Πριν λίγες μερες είχα πάει με τα παιδιά μου στην παιδική χαρά. Πολύ ωραίος καιρός και εκείνα ευτυχισμένα που μπόρεσα να επιστρέψω νωρίτερα και να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας μαζί. Κοιτώντας τα να τρέχουν και να παίζουν και βλέποντας γύρω μου άλλους γονείς, άρχισα να συνειδητοποιώ ακόμα περισσότερο πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν όλα τα παιδιά ο γονιός να συμμετέχει με τον δικό του τρόπο στο παιχνίδι τους, ακόμα και αν αυτο σημαίνει απλά να τα κοιτά!
Αυτο το «μαμά με είδες;» το άκουσα δεκάδες φορές εκείνη τη μέρα στο πάρκο και το έχω ακούσει εκατοντάδες άλλες από τα παιδιά μου στο σπίτι ή οπουδήποτε αλλού. Είμαι σίγουρη και είναι ανθρώπινο κάποιες φορές να θέλουμε να μιλήσουμε με μια φίλη μας όσο τα παιδιά παίζουν, ή να χαζέψουμε στο κινητό μας ή απλά να κοιτάξουμε το υπερπέραν και να ξεκουραστούμε από την ένταση της μέρας, ωστόσο δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνη την ώρα χτίζουμε γερά θεμέλια με τα παιδιά μας και είναι κρίμα να μην τα χτίσουμε σωστά. Εκείνη την ώρα που θα κοιτάξουμε το παιδί μας και θα το χειροκροτήσουμε ή θα του πούμε πόσο εντυπωσιακό ήταν αυτό που έκανε, εκεί επισφραγίζουμε την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησής τους για όλη τους τη ζωή!
Λίγο να το κοιτάξουμε, θα του φτιάξουμε τη στιγμή, τη μέρα, την ψυχή του ολόκληρη! Εμένα τα δικά μου παιδιά λάμπουν από περηφάνεια όταν κάνουν κάτι που θα το δω και θα τους συγχαρώ για αυτό. Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ πιο ακριβό από οποιοδήποτε δώρο θα μπορούσα να τους πάρω.
Ο χρόνος μας με τα παιδιά μας είναι δώρο ανεκτίμητης και αναντικατάστατης αξίας και αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία.
«Μαμά με είδες;», με ρώτησε ο μεγάλος στην τσουλήθρα. Δευτερόλεπτα μετά: «Μαμά με είδες;», ο μικρός από το τούνελ.
Και ύστερα θυμήθηκα στο σπίτι τρεις μέρες πριν όταν ο μεγάλος κατάφερε να ντυθεί μόνος του. «Μαμά με είδες;». Λίγο μετα ο μικρός την ώρα που έπλενε τα δόντια του: «Μαμά με είδες;».
Λίγες εβδομαδες πριν που έτρωγαν μόνα τους χωρίς βοήθεια, ο ένας μαζί με τον άλλον σε απόλυτο συντονισμό: «Μαμά δες με!»
Χαμογελώ και σκέφτομαι.. Μήπως δεν χαίρονται τη στιγμή έχοντας το άγχος να τους δω; Κι όμως, απαντώ με τεράστια βεβαιότητα. Δεν χάνουν καμία στιγμη! Την ζουν στο μέγιστο, όμως αν μπορέσουν και τη μοιραστούν μαζί σου, έχουν τον κόσμο όλον στα πόδια τους. Έτσι δεν γίνεται και με τους μεγάλους άλλωστε;
Ωραίες οι πολύ δικές μας στιγμές, όλοι τις έχουμε ανάγκη σε κάποια στιγμή της μέρας ή της καθημερινότητας μας γενικότερα. Δεν είναι όλα όμως πολύ πιο όμορφα όταν τα μοιράζεσαι; Αν δεις ενα ουράνιο τόξο, ένα ηλιοβασίλεμα, μια χαραυγή, αν δεις τα πιο όμορφα χρώματα του ουρανού μπροστά στα μάτια σου ή ότι είναι όμορφο στα μάτια του καθενός, θα χαρείς μια, θα χαρείς δυο, θα γεμίσεις την ψυχή σου τρεις, δεν θα είναι όμως αλλιώς αν μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο δίπλα σου: «Το είδες; Δεν είναι πανέμορφο;».
Αν αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος σου, η στιγμή δεν αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία; Τα παιδιά μας λοιπόν γιατί να αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα; Είμαστε οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή τους. Και θέλουν αυτό που ανακαλύπτουν, αυτό που στα δικά τους αθώα και υπέροχα ματάκια φαίνεται φανταστικό ή «φοβερό», να το μοιραστούν μαζί σου. Και όχι απλά για να ακούσουν μπράβο. Αλλά γιατί θέλουν να δεις και εσύ την ομορφιά που βλέπουν εκείνα κάνοντας το. Και η αγνή ψυχούλα τους δεν θέλει να σου το στερήσει αυτό. Τόσο σε αγαπά. Τόσο μας αγαπάνε.
Για αυτό και εγώ για όσο έχω διαύγεια πνεύματος ώστε όλα αυτά να τα καταλαβαίνω και για όσο εκείνα θα το έχουν ανάγκη, θα τους κοιτάω στα μάτια και θα χαμογελάω με καθετί που κάνουν. Γιατί θέλω να ξέρουν πως μοιράζομαι μαζί τους μια από τις πιο όμορφες εικόνες του κόσμου. Και ποια είναι αυτη; Εκείνα να χαμογελούν. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο να βλέπεις. Έτσι, εγώ θα χαίρομαι με αυτό και εκείνα θα χαίρονται που δεν έχασα το φοβερό κόλπο τους που πραγματικά για εκείνα είναι το πιο όμορφο πράγμα που θα μπορούσα να βλέπω. Και έτσι θα είμαστε όλοι μας ευτυχισμένοι.
Πηγή: all4mama.gr
