Τροφή για σκέψη: Όχι φαγώσιμα κεράσματα στο σχολείο! Πολλοί από εμάς δεν το είχαν σκεφτεί στο παρελθόν γιατί πολλοί από εμάς δεν έχουν παιδιά με αλλεργίες σε τρόφιμα ή κάποια άλλη ασθένεια. Όμως υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που μόνο ένα φαγώσιμο κέρασμα μπορεί να τους αφαιρέσει την ζωή.
Και το ξέρουν. Και ζηλεύουν και στεναχωριούνται όταν δεν μπορούν να απολαύσουν το κέρασμα του φίλου τους όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Όμως στην Ελλάδα έχουμε σαν έθιμο να φέρνουμε στο σχολείο πάντα φαγώσιμα κεράσματα. Γιατί όταν δεν είσαι μέσα στο πρόβλημα, δεν μπορείς να ξέρεις και τις διαστάσεις του.
Δείτε ακόμα Γιατί τα παιδιά κάτω των 4 ετών δεν πρέπει να τρώνε ποπ κορν
Η σελίδα στο Facebook Κεράσματα μη φαγώσιμα στο σχολείο, δημοσίευσε ένα κείμενο που εξηγεί για ποιον λόγο δεν πρέπει να φέρνουμε φαγώσιμα κεράσματα στο σχολείο και όχι μόνο. Για να μπορούν να είναι όλα τα παιδάκια ευτυχισμένα. Διαβάστε παρακάτω:
ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΟΤΕ, ΟΜΩΣ…
Κάπου, στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά με το δικό σου παιδί, υπάρχει ένα παιδί που το λένε Σ. Το ξέρω ότι αυτά δεν τα έχεις σκεφτεί ποτέ, όμως θέλω πολύ να σου μιλήσω για τον Σ.
Πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το δικό σου παιδί, κάνει τα ίδια μαθήματα, παίζει τα ίδια παιχνίδια. Τρέχει στην αυλή, σκοντάφτει, σηκώνεται, τρέχει πάλι να παίξει. Είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Αλλά δεν είναι.
Αν κάποιος τον προσέξει, θα δει ότι στο σχολείο τρώει μόνο ό,τι του βάζω εγώ στην τσάντα. . Όταν οι συμμαθητές του γιορτάζουν και μοιράζουν γλυκά, ο Σ. δεν πλησιάζει. Δεν τρώει. Δεν βάζει το γλυκό καν στη τσάντα του.
Κάθεται μόνο και κοιτάει τους συμμαθητές με τα κεράσματα. Ξέρει ότι μπορεί να του κάνουν πολύ κακό.
Όταν το κέρασμα είναι μη φαγώσιμο, ο Σ. λάμπει από χαρά. Περιμένω έξω από το σχολείο να τον πάρω και διακρίνω από μακριά, μέσα από τα κάγκελα, το πρόσωπο του να λάμπει και το παιχνιδάκι στα χέρια του.
Δεν έχει σημασία αν είναι ένα μια σβούρα, ένα βιβλιαράκι ή σφραγιδούλες. Ο Σ. είναι χαρούμενος που κάποιος τον σκέφτηκε.
Το σύμπαν μου ξεσυννεφιάζει, έστω και για λίγο. Αύριο έχουμε πάλι τον ίδιο αγώνα, την ίδια αγωνία.
Στο σχολείο ο Σ. πρέπει να έχει νοσηλευτή/τρια. Έχουμε κάνει αίτηση η οποία έχει εγκριθεί αλλά δεν έχει έρθει κανείς. Περιμένουμε. Πάλι. Το παιδί είναι μόνο του. Αν κινδυνέψει, οι δάσκαλοι στο σχολείο λένε ότι δεν είναι καλυμμένοι νομικά να του κάνουν ένεση αδρεναλίνης.
Βλέπεις, οι νόμοι στην Ελλάδα είναι και έτσι και αλλιώς.
Από τη μια όχι μόνο επιτρέπουν αλλά υποχρεώνουν τους πολίτες να παράσχουν πρώτες βοήθειες.
«Όποιος παραλείπει να σώσει άλλον από κίνδυνο ζωής, αν και μπορεί να το πράξει χωρίς κίνδυνο της δικής του ζωής ή υγείας, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή.» (Άρθρο 307 – Ποινικός Κώδικας (Νόμος 4619/2019) – Παράλειψη προσφοράς βοήθειας) https://www.lawspot.gr/…/arthro-307-poinikos-kodikas…).
Από την άλλη, ο νόμος ταυτόχρονα απαγορεύει στους εκπαιδευτικούς να δίνουν φαρμακευτική αγωγή, ακόμα κι όταν πρόκειται για πρώτες βοήθειες (π.χ. αναφυλαξία, επιληψία) .
