Απόστολος Κοσμάς: Σκότωσε το ίδιο του παιδί γιατί δεν ήθελε να βλέπει την οικογένειά του να βασανίζεται!

daddy cool team

Ο Απόστολος Κοσμάς θα πει στην δίκη: «Πώς μπόρεσα να σκοτώσω το παιδί μου; Είμαι εγκληματίας; Μήπως είμαι τρελός; Καλύτερα να είχα αυτοκτονήσει” .

Ο παιδοκτόνος, σκότωσε το ίδιο του το παιδί διότι σύμφωνα με τον ίδιο αλλά και την υπόλοιπη οικογένεια “δεν μπορούσε να βλέπει άλλο τους δικούς του ανθρώπους να βασανίζονται” . Παρόλο που το έγκλημά του ήταν απάνθρωπο, το δικαστήριο δε θα τον φυλακίσει με ισόβια.

Δείτε ακόμα Ένα έγκλημα που συγκλoνισε την Αμερική: Η στοργική μητέρα που το βράδυ εκδιδόταν

Υπάρχει λόγος πίσω από την απόφαση του δικαστηρίου. Η ιστορία είχε συνταράξει το πανελλήνιο τότε κι εμείς αποφασίσαμε να την φέρουμε και πάλι στο προσκήνιο. Διαβάστε παρακάτω:

Η ιστορία μιας συνηθισμένης οικογένειας

Ο Απόστολος Κοσμάς ζούσε με την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά στην Κηφισιά. Ήταν μηχανολόγος – μηχανικός στο επάγγελμα και τα πρώτα 15 χρόνια όλα πηγαίναν μια χαρά. Ο 15χρονος γιoς της οικογένειας όμως, Βαγγέλης, ξεκίνησε την ίδια χρονιά να εκδηλώνει περίεργες συμπεριφορές.

Στην αρχή οι γιατροί έκαναν λόγο για άσχημη εφηβεία και ξεσπάσματα λόγω της ηλικιακής του φάσης. Λίγο καιρό αργότερα όμως, οι γονείς, θα έβλεπαν την αλήθεια κατάματα: το παιδί τους έπασχε από ψυχική ασθένεια.

“Είχα αδυναμία στο παιδάκι μου. Ήταν ο πρωτότοκος. Ήταν έξυπνος, χαρισματικός. Στα 15 του χρόνια εκδήλωσε τα πρώτα συμπτώματα. ‘Περνάει έντονη εφηβεία’ είπαν οι γιατροί. Ίσως κι εμείς να το ζορίσαμε. Σχολείο, γερμανικά, αγγλικά, πιάνο” , θα δηλώσει ο παιδοκτόνος στο δικαστήριο.

Όλα αυτά έλαβαν μέρος στην ελληνική κοινωνία του 1984, όπου τα ταμπού και οι προκαταλήψεις γύρω από τις ψυχικές ασθένειες, ήταν πολλές. Όταν η οικογένεια αποφάσισε να κλείσει για πρώτη φορά το παιδί σε ψυχιατρική κλινική, ήταν το 1989.

“Ήμουν μόνος στο σπίτι. Έρχεται το παλικάρι μου και μου λέει ότι ένας γείτονάς μας μπαίνει στο μυαλό του και του υπαγορεύει τι να κάνει. ‘Το κεφάλι μου πονάει, παραπονιέται. Θα τον σκοτώσω’”. Μετά από αυτό, οι ειδικοί θα συστήσουν στην οικογένεια να κλείσουν τον Βαγγέλη σε μια κλινική.

Μάλιστα, ο επίκουρος καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λ. Παπαγεωργίου, θα τους πει ότι η “αναγκαστική νοσηλεία είναι η μόνη λύση”.

“Για πρώτη φορά μας συνιστούν εισαγωγή σε ψυχιατρείο”, συνεχίζει ο Κοσμάς ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας. “Τον πάμε στην κλινική ‘Γαλήνη’. Είδα να τον πιάνουν τέσσερις πέντε μαζί. Τον δένουν και τον κλείνουν σε ένα υπόγειο για ένα μήνα.

Ήταν βαριά περίπτωση. Το παιδάκι μου μου ζητάει να βγει. Δεν αντέχει άλλο εκεί μέσα. Δεν αντέχω κι εγώ. Υπογράφω. Τον παίρνω στο σπίτι. Υπ’ ευθύνη μου. Πάμε σε γιατρό. Βρίσκουμε τη σωστή φαρμακευτική αγωγή. Είναι καλά”.

Τα ίδια υποστηρίζει και η μητέρα του Βαγγέλη και σύζυγος του Απόστολου Κοσμά. Συγκεκριμένα τόνιζε ότι:

“Δεν θέλαμε να το βάλουμε σε δημόσιο ψυχιατρείο. Εκεί που το ένα παιδί βiάζει το άλλο. Αγάπη τού δίναμε, ελπίζοντας. Αγάπη και υπομονή”.

Στην αρχή ο Βαγγέλης ακολουθούσε την φαρμακευτική του αγωγή. Το 1995 όμως, θα σταματήσει. Οι γονείς του το κατάλαβαν και έκρυβαν τα φάρμακα του Βαγγέλη στο φαγητό του. Έτρωγαν και οι ίδιοι από το ίδιο φαγητό.

“Δεν ήθελα να τον κλείσω σε ψυχιατρείο, δεν το άντεχα. Τον βάζω σε διάφορες δουλειές γνωστών μου. Φεύγει. Αγοράζει χασίς. Χειροτερεύει. Χτυπούσε τη μητέρα του. Αποφασίζουμε να τον πάμε στο Αιγινήτειο. Δεν γίνεται. Ο γιατρός φοβάται για τη ζωή του παιδιού (…) λέει να τον βάλουμε μέσα.

