέρες μας συνήθως σχεδιάζονται σύμφωνα με αποφάσεις που δεν στηρίζονται πουθενά. Υπαγορεύονται με βάση άλματα και φάσεις.
Το ξέρω ότι δεν το θέλαμε να γίνουμε αυτοί οι γονείς, μα να ‘μαστε.
Έχουμε δει πολλά. Έχεις δει πολλά από μένα. Στα χειρότερα έχω πει πάνω στη στιγμή πράγματα για τα οποία δεν έχω περηφάνια..και λυπάμαι γι’αυτό.
Θέλω να σε ευχαριστήσω.
Που με διέκρινες μέσα από ένα σωρό πράγματα που δεν ήμουν εγώ, γνωρίζοντας ότι παραμένω ακόμα κάπου εκεί..
Που αγάπησες το νέο εαυτό μου ακόμη περισσότερο και που αγαπάς ότι δημιουργήσαμε μαζί, παραπάνω κι απ’την ίδια την ζωή.
Ανακαλύψαμε τόσα πολλά με το που γίναμε γονείς που ξεχάσαμε ότι η σχέση μας είναι μια νέα ανακάλυψη επίσης.
Το εμείς έχει νέο νόημα τώρα.
Είναι εμείς κι εκείνα.
Τυλίγουμε ανθρώπους με αγάπη και ταυτόχρονα εξελισσόμαστε.
Σ’αγαπώ που με στηρίζεις και με φροντίζεις ανάμεσα απ’όλα αυτά.
Σε μας. Για μας.»
Πρωτότυπο: Life with Harry and Holly
Ελεύθερη μετάφραση, επιμέλεια: Homebirth Without Violence