Ναι, ο νομοθέτης δεν προνόησε για μια ασήμαντη λεπτομέρεια που λέγεται «πρώτες βοήθειες».
Δηλαδή, αν κάποιος μαθητής/τρια πάθει αναφυλακτικό σοκ και δεν μπορεί να αναπνεύσει, οι δάσκαλοι απλά κάθονται και περιμένουν το ΕΚΑΒ. Το οποίο μπορεί να μην προλάβει να έρθει.
Ακόμα κι αν υπάρχει προγεμισμένη σύριγγα αδρεναλίνης στο σχολείο, η νομοθεσία δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους εκπαιδευτικούς, ούτε για τα παιδιά μας, αφού δεν ξεκαθαρίζει αν επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να εκπαιδευτούν και να τη χρησιμοποιήσουν.
Κι αν η νομοθεσία άλλαζε επιτέλους, καλύπτοντας τους εκπαιδευτικούς σε περίπτωση που χρειαστεί να δώσουν φαρμακευτική αγωγή σε επείγουσες και απειλητικές για τη ζωή των μαθητών καταστάσεις.
Υπάρχουν φορείς που εκπαιδεύουν εκπαιδευτικούς στις πρώτες βοήθειες δωρεάν, δεν χρειάζεται κανένα δυσεύρετο κονδύλι γι’ αυτό.
Η ένταξη του μαθήματος πρώτων βοηθειών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης είναι κάτι που σώζει ζωές αλλά καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν την έχει θεωρήσει αρκετά σημαντική.
Βλέπεις, είναι απλά τα παιδιά μας. Δεν είναι τράπεζες για να τις σώσουν.
Ίσως εσύ σκεφτείς ότι η λύση είναι απλά να υπάρχει νοσηλευτής σε όλα τα σχολεία. Ιδανικά ναι. Λογικά ναι. Σε άλλη χώρα ναι. Αλλά στην πραγματικότητα όχι.
Όχι στην Ελλάδα που η κυβέρνηση δεν βρίσκει κονδύλια για αρκετούς δασκάλους στα σχολεία και αρκετούς νοσηλευτές στα νοσοκομεία.
Όχι στην Ελλάδα που η κυβέρνηση δεν μπορεί να εξασφαλίσει για όλα τα παιδιά παράλληλη στήριξη, τμήμα ένταξης, βοηθητικό προσωπικό, κατάλληλα και ασφαλή σχολικά κτήρια.
Όχι στην Ελλάδα στην οποία αν ένα παιδί κάνει αίτηση για παράλληλη στήριξη ή βοηθητικό προσωπικό, δεν δικαιούται να κάνει αίτηση και για νοσηλευτή/τρια. Και το αντίστροφο.
Ο Σ. είναι μόνος. Είναι μόνος κάθε μέρα ενάντια σε όλους. Ενάντια στο κράτος που δεν τον υπολογίζει.
Ενάντια στους δασκάλους που φοβούνται. Ενάντια στον εαυτό του: ένα παιδί που βλέπει τα γλυκά να μοιράζονται στα άλλα παιδιά αλλά όχι σ’ αυτόν. Είναι απλά ένα παιδί. Έρχεται σπίτι κουβαλώντας μια θλίψη δυσβάσταχτη και άδικη. Μια θλίψη που δεν μπορώ να σβήσω. Που κάνει κι εμένα κομμάτια.
Το ξέρω ότι αυτό δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ, όμως… πόσοι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο με τρόμο; Παιδιά που δεν μπορούν να φάνε ό,τι τρώνε οι συμμαθητές τους.
Παιδιά με αλλεργίες, κοιλιοκάκη, διαβήτη, δυσανεξίες, μεταβολικά νοσήματα, γαστρεντερικά προβλήματα, μη κοιλιοκακική δυσανεξία στη γλουτένη, επιληψία, αυτισμό, καρκίνο ή άλλους διατροφικούς περιορισμούς.
Φόβος. Μη φάνε κάτι που δεν πρέπει. Μη στεναχωρηθούν για ένα φαγώσιμο κέρασμα που μπορεί να τα βλάψει ή να τα σκοτώσει.
Κάθε μέρα.
Πόσο σε γερνάει αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι ζηλεύω όσους δεν χρειάστηκε ποτέ να τα σκεφτούν όλα αυτά γιατί η τύχη ήταν καλή μαζί τους.
Και αγαπώ όσους αρχίζουν να τα σκέφτονται.
Δείτε όλα τα άρθρα για την ασφάλεια του παιδιού στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
