Οι περισσότεροι από εμάς αγαπάμε και σεβόμαστε τους γονείς μας. Είναι αυτοί που μας έφεραν στον κόσμο και που μέχρι και σήμερα θα γίνουν θυσία για εμάς. Παρόλα αυτά, όταν αποφασίσουμε να κάνουμε δικές μας οικογένειες, προσπαθούμε να διαφυλάξουμε πρώτα από όλα τις οικογένειές μας.
Τι γίνεται όμως, όταν οι γονείς μας δεν είναι τόσο διακριτικοί όσο θα έπρεπε με το συγκεκριμένο ζήτημα; Μια αναγνώστρια, μοιράστηκε μαζί μας την προσωπική της ιστορία, και μας εξηγεί πως ο σύζυγος της είναι μαμάκιας και πως η μητέρα του παρεμβαίνει στην καθημερινότητα τους. Διαβάστε παρακάτω:
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν, ότι η οικογένεια είναι ιερό πράγμα. Οι γονείς μας, είναι αυτοί που μας φέρνουν στον κόσμο κι αν είναι σωστοί, μας δίνουν την αγάπη και την στοργή τους, την δύναμη και τις συμβουλές τους, για να γίνουμε άνθρωποι με σωστά εφόδια και να δημιουργήσουμε δικές μας οικογένειες.
Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να με ξεχάσουν αφού φτιάξουν τις δικές τους οικογένειες γι’ αυτό κι εγώ δεν έχω ξεχάσει ούτε στιγμή τους δικούς μου γονείς. Έτσι, αν ο σύζυγος μου είχε ένα μέτρο, κανένα πρόβλημα δε θα υπήρχε που η μητέρα του είναι τόσο δεμένη μαζί του.
Όσο κι αν εκτιμάς τους γονείς σου όμως, όπως ανέφερα και πιο πάνω, το πιο σωστό θα ήταν να διατηρούμε κάποια μέτρα. Οι διακριτικοί και σωστοί γονείς, είναι πάντα στο πλευρό των παιδιών τους αλλά όταν κάνουν δική τους οικογένεια, βρίσκονται και πάλι στο πλευρό τους, απλά πιο…διακριτικά.
Η διακριτικότητα σε αυτό το σπίτι έχει πάει περίπατο από τους πρώτους κιόλας μήνες του γάμου μας. Βλέπω πολύ συχνά να λέτε σε σχόλιά, ότι και οι πεθερές είναι άνθρωποι και ότι πολλές φορές οι νύφες το παρατραβάνε. Τείνω να συμφωνήσω μαζί σας, αλλά καλό θα ήταν να μην τσουβαλιάζετε όλες τις νύφες. Τουλάχιστον όχι, πριν σας πω την δική μου ιστορία.
Με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι εδώ και 5 χρόνια. Ο άντρας μου, προέρχεται από μονογονεϊκή οικογένεια. Η μητέρα του έχασε τον σύζυγό της σε ατύχημα όταν ακόμη ο σύζυγός μου ήταν δυο χρονών και δεν ξανά έφτιαξε ποτέ τη ζωή της.
Δεν τολμάω να την ρωτήσω, αλλά έχω την εντύπωση ότι μετά τον θάνατό του συζύγου της, έκλεισε σαν γυναίκα. Αφιερώθηκε στον άντρα μου, στερήθηκε πάρα πολλά για να τον μεγαλώσει και υπήρξε περίοδος που ζητούσε από τα κρεοπωλεία τα αποφάγια τους, έτσι ώστε να μαγειρέψει για τους δυο τους.
Όλα αυτά, τα σέβομαι απεριόριστα και φυσικά μέσα μου θαυμάζω αυτή την γυναίκα, που με ο,τι μεσώ είχε, όχι μόνο κατάφερε να μεγαλώσει τον σύζυγο μου, αλλά κατάφερε να τον στείλει και για σπουδές. Το δέσιμο τους λοιπόν όπως καταλαβαίνετε είναι μεγάλο.
