Η έξαρση του κορονοϊού οδήγησε όλο τον κόσμο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού σε καραντίνα. Μπορεί η απαγόρευση κυκλοφορίας να ήταν ένα αρνητικό φαινόμενο όμως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες.
Δηλαδή, πολλές οικογένειες βρήκαν τον χρόνο να αφιερώσουν περισσότερη προσοχή ο ένας στον άλλον, πολλοί γονείς ήρθαν πιο κοντά με τα παιδιά τους και σε πολλά ζευγάρια, ανανεώθηκε η σχέση τους. Αυτές, είναι οι ευχάριστες ιστορίες της καραντίνας.
Φαίνεται όμως, ότι υπάρχουν και μερικές δυσάρεστες καταλήξεις, που μπορεί να υποπτευόμασταν ότι θα συμβούν, αλλά δεν είχαμε μέχρι στιγμής τρανταχτά στοιχεία στα χέρια μας. Μέχρι που η σημερινή μας αναγνώστρια, αποφάσισε να μας στείλει σε προσωπικό μήνυμα την παρακάτω ιστορία.
Μας μιλάει για το πως η καραντίνα, την έκανε να δει τον σύζυγό της με καθαρά μάτια και ποιος είναι ο λόγος, που αποφάσισε να του ζητήσει διαζύγιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη δεν έχει κάνει κάποια οριστική συζήτηση μαζί του, οπότε διαβάζοντας την ιστορία της, ίσως την πείσουμε για το αντίθετο. Διαβάστε παρακάτω:
Με τον άντρα μου, είμαστε μαζί για 15 χρόνια περίπου. Ήμασταν ένα φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι. Αποκτήσαμε ένα παιδί, το οποίο αγαπάμε πολύ και τόσα χρόνια η ζωή μας είχε μπει στον αυτόματο πιλότο. Τι θέλω να πω με αυτό; Ήμασταν μαζί, δείχναμε αγάπη και κατανόηση ο ένας για τον άλλον, όμως δεν βλεπόμασταν αρκετά.
Και οι δυο δουλεύαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και τα ρεπό μας, σπάνια συμβάδιζαν. Οι μόνες μέρες που αφιερώναμε ολοκληρωτικά χρόνο ο ένας στον άλλον ήταν οι Κυριακές. Όλες τις υπόλοιπες μέρες, ίσα που προλαβαίναμε ο ένας τον άλλον ξύπνιο.
Μπορεί αυτό να σας φαίνεται ένας γάμος με πρόβλημα, όμως εμάς μας άρεσε να ζούμε έτσι. Είμαστε από τους ανθρώπους, που θέλουμε τον χώρο και τον χρόνο για να αναπνεύσουμε. Μάλιστα, το γεγονός ότι αποφάσισα να μοιραστώ τη ζωή μου με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και όχι με κάποιον άλλον, ήταν ακριβώς επειδή έβλεπε έτσι τα πράγματα.
Όταν ξεκίνησε ο κορονοϊός δεν δώσαμε πολύ σημασία. Πολλές φορές άλλωστε στα ΜΜΕ τα παραλένε σχετικά με τις ιώσεις και τις αρρώστιες. Όταν ξεκίνησαν να κλείνουν τα πάντα και να βλέπουμε τον κόσμο να κυκλοφορεί έξω από τα σπίτια του μόνο με μάσκα και γάντια, ξεκινήσαμε κι εμείς να φοβόμαστε λίγο.
Και οι επιχειρήσεις που δουλεύαμε δεν άργησαν να κλείσουν. Έτσι, τους τελευταίους περίπου δυο μήνες ουσιαστικά μείναμε άνεργοι.
Είμαστε και οι δυο ιδιαίτερα εργασιομανής. Μας αρέσει να περνάμε την ώρα μας δημιουργικά και δεν αντέχουμε τις διακοπές πάνω από 5 μέρες. Έτσι, όταν και οι δυο μείναμε άνεργοι, εκτός από τον φόβο για τα οικονομικά μας, μετά την μια εβδομάδα ξεκίνησαν να μας πιάνουν τα νευρά μας από την αδράνεια.
Έτσι, ξεκίνησα να βλέπω έναν σύζυγο που δεν είχα συνηθίσει να βλέπω στο παρελθόν. Τα πάντα πάνω του με ενοχλούσαν. Καταρχάς δεν ήξερα, πόσο βρώμικος μπορεί να μείνει αυτός ο άνθρωπος, όταν ξέρει ότι δεν πρόκειται να τον δει κανένας άλλος πέραν της…γυναίκας του.
