Η μητρική αγάπη με μια άλλη ματιά.. (PHOTOS)

 

Μαμάδες σκληρές, υπερπροστατευτικές, παράλογες, που μόνο
καλό δεν κάνουν στα παιδιά τους. Τα κρατάνε με νύχια και με δόντια μήπως και ξεφύγουν
από τη φυλακή που τους επιβάλλανε ή γίνονται τόσο χειριστικές με αποτέλεσμα να
αναθρέφουν άβουλα και φοβισμένα παιδιά..

Η αγάπη της μάνας λένε, πως είναι ανιδιοτελής.. Λένε, πως
μπορεί να νικήσει τα πάντα και πως είναι το βασικότερο που χρειάζεται για να μεγαλώσει
σωστά ένα παιδί.
Ο κάθε κανόνας βέβαια έχει και τις εξαιρέσεις του και αυτό θέλει να μας αποδείξει
η Ρωσίδα φωτογράφος Anna Padchenko μέσα από το project της, παρουσιάζοντας κάποια ίσως όχι και τόσο μακρινά πρότυπα
μανάδων. Πρότυπα, που δυστυχώς μας είναι γνωστά, οικεία…

 

Κάπου μέσα μας, κάποιες φορές αναδύονται όλες αυτές οι
συμπεριφορές που κατά καιρούς κατακρίνουμε στους άλλους… Η κούραση, το άγχος,
τα νεύρα, μας βγάζουν έναν περίεργο εαυτό και έτσι μερικές φορές η αγάπη που
έχουμε για τα παιδιά μας γίνεται καταπιεστική… Άλλες φορές το συνειδητοποιούμε
και άλλες βάζοντας και βάζοντας ελαφρυντικά το καταπίνουμε και συνεχίζουμε με
αυτό τον τρόπο. Εκείνα όμως δεν μπορούν να καταπίνουν μια ζωή τα δικά μας απωθημένα.

Σκοπός είναι να μεγαλώνουμε ευτυχισμένα και όχι καταπιεσμένα
παιδιά. Να αγαπάμε και να καμαρώνουμε αυτό που εκείνα επέλεξαν να γίνουν και
όχι για αυτό που εμείς τους πιέσαμε.”

 

Ένα παιδί δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένο αν δεν το αφήσεις να
ανοίξει τα φτερά του…

 

 

 

 

Εάν το μεγαλώνεις με δικά σου απωθημένα…

 

 

Εάν το μεγαλώνεις κλεισμένο σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο
που κανένα κακό δεν θα το βρει…

 

 

Εάν το κρατάς κλεισμένο σε ένα κλουβί…

 

 

 

 

 

Ένα παιδί  θα πρέπει
να μάθει να προστατεύει μόνο του τον εαυτό του και όχι να χτίζεις εσύ τείχη που
θα του κρύβουν τον πραγματικό  κόσμο..

 

 

 

 

Θα πρέπει να το αφήνεις να επιλέξει..να μάθει να παίρνει πρωτοβουλίες…
 

 

 

Και να μην το χειραγωγείς μια ζωή…

 

 

 

Άλλωστε το παιδί μας δεν είναι τηλεκατευθυνόμενο….

 

 

Θα κάνει λάθη και θα μάθει από αυτά… Εμείς απλά θα πρέπει να
είμαστε δίπλα του και διακριτικά να το βοηθάμε να σηκωθεί και να κάνει το
επόμενο βήμα…

Χωρίς όμως να γινόμαστε καταπιεστικές… να του δίνουμε χρόνο
και χώρο για να αναπνεύσει..

 

 

 

 

Η
καταπίεση είναι μια κατάσταση που δεν είναι ευχάριστη για κανέναν, πόσο μάλλον
για τα παιδιά…

 

Ένα από τα συνηθέστερα λάθη που κάνουμε οι περισσότερες μαμάδες, είναι που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με
το ΄΄τι θα πει ο κόσμος’’.  Φτιάχνουμε
ένα πλασματικό χαρακτήρα για εκείνα για να είναι αρεστά στους άλλους και αν και εκείνα νιώθουν φυλακισμένα, δεν φαίνεται να μας απασχολεί…

 

 

 

 

 

Δημιουργούμε
ένα μόνιμο άγχος στα παιδιά μας, χωρίς στην ουσία να υπάρχει λόγος.

Είμαστε
αυτό που εμείς επιλέξαμε να είμαστε και για αυτό θα έπρεπε να είμαστε
περίφανοι. Κανένας δεν θα έπρεπε να μας στερεί το δικαίωμα αυτό…

 

Η
υπερβολή στο οτιδήποτε, δεν βγάζει σε καλό.. Θα πρέπει να βρούμε ισορροπίες για
να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας.. Γιατί καλή και η ελεύθερη βούληση του
παιδιού, αλλά θα πρέπει να υπάρχει και η καθοδήγηση η δική μας…

 

 

 

 

Καμία
από εμάς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να είναι η τέλεια μαμά και κανένα μωρό
δεν ήρθε με οδηγίες χρήσεις. Με υπομονή επιμονή και αγάπη μεγαλώνουμε μαζί τους,
μαθαίνουμε και εμείς μαζί τους… Η εμπειρία βοηθάει και κάθε μέρα γίνεται όλο
και πιο εύκολο, μα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μια φορά θα τα μεγαλώσουμε … Για
αυτό θα πρέπει να κάνουμε όσο το δυνατών καλύτερη δουλειά για να τα αφήσουμε στη
κοινωνία έτοιμα,δυναμικά.

Δεν
χρειάζεται να τα νταντεύουμε για πάντα…

 

 

Δεν τους
χρειάζεται άλλωστε τόσο ντάντεμα, αλλά ούτε και εμείς το χρειαζόμαστε από εκείνα…

 

 

 

Αν
χρειαζόμασταν βοηθητικό προσωπικό, ίσως να έπρεπε να προσλάβουμε κάποιους και όχι να
μεταμορφώνουμε τα παιδιά μας σε αυτούς…
Είμαστε για όσο είναι μικρά οι βασίλισσες στις καρδιές τους αλλά όχι, δεν
είμαστε στη πραγματικότητα.

 

 

Η αγάπη μπορεί να γίνει καταπιεστική και τότε κάπου χάνεται και κανένας δεν τη βλέπει.. Κανείς δεν την αντιλαμβάνεται… 

 

Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τα δικά μας λάθη στις σχέσεις μας με τα παιδιά… Τους οφείλουμε έστω μια προσπάθεια!

 

Φιλιά πολλά,
Νατάσα Δεμέστιχα