Όταν με έφερε στο σπίτι, η πεθερά μου δεν με υποδέχτηκε ψυχρά αλλά ούτε και θερμά. Είναι μια γυναίκα κάπως αντικοινωνική και ψυχρή – ειδικότερα όταν έχει να κάνει με το βλαστάρι της – . Το σεβάστηκα. Δεν είναι κακός άνθρωπος, άπλα η ζωή την έκανε καχύποπτη.
Όταν παντρευτήκαμε, νοικιάσαμε ένα σπίτι κοντά στην γειτονιά του άντρα μου. Μου φάνηκε λίγο περίεργο που η πεθερά μου θα μένει τόσο κοντά αλλά ο σύζυγός μου, μου είπε ότι θέλει να την προσέχει. “Η δική σου η μάνα έχει τον άντρα της, αν κάτι χρειαστεί. Η δική μου;” και είχε δίκιο.
Έτσι λοιπόν κι εγώ, το δέχτηκα. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ερχόταν στο σπίτι να μας φέρει φαγητό (λες κι εγώ δεν μαγείρευα) , να καθαρίσει το σπίτι (λες κι εγώ δεν καθάριζα) και μερικές φορές απλά ήθελε να δει τον γιο της. Εγώ την δεχόμουν πάντα με το χαμόγελο, κάναμε μαζί τις δουλειές, πίναμε καφέ, είχα μια συντροφιά η αλήθεια είναι.
Πολλές φορές όμως, είχα όρεξη να κάτσω με το εσώρουχο μου στο σπίτι μου, τις στιγμές που ο άντρας μου έλειπε στην δουλειά και οι συνεχόμενες επισκέψεις της, με τάραζαν. Μερικές φορές έκανε και μερικά πικρόχολα σχόλια, για την…νοικοκυροσύνη μου αναφέροντας πάντα, την διαφορά της παλιάς και της νέας γενιάς.
Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία γιατί και η μητέρα μου, πολλές φορές μου κάνει τέτοια σχόλια. Παρόλα αυτά από την μητέρα μου, δεν ακούγονται το ίδιο προσβλητικά. Ο χρόνος κυλούσε και κάποια στιγμή η πεθερά μου, ήρθε στο σπίτι σε μια από τις καθιερωμένες της επισκέψεις.
Εγώ εκείνο το απόγευμα είχα γεμίσει τη μπανιερά με αφρόλουτρο και ζεστό νερό και ετοιμαζόμουν να κάνω τα…μποτέ μου, διότι με τον άντρα μου είχαμε επέτειο γνωριμίας. Έτσι, βυθίζομαι στην μπανιερά βάζω και τα handsfree στ’ αυτιά και άκουγα ο,τι πιο ερωτικo μπορούσα να βρω στο Youtube. Ήθελα να χαλαρώσω και να φτιάξω ατμοσφαίρα μέσα μου.
Η πεθερά μου, χτυπούσε τα κουδούνια κι εγώ δεν άνοιγα. Έβλεπε ότι τα φώτα είναι ανοιχτά οπότε συνέχιζε να χτυπάει κι εγώ φυσικά συνέχιζα να μην ακούω. Για να μην σας τα πολυλογώ, έφερε κλειδαρά (και πάλι καλά δεν έφερε και την αστυνομία) και προτού καλά καλά το καταλάβω βρέθηκε μέσα στο μπάνιο μου να ωρύεται.
Ευτυχώς της έκοψε και έφτασε στο μπάνιο μόνη της. Ο κλειδαράς ήταν στην εξώπορτα και περίμενε να δει αν χρειαζόμασταν κάτι. Ξεκίνησε να μου λέει ότι τρόμαξε πολύ και ότι δεν είναι δυνατόν να είμαι με τα ακουστικά στ’ αυτιά. Κι εγώ προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, όμως δεν άντεξα.
