Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) συναντάται συχνά σε παιδιά και έχει οριστεί από ειδικούς ως διαταραχή. Η Διαταραχή Ελλειμματική Προσοχής συναντάται σε παιδιά ανεξαρτήτου φύλου, κοινωνικής τάξης και εθνικότητας, ενώ συμπτώματα μπορούμε να εντοπίσουμε από τα πρώτα στάδια της αναπτυξιακής του πορείας.
Πρόκειται λοιπόν για μία διαταραχή η οποία επηρεάζει σημαντικά το παιδί από το να συγκεντρώνεται σε πράγματα που το βάζουν να κάνει. Η ΔΕΠΥ επηρεάζει την ικανότητα του παιδιού να φέρει εις πέρας τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης ηλικίας, όπως αυτές έχουν καθοριστεί από την πλειοψηφία των ψυχολόγων και των παιδίατρων.
Τα βασικά συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι τρία, η υπερκινητικότητα, η παρορμητικότητα και η ελλειμματική προσοχή. Τα συμπτώματα που διακρίνονται στη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής επηρεάζουν το παιδί τόσο στο σχολείο, όσο και σε διάφορες κοινωνικές δεξιότητες και καταστάσεις.
Όσο πιο έγκαιρη είναι η διάγνωση και η παρέμβαση στο παιδί με ΔΕΠΥ, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες επιτυχούς θεραπείας. Λόγω ηλικίας, είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε αν ένα παιδί έχει ΔΕΠΥ, ή είναι υπερκινητικό & αφηρημένο ενίοτε, καθώς πολύ συχνά οι συμπεριφορές αυτές θεωρούνται “φυσιολογικές” και αναμενόμενες σε τέτοιες ηλικίες.
Στο παρακάτω βίντεο θα δούμε ένα πείραμα, στο οποίο μία ψυχολόγος απευθύνεται ξεχωριστά σε δύο παιδιά, από τα οποία το ένα έχει διαγνωσθεί με ΔΕΠΥ. Κάνει τις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις στα δύο παιδιά και παρατηρεί τις διαφορές στη συμπεριφορά τους.
Δείτε τις αντιδράσεις των δύο παιδιών, προσέξτε τις απαντήσεις που δίνουν αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τις εκφέρουν και προσπαθήστε να βρείτε ποιο από τα δύο παιδιά έχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας.
Πολλές φορές οι γονείς των παιδιών που έχουν διαγνωσθεί με ΔΕΠΥ πιστεύουν πως τα παιδιά τους είναι απλά υπερκινητικά και γεμάτα ενέργεια που πρέπει κάπως να διοχετεύσουν. Μπορεί να χαρακτηρίσουν τις συμπεριφορές αυτές ως “αλλοπρόσαλλες¨ κάτι το οποίο είναι λάθος. Τόσο η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας όσο και ο αυτισμός είναι συχνά δύσκολο να εντοπισθούν από τους γονείς, και η διαταραχή απλά παραμένει και εξελίσσεται, χωρίς να δίνεται στο παιδί η σωστή αντιμετώπιση, διαπαιδαγώγηση αλλά και κατανόηση (λόγω διαταραχής).
Αν έχετε ενδείξεις ή δεν καταλαβαίνετε κάτι στη συμπεριφορά του παιδιού, συμβουλευτείτε έναν εξειδικευμένο γιατρό. Τα συμπτώματα είναι λανθάνοντα, ενώ η διάγνωση απαραίτητη για την καλύτερη δυνατή λειτουργικότητα του παιδιού.
