Το συγκλονιστικό μήνυμα μητέρας που παλεύει με την κατάθλιψη και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει! Η κατάθλιψη είναι ένα ψυχικό νόσημα που βασανίζει πολλούς ανθρώπους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Τα ποσοστά κρουσμάτων κατάθλιψης έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια.
Η κατάθλιψη δεν ξεχωρίζει ηλικία, οικονομική κατάσταση, θρησκεία, ράτσα. Η κατάθλιψη είναι εδώ και όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι μαζί της καθημερινά. Όλοι έχουμε καταθλιπτικά επεισόδια τα οποία είναι ανυπόφορα ακόμη κι αν κρατούν λίγο.
Δείτε ακόμα Όταν μία μητέρα σάς λέει ότι είναι κουρασμένη, σημαίνει ότι έχει ξεπεράσει τα όριά της, εδώ και καιρό
Για έναν άνθρωπο που βιώνει την κατάθλιψη σαν νόσημα, ψυχικό νόσημα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Προσπαθεί να σταθεί αντάξιος στις υποχρεώσεις του την ίδια στιγμή που νιώθει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του, την ίδια στιγμή που νιώθει ότι παλεύει σε έναν άνισο αγώνα, χωρίς κανένα όπλο στα χέρια του.
Οι συμβουλές των ανθρώπων που τον αγαπούν πολλές φορές δεν τον αγγίζουν καν. Η έκφραση “τίποτα δεν έχει νόημα” παίρνει σάρκα και οστά στα μυαλά των ανθρώπων που πάσχουν από κατάθλιψη. Καθημερινά δίνουν έναν αγώνα. Κάνουν ένα βήμα μπροστά για να έρθουν 10 βήματα πίσω.
Έχοντας φίλους και συγγενείς που περνούν κατάθλιψη ταυτίστηκα και συγκινήθηκα πολύ με το κείμενο που αποφάσισα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Δεν το έχω περάσει ποτέ και μπορεί ο πρόλογός μου να είναι πολύ λίγος για να αντιπροσωπεύσει πλήρως αυτό που βιώνουν τα άτομα με κατάθλιψη.
Ξέρω όμως από πρώτο χέρι ότι γι’ αυτή τη μανούλα, το να περνάει κατάθλιψη και να μεγαλώνει παράλληλα δύο μικρά παιδιά που έχουν την ανάγκη της, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα στήριγμα αλλά εκείνη δεν ένιωθε ότι υπάρχει κάποιος να την στηρίξει.
Μέχρι που ήρθε η μέρα που αποφάσισε να δώσει τέλος. Ίσως τα παιδιά της να ήταν καλύτερα χωρίς αυτή. Έτσι σκέφτηκε. Τι ήταν αυτό που την έκανε να αλλάξει γνώμη; Τι ήταν αυτό που όταν έπιασε πάτο, της έδωσε ώθηση να συνεχίσει να παλεύει; Διαβάστε παρακάτω:
“Αυτή η φωτογραφία με τα παιδιά μου, έχει τραβηχτεί λίγες μέρες πριν την απόπειρα αυτοκτονίας μου.
Είμαι τόσο χαρούμενη που η απόπειρα αυτή απέτυχε. Τα παιδιά σου δεν θα ήταν ποτέ καλύτερα χωρίς εσένα, μαμά.
Παλεύω με την κατάθλιψη και το άγχος για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, αλλά τον περασμένο Ιανουάριο οι πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού μου, άρχιζαν να κερδίζουν.
Δεν ήμουν και η καλύτερη μητέρα, εξαιτίας αυτού. Κοιμόμουν όλη την ημέρα, αφήνοντας την τηλεόραση να κάνει babysitting στα παιδιά μου. Δεν ήμουν η μαμά που γνώριζαν κάποτε. Είχα μεταμορφωθεί σε ένα πρόσωπο που δεν αναγνώριζα καν.
Ένα απόγευμα, ενώ κοιμούμουν όλη μέρα, μπήκε στο δωμάτιο το πέντε χρονών παιδί μου, με κοίταξε, φορούσα τα ίδια ρούχα που φορούσα και την περασμένη εβδομάδα, με κόμπους μαλλιά, μπουκάλια φαρμάκων γύρω μου και είπε “μαμά, γιατί κοιμάσαι πάντα τόσο πολύ;” και έφυγε.
Ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν καλά.
Τότε μπήκαν στο παιχνίδι τα άσχημα μέρη του μυαλού μου. Το μόνο που μπορούσα να ακούσω στο κεφάλι μου ήταν μια φωνή που μου έλεγε ότι ήμουν βάρος για τα παιδιά μου. Ήμουν βάρος για όλους και η ζωή θα ήταν απλούστερη γι ‘αυτούς χωρίς εμένα.
Έτσι, αποφάσισα ότι η πιο εύκολη διέξοδος ήταν να καταπιώ ένα μείγμα από χάπια που μου είχαν συνταγογραφηθεί. Θυμάμαι να κλαίω, να αδειάζω τα μπουκάλια στο κρεβάτι μου, να γκουγκλάρω πόσα πρέπει να πάρω για να μην ξυπνήσω ξανά. Αλλά δεν ήθελα να πεθάνω. Απλώς ήθελα τον πόνο που ένιωθα, να τον σταματήσω.
Μόλις ήμουν έτοιμη να ρίξω όλα τα χάπια στο ξηρό στόμα μου, η μητέρα μου χτύπησε στην πόρτα μου. Άνοιξε, κοίταξε στο κρεβάτι μου και άρχισε να κλαίει. Με αγκάλιασε και μου είπε ότι χρειάζομαι βοήθεια και ότι δεν ήμουν βάρος.
Αυτό, δεν ήταν ο τρόπος για να διορθώσουμε τα πράγματα. Καθίσαμε εκεί αγκαλιάζοντας η μια την άλλη για λίγο εκείνη την ημέρα. Μου θύμισε ότι χρειαζόμουν τη μαμά μου. Ακριβώς όπως τα παιδιά μου θα χρειάζονταν εμένα.
Μπορείτε να δείτε τους δαίμονες με τους οποίους πάλευα, σε αυτήν τη φωτογραφία. Μπορείτε να το δείτε κάτω από τα στρώματα του μεικαπ. Το βλέπετε στο άδειο βλέμμα μου.
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, είμαι εδώ. Με τα παιδιά μου. Παλεύω ακόμα με εκείνες τις φωνές στο μυαλό μου. Απλά δεν είμαι μόνη. Έπρεπε να αποδεχτώ τη βοήθεια.
Ήταν ένα μακρύ, άσχημο ταξίδι. Αλλά είμαι εδώ. Αγωνίζομαι.
Τα παιδιά σου σε χρειάζονται, μαμά. Δεν είσαι βάρος. Τα παιδιά σου δεν θα ήταν ποτέ καλύτερα χωρίς εσένα”
Πηγή: Caitlin Fladager
Το κείμενο το βρήκαμε από την σελίδα στο Facebook MommyCool
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
ΥΓ: Αν περνάτε δύσκολα δεν είναι κακό να επισκεφθείτε έναν ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος είναι το δώρο που όλοι οφείλουμε να κάνουμε που και που στον εαυτό μας. Η κατάθλιψη δεν είναι ντροπή.
Είναι ψυχικό νόσημα και οφείλουμε να στεκόμαστε στο πλευρό αυτών που την περνάνε. Δεν είναι αδυναμία, δεν είναι δειλία. Είναι νόσημα και χρήζει θεραπείας, αγάπης και στήριξης.
