Πολλοί άνθρωποι έχουν το όνειρο να γίνουν γονείς. Όταν λοιπόν ένα ζευγάρι παντρεύεται, τις περισσότερες φορές ξεκινάει να κυνηγάει πιο έντονα αυτό το όνειρο. Άλλωστε, το να είσαι γονιός είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.
Τι γίνεται όμως, όταν η ζωή δεν στα φέρνει όπως τα είχες υπολογίσει; Μια αναγνώστρια, μοιράστηκε μαζί μας το πρόβλημά της. Παντρεύτηκε εδώ και περίπου 3 χρόνια και ενώ θέλει πολύ να κάνει δικά της παιδιά, ο άντρας της δεν μπορεί.
Μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μας και περιμένει να της πείτε κι εσείς την δική σας γνώμη. Διαβάστε παρακάτω:
Προτού πείτε ότι είμαι ένα τέρας θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Από μικρή ηλικία είχα ονειρευτεί τον εαυτό μου σαν μητέρα. Και όχι απλά να μεγαλώνω αυτά τα παιδιά. Τον είχα φανταστεί να τα έχει στην κοιλιά της, τον είχα φανταστεί να περνά την αγωνία του τοκετού και στη συνέχεια να τα κράτα για πρώτη φορά στην αγκαλιά της.
Ο σύζυγος μου, το ήξερε αυτό από το πρώτο μας ραντεβού. Όταν με ρώτησε τι θέλω από μια σχέση, του είπα ότι αν δω ότι πάει καλά, θα ήθελα μια οικογένεια με πολλά – πολλά παιδιά. Συμφώνησε μαζί μου. Η σχέση μας πήγαινε φυσικά πολύ καλά.
Ήταν ο μόνος άνθρωπος που με καταλάβαινε τόσο πολύ σε όλα. Ακόμη και όταν καυγαδίζαμε και με έβγαζε τελείως εκτός εαυτού, είχε έναν τρόπο να με τουμπάρει διαρκώς. Ήμουν ερwτευμενη, δεν το κρύβω. Αποφασίσαμε λοιπόν μετά από 5 χρόνια σχέση και 3 χρόνια συγκατοίκησης, να παντρευτούμε.
Ο γάμος μας ήταν ονειρικός. Το τραπέζι το κάναμε σε κτήμα και ένιωθα πραγματικά βασίλισσα. Αφού παντρευτήκαμε και λείψαμε 5 μέρες για ταξίδι του μέλιτος, γυρίσαμε πίσω με την προοπτική να ξεκινήσουμε σιγά – σιγά, να πετάμε την αντισύλληψη.
Εντάξει, αυτό θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει και πριν μπει το στεφάνι, αλλά θα ήθελα να γίνουν τα πράγματα με την παραδοσιακή σειρά. Προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδιά κοντά 3 χρόνια. Τον πρώτο καιρό δεν αγχωθήκαμε ιδιαίτερα. Πιστεύαμε ότι ήταν το άγχος ή η πολύ δουλειά.
Μας έλεγαν όλοι ότι αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα κυνηγάμε ιδιαίτερα γιατί όσο περισσότερο αγχώνεσαι τόσο πιο δύσκολα μένεις έγκυος. Οπότε μετά τους 6 μήνες αποτυχημένων προσπαθειών, ξεκινήσαμε να χαλαρώνουμε και να το βλέπουμε όλο αυτό σαν παιχνίδι.
Όσο περνούσε ο καιρός και δεν βλέπαμε κάποιο αποτέλεσμα όμως, εγώ ξεκίνησα να απελπίζομαι. Εκείνος μου έλεγε ότι ακόμη κι αν δεν κάνουμε δικά μας παιδιά θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε και ότι δεν παντρευτήκαμε μόνο γι’ αυτό αλλά εγώ φυσικά ήμουν ανένδοτη.
Παντρεύτηκα ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Αν ήθελα να περάσω βέρες με κάποιον μόνο και μόνο για να μένουμε στο ίδιο σπίτι, δεν θα έδινα σίγουρα τόσα χρήματα σε Εκκλησία και κτήμα. Θα έπαιρνα δυο δαχτυλίδια από ένα κοσμηματοπωλείο και θα έλεγα στον κόσμο “το επισημοποιήσαμε” .
Όσων αφορά την υιοθεσία, δεν έχω ουσιαστικό πρόβλημα. Φυσικά θαυμάζω τα ζευγάρια που μπήκαν στην διαδικασία να χαρίσουν ένα ζεστό σπίτι σε παιδάκια που μεγάλωσαν μονά τους ή δεν στάθηκαν τυχερά στη ζωή. Και θα ήθελα να υιοθετήσω κι εγώ ένα παιδάκι στο μέλλον. Θα ήθελα όμως να βιώσω την εγκυμοσύνη.
