Διαβάστε την επιστολή του συνεργάτη της e-Liberta, Αλέξανδρου Ανδρικόπουλου, ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του – είναι μόλις 14 ετών – περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το πώς εκλαμβάνουν τα παιδιά το φαινόμενο της παιδεραστίας.
«Εδώ και λίγες ημέρες στην πλατεία οι φίλοι μου συζητούν ένα παράξενο γεγονός. Για έναν περίεργο κύριο, που πλησιάζει παιδιά και με διάφορες προθέσεις τα παρασέρνει σε ερημιές, σε ακατοίκητα σπίτια, αυτοκίνητα και τα παρενοχλεί σεξουαλικά. Αυτός ο διάλογος, κατά ένα περίεργο λόγο, διακόπτετε, όταν τα πλησιάσει κάποιος μεγάλος.
Εγώ δεν είχα καταλάβει γιατί σιωπούσαν συνωμοτικά και τους ρώτησα τί φοβούνται. Με πολύ φόβο τους άκουσα να μου λένε όλοι μαζί.
– ΦΙΛΟΙ (με ένα στόμα):
«Εάν το μάθουν οι γονείς μας ξέχνα το παιχνίδι. Είμαστε που είμαστε καταπιεσμένοι από το ωράριο των μαθημάτων. Αν μάθουν και αυτό, μας βλέπω φυλακισμένους σε ένα δωμάτιο».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Δεν συμφωνώ καθόλου», τους απάντησα έκπληκτος για την ελαφρότητα, με την οποία αντιμετώπιζαν το πρόβλημα. «Αναρωτιέστε σε τί κίνδυνο βάζετε την ζωή σας; Πρέπει να ενημερωθούν άμεσα οι γονείς σας και οι αρχές».
– ΣΠΥΡΟΣ:
«Ε όχι», μου είπε ο Σπύρος, που είναι 13 ετών και δείχνει ότι δεν φοβάται τον παράξενο κύριο, «υπερβάλεις. Εγώ προσωπικά του έχω μιλήσει και δείχνει να αγαπάει τα παιδιά. Παίζει μαζί μας, μάς κερνά παγωτό, μάς λέει ανέκδοτα, ξέρει όλα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Αν είναι έτσι, γιατί φοβάστε να το κουβεντιάσετε με τους γονείς σας;», ρώτησα εγώ.
– ΒΑΣΙΛΗΣ:
«Να», πετάχτηκε ο Βασίλης, που είναι 12 ετών, «εγώ δεν το ρισκάρω, γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν. Φοβάμαι πως θα με τιμωρήσουν».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Το πιο πιθανόν να σε συμβουλεύσουν να προσέχεις την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Να μην απομακρύνεσαι από το οπτικό πεδίο των γονιών σου. Και το κυριότερο, θα ενημερωθεί άμεσα η αστυνομία. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σωπαίνουμε σε παραβατικές πράξεις των μεγάλων. ΤΟ ΠΑΙΔΙ πρέπει να μιλά σε κάθε ένδειξη. Οι λόγοι είναι πολλοί . Πολλές και οι απειλές που θα υποστεί εάν σκέπτεται πως μπορεί και να μην το πιστέψουν ή αν πει την αλήθεια πως θα χάσει τη γαλήνη του. Κατά κανόνα αυτά τα παιδιά είναι που πέφτουν στην παγίδα και σπανιότατα αυτά, που οι γονείς συμβουλεύουν χωρίς να τα τρομάζουν».
– ΒΑΣΙΛΗΣ:
Ο φίλος μου ζαρώνει, σκοτεινιάζει. Σαν να έχει άγχος. «Το λες γιατί δεν ξέρεις τους γονείς μου», δικαιολογήθηκε. «Οι γονείς μου από άγνοια συμπεριφοράς θα πανικοβληθούν και θα με κλειδώσουν μέσα και αντίο ξενοιασιά. Είναι σαν να τους ακούω. Εσύ φταις και θα τιμωρηθείς. Όσο για την αστυνομία, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Πες μου εσύ, που κάνεις τον έξυπνο, πότε ήταν η τελευταία φορά που την είδες γύρω από μέρη που συχνάζουν παιδιά; Παιδότοπους – σχολεία – πλατείες – γήπεδα; Άσε, θα σου πω εγώ. Ποτέ ή μάλλον όταν ήδη έχει γίνει το έγκλημα. Θέλετε παραδείγματα; Βέροια – Έδεσσα – Εύβοια και ο χάρτης της Ελλάδας σιγά -σιγά γεμίζει από θύτες και θύματα».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Κοίτα, συμφωνώ ότι δεν έχουμε την προστασία, που οφείλει να μας παρέχει η αστυνομία, το κράτος, για να διατηρήσουμε την ξενοιασιά μας, την αθωότητά μας, που παύει να υπάρχει αν πέσουμε θύμα. Κι εγώ ώρες – ώρες αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να γεννιόμουν καρέτα – καρέτα, για να νιώθω πιο ασφαλής;».
– ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
«Τυχερή η καρέτα – καρέτα, ε; Αλήθεια Αλέξανδρε, εσένα σου έχει συμβεί να πέσεις θύμα από παρενόχληση;», με ρώτησε η Κ., που είναι 11 ετών.
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Όχι», της απάντησα και έκανα τον σταυρό μου. «Φαντάζομαι, όμως, πως το παιδί που έχει υποστεί κακοποίηση θα του τσαλάκωσαν βάναυσα την αξιοπρέπεια. Είναι σαν να σου αφαιρούν το οξυγόνο απ’ τη ζωή σου. Τρομάζω όταν σκέπτομαι τα θύματα, που είναι κάτω των 15 ετών. Σύμφωνα με έρευνες της παγκόσμιας οργάνωσης υγείας, 57.000 παιδιά έχουν υποστεί κακομεταχείριση. Επιπλέον, πολλοί θάνατοι παιδιών δεν ερευνώνται σχολαστικά και υπάρχει ομοφωνία απόψεων ότι οι θάνατοι προέρχονται από κακοποίηση σωματική. Σήμερα που μιλάμε, συνεχίζουν να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, πορνείας, εμπορίας, βιασμού».
– ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
«Εσύ από πού είσαι ενημερωμένος και μιλάς με αριθμούς;».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Στο σπίτι μου συμβαίνει κάτι λογικό. Ρωτάει αυτός που αγνοεί και καλείται να απαντήσει αυτός που ξέρει. Και οτιδήποτε λέγεται πρέπει να είναι σαφές, κατανοητό και άμεσα προλήψιμο απ’ το παιδί. Όπως είναι φυσικό, οι γονείς μου με συμβούλεψαν με ειλικρίνεια, χωρίς φλυαρίες και χωρίς κόμπλεξ, με παραδείγματα πώς μπορεί να κινδυνέψει ένα παιδί η ένας έφηβος από σεξουαλική παρενόχληση από άρρωστους μεγάλους. Σειρά μου ήταν να προσέχω, ακούω, κατανοώ, μαθαίνω και να καλλιεργώ την παρατηρητικότητα. Και σε πληροφορώ ότι θυμάμαι κάθε φορά τα λόγια τους. Και τώρα που το σκέπτομαι ταιριάζουν οι συμπεριφορές με αυτή του τύπου που αναφέρετε. Το προφίλ τους είναι ίδιο και απαράλλαχτο. Καλοί, ευγενικοί, κουβαρντάδες, έως ότου φυσικά πραγματοποιήσουν τα κακά τους ένστικτα. Λοιπόν, το καλό που σας θέλω να μιλήσετε σήμερα άμεσα με τους γονείς σας. Αυτή ξέρουν πώς θα σας προστατεύσουν από τους κινδύνους».
– ΣΠΥΡΟΣ:
Ο Σπύρος στέκεται προβληματισμένος. κάνει νευρικές κινήσεις. Ύστερα ζητάει να μιλήσει. «Οι δικοί μου γονείς», λέει με παράπονο, «είναι αδέξιοι και πάντα διαπράττουν διδακτικά ολισθήματα στα προβλήματα που μας απασχολούν. Όποτε ρωτάμε παίρνουμε σιωπή ή λάθος απάντηση. Δεν σκύβουν να μας αφουγκραστούν και υπάρχει έλλειψη δημοκρατίας. Τώρα θα σας φανερώσω κάτι», είπε στενοχωρημένα και με χείλη που έτρεμαν. «Μια μέρα είδα αυτόν τον άνδρα να χαϊδεύει την μικρή αδελφή μου στο σώμα της, αλλά όταν τον ρώτησα τι κάνει μου απάντησε: ‘Παίζουμε ένα ωραίο παιχνίδι’. Δεν κατάλαβα πως ήτανε κακό. Αλήθεια σας λέω», ψέλλισε και ξέσπασε σε ένα βουβό, ένοχο κλάμα που μας ξάφνιασε.