Εγώ προσπαθούσα να μη χάσω τη φόρμα μου, να περιποιούμαι τον εαυτό μου, όχι μόνο για εκείνον αλλά και για εμένα. Κι αυτός έκανε να αλλάξει εσώρουχο μια εβδομάδα. Φυσικά οι…επαφές μας δεν υπήρχαν! Άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να αλλάξει το εσώρουχό του, δεν πρόκειται να έρθει κοντά σε μένα ακόμη κι αν ήμασταν παντρεμένοι για 40 χρόνια.
Δεν άργησαν να ξεκινήσουν οι έντονοι καυγάδες. Από την μια είχαμε το άγχος των οικονομικών, από την άλλη ο εγκλεισμός ξεκινούσε να μας την δίνει. Τον τελευταίο καιρό ξεκίνησα να βγαίνω από το σπίτι με την αφορμή της σωματικής άθλησης.
Τον συμβούλευσα να κάνει το ίδιο. Αφού μας δίνεται η δυνατότητα να αθληθούμε, γιατί να μην το κάνουμε; Άλλωστε, 30 λεπτά την ημέρα που απλά έκανα τζόκινγκ μου έκαναν πολύ καλό στην ψυχολογία. Για να μην μιλήσω για το πόσο ανάγκη έχουμε σαν ζευγάρι, να αποκτήσουμε κοινές δραστηριότητες. Αυτός ήταν ανένδοτος.
Ήταν σαν να τον είχε ρουφήξει ο καναπές και δεν έλεγε να πάρει απόφαση να κουνηθεί. Ο δραστήριος και δυναμικός άντρας μου, έγινε ένα κινούμενο παράπονο μέσα στο σπίτι, που έκανε σπάνια μπάνιο και που γέμιζε τα καλύμματα των καναπέδων με πατατάκια και αναψυκτικά.
Διάβαζα στο διαδίκτυο άρθρα που συμβούλευαν την οικογένεια να περάσει δημιουργικό χρόνο μέσα στο σπίτι και προσπαθούσα να τα τηρήσω κι εγώ. Αυτός όμως ανένδοτος. Όσο περνούν οι μέρες λοιπόν σκέφτομαι πως θα μπορέσω να ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο, στη σύνταξη;
Για να μη μιλήσω για το παιδί. Όταν ήταν συνεχώς στη δουλειά δεν ασχολούνταν και πολύ μαζί του, επειδή δούλευε. Τώρα που δεν δούλευε και είχε τη δυνατότητα να περάσει δημιουργικό χρόνο μαζί του, επειδή δεν δούλευε ξεκίνησε να ξεσπάει τα νευρά του πάνω του.
Ξαφνικά, τον πείραζε η φασαρία που έκανε μέσα στο σπίτι, τον ενοχλούσε που δεν μάζευε το δωμάτιο του, τον ενοχλούσε που δεν έτρωγε μαζί με όλη την οικογένεια, τον ενοχλούσε που ανέπνεε, Δεν σκεφτόταν ότι ένα παιδί 11 χρονών, είχε μεγαλύτερη ανάγκη από κατανόηση από ότι εμείς.
Όταν ο ίδιος δεν μπορεί να περάσει λίγες μέρες μέσα στο σπίτι, τι να πει ένα 11χρονο παιδί που είχε αποκοπεί από τις παρέες του; Είμαι κάπου άδικη; Προσπάθησα να του μιλήσω αλλά ανένδοτος. Απλά έπιασα το παιδί και του είπα να μη δίνει πολύ σημασία, γιατί ο μπαμπάς δεν είναι πολύ καλά ψυχολογικά. Ευτυχώς δείχνει να μην τον συνερίζεται.
Κι έμενα μ’ αρέσει η δουλειά μου, όμως περισσότερο μ’ αρέσει να ασχολούμαι με κάτι. Αυτός μου απέδειξε ότι χωρίς την δουλειά, απλά δεν έχει ζωή. Πως θα καταφέρω λοιπόν να τον αντέξω στη σύνταξη; Πως θα καταφέρω να τον αντέξω αν κάτι γίνει και χάσει τη δουλειά του;
Τα πάντα μπορώ να ανεχτώ αλλά δεν αντέχω την μιζέρια. Και αυτούς τους δυο μήνες, ο σύζυγος μου έγινε πιο μίζερος και από τον Καλαμάρη – αν ξέρετε την παιδική σειρά – . Αποφάσισα λοιπόν να του ζητήσω διαζύγιο, αν και δεν του το έχω ανακοινώσει ακόμη. Εσείς, τι λέτε; Είμαι παράλογη;
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
