«Με φοβίζεις. Μα πιο πολύ με αηδιάζεις»: Ένα κείμενο “γροθιά στο στομάχι” για την παιδική συναισθηματική καkoποιηση

daddy cool team

Είναι από τα θέματα ίσως που μας αγγίζουν και μας θυμώνουν περισσότερο από τα υπόλοιπα. Και δυστυχώς είναι κάτι που το βλέπουμε παντού… Στις ειδήσεις, στην οικογένεια δίπλα στο σπίτι μας, στον φίλο του παιδιού μας.

Η παιδική κακοποίηση είναι από τα χειρότερα εγκλήματα που μπορεί να κάνει ένας γονιός. Αν θεωρείται γονιός… Και δεν σημαίνει μόνο σωματική κακοποίηση, αλλά και ψυχολογική που είναι ίσως χειρότερη από κάθε μορφή βίας. Γι’αυτό και η Κωνσταντίνα Φατουρου θέλησε να γράψει το παρακάτω κείμενο, στο οποίο μιλάει με κάθε ειλικρίνεια και ωμότητα για το φαινόμενο.

Δειτε ακομα «Μαμά, σε συγχωρώ!»: Πως μία μόνο κουβέντα ενός 3χρονου παιδιού δίνει το πιο πολύτιμο μάθημα σε όλους τους γονείς!

Κωνσταντίνα Φατούρου, λογοθεραπεύτρια-λογοπαθολόγος, σύμβουλος ψυχικής υγείας, γράφει στη σελίδα της, στο φέισμπουκ, για τη συναισθηματική κακοποίηση όσα θα ήθελε ενδεχομένως να πει σε εκείνους που ασκούν τέτοιου είδους την ψυχολογική βία στα παιδιά τους.

Η ανάρτησή της είναι αρκετά σκληρή αλλά σίγουρα λέει τα πράγματα με το όνομά τους και σίγουρα βοηθάει στο να γίνουν κάποιες καταγγελίες ανάλογων περιπτώσεων από συγγνείς, φίλους ή γείτονες εάν μια τέτοια συμπεριφορά γίνει αντιληπτή.

Διαβάστε το κείμενό της όπως το ανέβασε στο φέισμπουκ
«Με φοβίζεις. Με φοβίζεις πολύ.

Σε ακούω να λες ανενδοίαστα “Ο Γιώργος! Έχει ανάγκη ο Γιώργος;!” και κλονίζομαι.

Σε ακούω να τόν φορτώνεις ενοχές “Εμένα! Ποιος θα φροντίσει εμένα;” και σοκάρομαι.

Σε διακόπτω “Λυπάμαι. Δεν είναι δουλειά του ανήλικου τέκνου να φροντίσει τον ενήλικα γονέα του. Αυτή είναι μία αντιστροφή ρόλων -επιμένω- και χρειάζεται άμεσα να τη συζητήσουμε. Κατ’ ιδίαν…”

Μιλώ, μα δε μ’ ακούς. Ούτε λέξη.

Σε άκουσα προ ημερών να βρίζεις και να κακοποιείς το παιδί σου. Δεν είχε φορέσει το μπλουζάκι του ακόμη και όπου να ‘ναι ερχόταν το λεωφορείο για το καλοκαιρινό σχολείο.

Ξέρω, ήθελες να φύγει απ’ το σπίτι. Δεν το άντεχες…

Εκείνο το πρωινό -δεν το χωράει το μυαλό μου- σε άκουσα να ουρλιάζεις εκκωφαντικά. Το χτύπησες κι έπειτα τού είπες να σκάσει, το μαλακισμένο. Το παρέδωσες στο σχολικό λεωφορείο και θυμωμένη γύρισες στο σπίτι.

Το είδα να τρέμει από φόβο και να παλεύει να πνίξει τα δάκρυά του. Σε είδα. Έδειχνες απόκοσμη. Δε σού είπα καλημέρα. Δεν κατάλαβες την αηδία στο βλέμμα μου.

Ένα άλλο απόγευμα είπες ότι πληρώνεις. Απάντησα: “Είναι για το παιδί σας. Πώς πιστεύατε ότι θα μεγαλώσει;”

Δε με άκουσες. Έλεγες ακόμη ότι… πληρώνεις.

Συναντώ παιδιά. Άλλοτε με κοκκινίλες. Ρωτώ πότε και πώς τις απέκτησαν. Τα καθησυχάζω: “Νιώσε ασφαλής εδώ!”.

Τα καθησυχάζω εγώ, από εσένα…

Συναντώ παιδιά. Άλλοτε δίχως κοκκινίλες. Δέχονται τις προσβολές με συστολή και δεν αντιδρούν -ούτε κιχ- σαν να είναι γνώριμες, καθόλα οικείες. Δε ζητούν βοήθεια` ποιος να τη δώσει. Δε μάχονται` δίπλα μόνο αντίπαλοι και σύμμαχος κανείς. Ρωτούν επίμονα πότε θα με ξαναδούν.

Πότε θα δουν… εμένα.
Πότε θα φύγουν από… εσένα.

Ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι υποχρεωτικός και δεν είναι για όλους.

Με φοβίζεις. Μα πιο πολύ με αηδιάζεις.

Φατούρου Κωνσταντίνα».

Δείτε την ανάρτηση της ειδικού:

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2775755879108475&set=a.754404041243679&type=3

Photo: Ksenia Makagonova

Δειτε ακομα 5 Λάθη με τα οποία οι γονείς δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά

Με ένα κλικ εδώ δείτε όλα μας τα αρθρα

• παιδι
• Ψυχολογία