“Πόσες ακόμη; Έχω ένα πλάκωμα . Πόσες ακόμη; Φτάνει”. Ένα κείμενο – γροθιά στο στομάχι για τις 18 μέχρι και σήμερα γυναικοκτονίες που έχουν καταγραφεί σε μόλις λίγους μήνες στην Ελλάδα.
Ο όρος γυναικοκτονία υπάρχει και δεν ξέρουμε στις πόσες γυναικοκτονίες χρειάζεται ορισμένοι άνθρωποι να πειστούν. Ο όρος γυναικοκτονία δεν περιγράφει απλά μία δολοφονία που είχε ως θύμα μία γυναίκα. Περιγράφει μία δολοφονία που το αίτιο είναι η έμφυλη βία.
Γυναίκες εγκλωβισμένες σε κáκοποιητικές σχέσεις με σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία. Γυναίκες θύματα βιàσμών που ο βιàστής αποφάσισε μετά από αυτό να τους αφαιρέσει την ζωή. Γυναίκες που δεν είχαν το δικαίωμα να δουλέψουν, να φορέσουν μίνι, να είναι οι εαυτοί τους.
Δείτε ακόμα Η οργισμένη ανάρτηση της Μαριάννας Τουμασάτου: «Σε λίγο δεν θα υπάρχει γυναίκα να γεννήσει τα παιδιά σας»
18 καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες στην Ελλάδα του 2021. Στην Ελλάδα του 2021 που θέλουμε να λέμε ότι έχουμε ισότητα την ίδια στιγμή που κάθε φορά που κάποια γυναίκα βιάζεται τα σχόλια “τι φορούσε;” “τα ήθελε και αυτή” “γιατί μίλησε τώρα και όχι τότε” είναι καθημερινότητα.
Η Χρύσα Λύκου έγραψε ένα κείμενο μέσα από την προσωπική της σελίδα στο Facebook σχετικά με τις 18 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. 18 γυναικοκτονίες σε μόλις λίγους μήνες. Πόσες ακόμη; Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες. Διαβάστε παρακάτω:
Εμένα οι φίλες μου σχολάνε απ’ τη δουλειά, κι όταν ανοίγουν τα μηνύματα τους, διαβάζουν πρώτο-πρώτο: “Μλκ πάρε τη Μαρίνα τηλέφωνο όταν το δεις. Έχεις δίκιο που έχεις θυμώσει αλλά ρε φίλε κάτσε μην πέσει κι αυτή από καμιά σκάλα”.
Δείτε ακόμα Κι άλλη γυναικοκτονία: Θλίψη και οργή για τη δολοφονία της 47χρονης Ρέθυμνο
Εμένα οι φίλες μου ξοδεύουν την ώρα της ψυχοθεραπείας τους για να λένε: “Έχει μπλέξει με έναν γελοίο, όμως δεν ξέρω πώς να της πω ότι την κακοποιεί ψυχολογικά αφού δεν το καταλαβαίνει, χωρίς να απομακρυνθεί όμως από κοντά μας και μείνει μόνη της”.
Εμένα οι φίλες μου ανεβαίνουν λιωμένες με το ασανσέρ τους ορόφους κι ενώ κουτουλάνε απ’ την κούραση αφήνουν μηνύματα στον τηλεφωνητή, λένε: “δεν έχω ύπνο, πάρε με ό,τι χρειαστείς ή έλα από εδώ, θα έχω το τηλέφωνο στο δυνατό”.
Εμένα οι φίλες μου χωρίζουν και κοιτάνε πίσω τους κάθε που περπατάνε, μιλάνε δυνατά στο τηλέφωνο χωρίς να έχουν καλέσει κανέναν, λένε “Έλα ρε Κατερίνα, που είσαι, δεν σε βλέπω”.
Δείτε ακόμα Σερβιτόρα έσωσε με μια ερώτηση σε χαρτί παιδί από ενδοοικογενειακή κακοποίηση
Εμένα οι φίλες μου σιωπούν από ντροπή όταν τις ρωτάνε γιατί δεν φεύγει απ’ το καθίκι που έχει μπλέξει, νιώθοντας ανόητες που τον λυπούνται, ανατριχιάζοντας κάθε που ξαπλώνουν δίπλα του, κάθε που τους ψιθυρίζει στο αφτί: “Είσαι δικιά μου, θα ζήσουμε για πάντα μαζί, δεν μπορώ χωρίς εσένα”.
Εμένα οι φίλες μου φεύγουν χωρίς να ξέρουν αν θα γυρίσουν, λένε: “Μαμά, φοβάμαι” και μετά χάνονται.
Εμένα οι φίλες μου δεν κάνουν πλάκα όταν λένε: “να δεις που θα είμαι το επόμενο όνομα στις ειδήσεις”.
Εμένα οι φίλες μου στέλνουν δακρυσμένα ηχογραφημένα στο μέσεντζερ και μετά βρίζουν, λένε: “Πόσες ακόμη; Έχω ένα πλάκωμα στο στήθος. Πόσες ακόμη; Φτάνει”.
Δείτε ακόμα Γυναίκα ακρωτηριασμένη από τον σύζυγό της γίνεται το σύμβολο κατά της κακοποίησης
Εμένα οι φίλες μου μια μέρα θα κάψουν την πόλη και θα πετάνε από πάνω της σαν μαύρα πουλιά, θα φωνάζουν ονόματα που δεν έγιναν απλά αριθμοί.
Ένα απέραντο μνημόσυνο είναι οι φίλες μου, μια νεκρόπολη γυναικών, χωρίς να τις έχω γνωρίσει όλες, μας κοιτάνε κρεμασμένες απ’ τα σύρματα της μνήμης. 18η (καταγεγραμμένη) γυναικοκτονία.
Photo cover via: tanea.gr
Διαβάστε όλες τις ιστορίες στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