Της υπενθύμισα ότι είμαι στο σπίτι και αν θέλω να είμαι με τα ακουστικά στ’ αυτιά έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω, αν έτσι χαλαρώνω. Τέλος πάντων, άκρη δεν βρήκαμε. Απλά μετά από κάνα μήνα και με την πρόφαση ότι θέλει να έχει πρόσβαση στο σπίτι για ώρα ανάγκης, έβγαλε κλειδιά για το σπίτι μας. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.
Φυσικά με τον σύζυγο μου μαλώναμε για πολλές μέρες, όμως άκρη δεν βρέθηκε. Εν τελεί συμφωνήσαμε να μην τα χρησιμοποιεί παρά μόνο αν θεωρεί ότι είναι μεγάλη ανάγκη. Μόνο αυτό δεν έγινε όμως. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα την είχαμε μέσα στο σπίτι με το παραμικρό.
Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει ιδιωτικότητα. Μια φορά, παραλίγο να με πετύχει γυμνή στο σαλόνι. Και πάλι καλά που δεν είδε γυμνό και τον γιο της στον ίδιο χώρο. Ο σύζυγος μου, της βάζει κατσάδα άλλα πότε τόσο μεγάλη ώστε να της τρίξει τα δόντια. Ξεκινάω και σκέφτομαι πολύ σοβαρά την μετακόμιση.
Τώρα με την καραντίνα ηρεμήσαμε αρκετά. Αυτή δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι κι εμάς μας έφερε πολύ κοντά. Ο τελευταίος ενας χρόνος με την πεθερά μου να έχει τα κλειδιά του σπιτιού μας, ήταν δύσκολος. Οι δυο μήνες μας έφεραν ξανά κοντά σαν ζευγάρι.
Χωρίς παρεμβολές, χωρίς εντάσεις. Ξεκινήσαμε να κάνουμε προσπάθειες και για παιδάκι. Ξαφνικά, ένιωσα ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ με τον σύζυγό μου. Όλα τα υπόλοιπά χρόνια, ένιωθα λες και ήμουν σπιτωμένη στο παιδικό του δωμάτιο και η μητέρα του μπορούσε να μπαινοβγαίνει όποτε της καπνίσει για χαζούς λογούς.
Μέσα στη καραντίνα λοιπόν, σε μια κρίση αισιοδοξίας είπαμε ότι αν όλα πάνε καλά και έχουμε την υγεία μας, όταν λήξει η απαγόρευση κυκλοφορίας θα πάμε μαζί ένα ταξίδι. Όχι κάτι μεγάλο. Σε κάποιο νησί εδώ κοντά, ίσως στην Εύβοια. Να κάτσουμε 2 – 3 μέρες σε ένα φθηνό δωμάτιο, να κάνουμε καμιά βουτιά, να ξεφύγουμε από την ρουτίνα.
Και ενώ έληξε η καραντίνα και αποφασίσαμε να πάμε στον Κάλαμο Ευβοίας ξαφνικά εχθές, έρχεται ο άντρας μου και μου λέει ότι αν γίνεται να έρθει και η μάνα του μαζί! ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑΤΙ; Φυσικά τσακωθήκαμε πολύ άσχημα και ξεκίνησε να μου λέει ότι την ζηλεύω και ότι μου πάει η καρδιά να αφήσω μια γριά γυναίκα μονή της στην Αθήνα.
Δεν ξέρω τι να κάνω και ανεξάρτητα από αυτά που θα μου πείτε, εγώ δεν νιώθω παράλογη. Τι δουλειά έχουν οι γονείς μας στα ερwτικα μας ταξίδια. Εμείς προσπαθούμε να κάνουμε παιδί. Ο Κάλαμος θα μπορούσε να αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία, να τεκνοποιήσουμε. Και θα έχω την πεθερά μου με το ποτήρι στον τοίχο από το διπλανό δωμάτιο; Δεν σφάξανε
Τι να κάνω;
Photo cover via: Tlife.gr
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