Για δεύτερη φορά. Παίρνουμε εισαγγελική εντολή. Η Αστυνομία φοβάται. ‘Είναι επικίνδυνος’, μας λένε, ‘πρέπει να έλθουν τα ΕΚΑΜ’. Όχι τα ΕΚΑΜ. Όχι το παιδάκι μας (…) Μέχρι να βρω μια λύση, αποφασίζω να τον στείλω διακοπές στη Μύκονο. Και αν σκοτώσει κανέναν; Θα είχαμε ηθική ευθύνη”.

Φαίνεται πως η επιμονή της οικογένειας να μην κλείσει το παιδί σε ψυχιατρική κλινική ήταν και το μοιραίο τους λάθος. Την ημέρα της δoλοφονιας, ο 27χρονος πλέον Βαγγέλης βρισκόταν σε κρίση. Ήταν μόνο εκείνος και ο πατέρας του στο σπίτι.

Ο Βαγγέλης φώναζε στον πάτερα του: “Αν μέχρι να γυρίσω δεν μου έχεις βρει λεφτά για όπλα, θα σε σκοτώσω”. Ο Απόστολος Κοσμάς τρέχει τρομοκρατημένος στην Αστυνομία όμως για κακή του τύχη ο διοικητής λείπει. Γυρίζει σπίτι.

“Τρέχω στο σαλόνι. Με φωνάζει, με γυρίζει πίσω και… σας παρακαλώ, τα υπόλοιπα διαβάστε τα μόνοι σας. Σας παρακαλώ. Δικάστε με 100 χρόνια. Δεν με νοιάζει. Μη με στενοχωρείτε άλλο, όμως. Διαβάστε τα από τα χαρτιά σας. Δεν μπορώ”, θα πει στους δικαστές, σταματώντας τη διήγηση του κλαίγοντας.

Ο Απόστολος Κοσμάς σκότωσε τον 27χρονο γιο του στον ύπνο του με τσεκούρι. Κανένας άλλος δεν ήταν στο σπίτι. Έτσι ο ίδιος μετακίνησε το άψυχο σώμα του στον Κάλαμο, όπου διατηρούσαν εξοχικό. Εκεί έκαψε το σώμα του παιδιού και έφυγε.

Την επόμενη μέρα έφτασε και πάλι στο σημείο, για να κόψει το σώμα του Βαγγέλη σε κομμάτια, να το βάλει σε σακούλες και να το πετάξει. Εκεί όμως, πιάστηκε επ’ αυτοφόρω από τις αστυνομικές αρχές.

Στη σύλληψη του βοήθησε ένας γείτονας, όπου περνώντας έξω από το εξοχικό, διαπίστωσε ότι το σκυλί του, μύριζε κάτι περίεργο στον χώρο. Μετά από αυτό το σκυλί έδειχνε να έχει πάθει εμμονή με τον χώρο. Ήθελε να πάει στο σημείο και γάβγιζε σαν τρελό.

Στο δικαστήριο όλοι υποστήριξαν τον Απόστολο Κοσμά. Η γυναίκα του, τα παιδιά του, οι γείτονες και οι φίλοι.

“Ο πατέρας μου ήταν το πρότυπό μου. Προσπαθούσα να του μοιάσω. Σε όλα (…) Κατάλαβα ότι έπρεπε μόνος μου να προστατεύσω τον εαυτό μου. Κλείδωνα την πόρτα μου και άφηνα τα παντζούρια ανοιχτά. Δεν έφταιγε ο αδελφός μου. Η αρρώστια του μόνο”, θα πει ο μικρός αδερφός.

“Ήμουν η σανίδα σωτηρίας για το αδελφάκι μου. Δεν ήταν ο πατέρας μου που έκανε όλα αυτά”, θα πει ο μεσαίος γιος της οικογένειας. “Ο πατέρας σήκωνε το βαρύτερο φορτίο (…) Ο αδελφός μου είχε καλοσύνη, που την επισκίαζε η σχιζοφρένειά του.

Έλεγε ότι θα μας σκότωνε εάν τον κλείναμε στο ψυχιατρείο. Τα περιστατικά τον τελευταίο καιρό δεν ήταν ένα και δύο. Ήταν σαν ένα βιβλίο, που κάθε σελίδα του ήταν γραμμένη με πολλά περιστατικά. Ήταν ένα μαρτύριο, το οποίο προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε με αγάπη. Προσευχόμουν, πίστευα και ήλπιζα, όπως όλοι μας”.

“Το παιδί μου είχε μια ζωή γεμάτη αγάπη. Το τέλος του δεν δείχνει αγάπη. Αυτό με τυραννάει πάντα”.

Το δικαστήριο θα αποφανθεί “ένοχος, αλλά με δύο ελαφρυντικά” και θα του επιβάλει κάθειρξη 15 ετών και φυλάκιση 6 μηνών.

Την 1η Ιουλίου του 1998  ο Απόστολος Κοσμάς θα πεθάνει από ανακοπή καρδιάς την ώρα του προαυλισμού στην Ά Πτέρυγα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού. Η αλήθεια είναι ότι έπασχε από την καρδιά του και ακόμη και κατά τη διάρκεια των δικαστηρίων πολλές φορές σταματούσαν, επειδή δεν ήταν καλά.

• μηχανη του χρόνου