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Κοίτα Σπύρο», του απάντησα με τον καλύτερο τρόπο, «πολύ πιθανόν να έχουμε να κάνουμε με επιδειξία ή παιδεραστή. Χρέος μας είναι να μην επιτρέψουμε σε κανέναν το μυαλό μας και το σώμα μας, που είναι μοναδικό, να το εκμεταλλευτούν. Αν δεν δράσουμε γρήγορα και αποφασιστικά, για να ανασκάψουμε το παλιρροιακό κύμα παιδεραστίας, πολλά παιδιά θα έχουν χάσει την παιδικότητα τους».
– ΦΙΛΟΣ:
«Ναι», μου είπε ένας άλλος φίλος μου, 13 ετών, αμήχανα, «καλά τα λες. Αλλά άλλο στα λόγια και άλλο στην πράξη. Εμένα, μόνο που το σκέφτομαι, μου κόβονται τα πόδια, με πιάνει ένας φόβος. Φαντάσου και να μου συμβεί».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Εάν σου συμβεί να βρεθείς αντιμέτωπος με τέτοιους ανθρώπους να μην διστάσεις να πεις όχι. Έστω και αν φοβάσαι, που είναι φυσικό, να μην του το δείξεις».
– ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
«Και εγώ έτσι ένιωσα», πετάχτηκε η αδελφή του Σπύρου. «Ένιωσα φόβο και έτρεμα σαν το ψάρι όταν με χάιδευε αυτός ο κύριος. Έχασα τη λαλιά μου, αλλά ντράπηκα να το πω στους άλλους. Τώρα, όμως, που μου εξηγήσατε, έχω θυμό και είμαι έτοιμη να του απαντήσω». Με μιας σηκώνεται όρθια και χτυπάει το δεξί της πόδι με δύναμη στο πλακόστρωτο και φωνάζει δυνατά και σταθερά. «Ε, κύριε, στοπ. Το σώμα μου μου ανήκει». Σταματά, μας κοιτάζει στα μάτια και ρωτά: «Αλλά έχω και μια απορία και θέλω να μου τη λύσετε. Πώς θα ξεχωρίζω τους καλούς από τους κακούς; Ε; Πώς;».
– ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Αν ακολουθείς τις συμβουλές των γονιών σου και αν δεις κάτι που σε ξενίζει, θα το κουβεντιάζεις αμέσως μαζί τους, χωρίς δισταγμό και χωρίς ντροπή. Το ίδιο και εμείς τα παιδιά μεταξύ μας να ενημερώνουμε ο ένας τον άλλον χωρίς ντροπή. Άλλοι πρέπει να ντρέπονται, που δεν σέβονται τα ανθρώπινα πλάσματα. Και είναι αυτοί που δεν μας αφήνουν να μεγαλώσουμε φυσιολογικά και έτσι που εξελίσσεται η βία ενάντια στα παιδιά και η αδράνεια της πολιτείας, μας βλέπω είδος προς εξαφάνιση».
Όλοι για λίγο μείναμε σιωπηλοί. Όπως καταλαβαίνετε, το μυαλό μας έτρεχε στον παράξενο «κύριο» τώρα πιο σοβαρά.
– ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
Η αδελφή του φίλου μου ήταν αυτή που διέκοψε την σιωπή μας λίγο μετά. Σήκωσε το βλέμμα της, μας κοίταξε ξανά έναν – έναν και έπειτα μας ρώτησε πολύ σοβαρά: «Τελικά, αν ήμουν καρέτα – καρέτα, θα προστάτευαν τα δικαιώματα μου πιο πολύ;».
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ Δ-Τ:
Κύριε υπουργέ Δημοσίας Τάξεως δεν απάντησα στην ερώτηση της φίλης μου για 3 λόγους. Ο ένας είναι για να μην την τρομάξω, διότι πρόθεση μου ήταν η ενημέρωση, πράγμα που έπρεπε να κάνουν άλλοι. Δεύτερον, επειδή δεν λέω μεγάλα ψέματα σαν εσάς. Και 3ον και πιο σημαντικό, δεν είμαι Υπουργός. Θα με βγάζατε, λοιπόν, από την δύσκολη θέση αν μπορούσατε να απαντήσετε στην ερώτηση ενός ανυπεράσπιστου παιδιού εσείς; Αν είμασταν καρέτα – καρέτα θα μας προστατεύατε;
Ευχαριστώ,
Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος, 14 ετών».
