Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μιλούν για μητέρες οι οποίες αυτοκτόνησαν παίρνοντας μαζί τους και τα παιδιά τους. Παιδιά που έτυχε να γεννηθούν διαφορετικά από τα άλλα. Παιδιά που σε μια χώρα με τις σωστές υποδομές και τη σωστή φροντίδα, δε θα είχαν τίποτα το οποίο θα τα δυσκόλευε να αναπτυχθούν και να συνυπάρξουν με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Οι μητέρες που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις είναι ως επί το πλείστον μητέρες απεγνωσμένες. Προσπαθούν να μεγαλώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα παιδιά τους κι επειδή έτυχε αυτά το παιδιά να γεννηθούν με κάποια μορφή αναπηρίας, εκείνες νιώθουν να πελαγώνουν διότι είναι αβοήθητες.
Πρέπει να παλέψουν για να μορφώσουν το παιδί τους. Πρέπει να παλέψουν για να είναι σίγουρες ότι αν φύγουν από τη ζωή τα παιδιά, θα έχουν τα απαραίτητα εφόδια για να συνεχίσουν να ζουν ανεξάρτητα. Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2020 οι περισσότερες μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία φτάνουν στην απόγνωση.
Μάλιστα όταν έγινε γνωστό το τραγικό περιστατικό στη Πεύκη, μια μητέρα η οποία μεγαλώνει κι εκείνη παιδί με αναπηρία, ξέσπασε μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook προς όλους αυτούς που ελαφρά τη καρδία κρίνουν αυτές τις μητέρες χωρίς ποτέ να έχουν μπει ή να έχουν προσπαθήσει να “μπουν στα παπούτσια τους”.
Όταν γίνεται γνωστή μια είδηση που μιλάει για μητέρες οι οποίες αυτοκτόνησαν και πήραν μαζί και τα παιδιά τους, όλος ο κόσμος σoκάρεται. Είναι λογικό. Είναι αδιανόητο να καταλάβεις πως μια μητέρα φτάνει σε αυτή την έσχατη λύση. Το Σωματείο ΑμΕΑ Περιφερειακής Ενότητας Ροδόπης έκανε μια δημοσίευση σχετικά με το περιστατικό όπου μια μητέρα αυτοκτόνησε και οδήγησε και το παιδί της στον θάνατο στη Πεύκη, εξηγώντας την λυπηρή πραγματικότητα που βιώνει μια μητέρα η οποία μεγαλώνει παιδιά με αναπηρία. Διαβάστε τη δημοσίευση παρακάτω:
Σχετικά με το τραγικό γεγονός της μάνας με το ανάπηρο παιδάκι, παρακαλώ διαβάστε το με προσοχή:
Το 99,9% των μανάδων πού έχουν παιδί ΑμεΑ έχουν μόνο μία σκέψη στο μυαλό τους ”να ζήσω όσο ζήσει το παιδί μου” ή ”να ζήσει το παιδί μου όσο ζήσω εγώ”.
Το 50+% των ζευγαριών που έχουν παιδί ΑμεΑ χωρίζει με το ποσοστό τον τελευταίο καιρό να ανεβαίνει και το παιδί να μένει στην μάνα με ότι συνεπάγεται για την φροντίδα του.
Το 80% των μανάδων με παιδί ΑμεΑ κάποια στιγμή μετά την διάγνωση του παιδιού τους εμφανίζουν αυτοάνοσα και ψυχολογικά προβλήματα.
Το 40% των διαζευγμένων γυναικών δεν ξαναφτιάχνουν την ζωή τους και δεν ξανακάνουν σεξ.
Το 55% των παιδιών ΑμεΑ που μένουν ορφανά και τα διαχειριζόταν αποκλειστικά η μάνα καταλήγουν σε ιδρύματα ακατάλληλα για την πάθηση τους.
Αληθεύει ότι η μάνα δεν έχει συνήθως κανένα στήριγμα, ούτε υλικό, ούτε ψυχολογικό; Αν μείνει κοντά στο παιδί, δε θα πάρει ποτέ σύνταξη. Αν επιλέξει τη δουλειά, πώς θα εξασφαλίσει βοήθεια κατ’οίκον, αφού το κράτος δεν προνοεί;
Αληθεύει ότι η μάνα ζει με τον καημό “τι θα απογίνει το παιδί μου αν πεθάνω” ;
Αληθεύει ότι η ζωή της είναι μια κόλαση, ένας γολγοθάς χωρίς τελειωμό;
Ηλικιακό όριο στις συντάξεις γονέων ΑμεΑ στον ιδιωτικό τομέα.
Καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις θεραπειών από τον ΕΟΠΥΥ.
Αρνητική στάση των εκπαιδευτικών και των γονέων στα σχολειά γενικής παιδεία, όταν πρόκειται για παιδί ΑμεΑ.
Μη επαρκής αριθμός “ειδικών σχολείων”.
Καθυστερήσεις στην παράλληλη στήριξη.
Προκατάληψη, απαξίωση και απομόνωση από το κοινωνικό περιβάλλον.
Το κοριτσάκι που πήρε η μάνα στον θάνατο μαζί της εχθές ήταν αυτιστικό άλαλο και με κινητικά προβλήματα
Ας αναπαυθεί η ψυχή τους…