Περνούσε λοιπόν ο καιρός και ‘γω έβλεπα ότι κάτι δεν πάει καλά. Στα δυο χρόνια σταμάτησα να λέω δικαιολογίες στον εαυτό μου. Δεν έφταιγε το άγχος, δεν έφταιγε η πολύ δουλειά, δεν έφταιγε η…στάση του σώματος. Κάτι δεν πήγαινε καλά είτε με μένα είτε με εκείνον.
Το θέμα είναι ότι φοβόμουν να του το πω. Δεν ήθελα να νιώθει ότι θίγω τον ανδρισμό του. Όπως και να ‘χει η ανάγκη μου να αποκτήσω παιδί ήταν μεγαλύτερη, οπότε κάποια στιγμή του το συζήτησα. Αυτός έδειξε να το πήρε καλά και δέχτηκε να κάνουμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις.
Πήγαμε συστημένοι σε έναν πολύ καλό γιατρό όπου ανέλαβε τον σύζυγό μου. Εγώ γυναικολόγο είχα και ήταν εξαίρετος. Ο γυναικολόγος μου λοιπόν, μου είπε ότι όσων αφορά έμενα όλα ήταν καλά. Στον σύζυγό μου όμως, ο δικός του γιατρός βρήκε…έλλειψη κινητικότητας σπερματοζωαρίων.
Όταν άνοιξε τον φάκελο με τα αποτελέσματα ήμουν μπροστά. Και όταν διαπίστωσα ότι δεν κάνουν πουλάκια τα μάτια μου και όντως ο άντρας μου δεν μπορεί να κάνει παιδιά, ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Κυριολεκτικά άσπρισα.
Αυτός έδειξε πολύ ψύχραιμος. Σαν να μην τον αφορούσε ακριβώς το ζήτημα. Βγω ήταν σαν να μου είχαν πει ότι αυτές οι εξετάσεις ήταν δικές μου. Το κρατήσαμε για λίγο καιρό μόνο για τον εαυτό μας μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Όμως δεν άντεξα την πίεση και το μοιράστηκα με τη μητέρα μου.
Εκείνη απογοητεύτηκε πολύ και μου είπε ότι δεν γίνεται να ανοίξουμε σπίτι έτσι. Έχει έναν φοβερό τρόπο να με επηρεάζει αυτή η γυναίκα. Ίσως όμως να με επηρέασε γιατί στην ουσία είπε τις σκέψεις μου φωναχτά. Σκέφτηκα την λύση την εξωσωματικής. Όμως που να βρω τόσα χρήματα;
Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν μας παίρνει να πάρουμε δάνειο. Και πες εντάξει, παίρνουμε ένα δάνειο για την πρώτο εξωσωματική. Άμα δεν πιάσει και χρειαστεί δεύτερη; Θα πρέπει να ξανά πάρω άλλο δάνειο; Αυτή η περιπέτεια με έκανε να καταλάβω μερικά πράγματα και να εκνευριστώ πολύ.
Είσαι μια γυναίκα που θέλει απεγνωσμένα να κάνει δικό της παιδί και για τον Α-Β λόγο δεν μπορεί. Από την μια έχει να αντιμετωπίσει ένα σύστημα γραφειοκρατίας, όσων αφορά την υιοθεσία και από την άλλη μια ιατρική διαδικασία που κοστίζει πολύ παραπάνω από ότι μπορεί να αντέξει το μέσο ελληνικό σπίτι. Τα παιδιά λοιπόν φίλες και φίλοι είναι πολυτέλεια.
Πέρασα πολύ καιρό να σκέφτομαι πως πρέπει να κινηθώ. Σχεδόν 3 χρόνια. Και πλέον δεν αντέχω άλλο. Έχω μπουχτίσει. Μου έχει φύγει κάθε ερwτικη διάθεση απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο. Το ξέρω ότι δεν ευθύνεται αυτός, το ξέρω ότι μπορεί να είμαι εγωίστρια όμως καλώς ή κακώς είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό.
Δεν γίνεται εγώ να έχω άλλα όνειρα για την ζωή μου κι αυτός να μην μπορεί να μου τα ικανοποιήσει και μάλιστα να μην ενδιαφέρεται και τόσο γι’ αυτά. Το ίδιο πράγμα δε θα κάνατε κι εσείς. αν αυτός ήθελε να ζήσει Θεσσαλονίκη κι εσείς είχατε όνειρο ζωής να μείνετε Αθήνα; Δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να χωρίσω και φοβάμαι να του το πω. Ξέρω ότι θα τον πληγώσω πολύ και ξέρω ότι όσων αφορά αυτόν, τα συναισθήματα του δεν έχουν τελειώσει. Για μένα όμως νιώθω, ότι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Τι να κάνω; Πως να του το φέρω;
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
