Από τη στιγμή που έκλεισες τα τρία σου χρόνια…όλο και πιο συχνά ζητάς να με βοηθήσεις στις δουλειές μου…να κάνεις πράγματα μόνη σου…
Δε θα φωνάξω όταν επιμένεις να μεταφέρεις το μπολ με τα δημητριακά σου μόνη σου και ας χυθεί όλο το γάλα σου στο πάτωμα…θα σκεφτώ πόσο αθώο ήταν το κίνητρό σου, με πόσο μεγάλο καμάρι το κουβαλούσες και πόσο αγωνιούσες να γευθείς τον ενθουσιασμό μου όταν θα το ολοκλήρωνες…όχι, δε θα σε τιμωρήσω για αυτό…
Θα σε πάρω αγκαλιά, θα σε ευχαριστήσω για την προσπάθειά σου να με βοηθήσεις και θα σου ψιθυρίσω στο αυτί “είμαι σίγουρη ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρεις θαυμάσια!!!”
Αυτή είναι η ηλικία που θα αρχίσεις να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες, που θα ζητάς να αυτονομηθείς και να κάνεις πράγματα μόνη, με στόχο πάντα τί άλλο;;; αυτό που ζητούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι…την επιβράβευση, την αποδοχή, την σμίλευση μιας ισχυρής και ασφαλούς εικόνας εαυτού…
Θα σου επιτρέψω να κάνεις λάθη, θα σου εφιστώ την προσοχή όπου χρειάζεται, θα μοιραζόμαστε την εργασία όπου πρέπει και θα σε ευχαριστώ πάντοτε για την καλή σου πρόθεση…
θέλω να μεγαλώσεις και να μη φοβάσαι να αναλαμβάνεις ευθύνες, να μη φοβάσαι να λες…”θέλω πολύ να προσπαθήσω να το κάνω”…να μη ντρέπεσαι να βγεις μπροστά να βοηθήσεις και να μην καταρρέεις από τη ντροπή και τον φόβο της τιμωρίας ή της υποτίμησης, κάθε φορά που κάτι δε γίνεται όπως το είχες φανταστεί…
Θέλω να είσαι ευτυχισμένη και ελεύθερη…
Σ’αγαπάω…ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ
