Αυτό που λείπει από τα σ’αγαπώ του σήμερα

Νατάσα Δεμέστιχα

Πριν από λίγες μέρες επισκεφτήκαμε στα πεταχτά ένα πολυκατάστημα στη Θεσσαλονίκη. Ο γιος μου κοιμόταν και έτσι έμεινα εγώ μαζί του στο αυτοκίνητο και μπήκε στα γρήγορα ο άντρας μου μέσα να πάρει κάτι που χρειαζόταν για τη δουλειά του.

Όσο λοιπόν περίμενα στο αυτοκίνητο, ήρθαν να φορτώσουν και να ξεπαρκάρουν το δικό τους ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο Αντώνης και η Αργυρούλα.

Το μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελό τους ήταν αυτό που με πρώτο τράβηξε και τους κοιτούσα κάπως επίμονα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου για κάποιο λόγο από πάνω τους!

Ο κυρ Αντώνης άνοιξε το αυτοκίνητο πρώτα από τη μεριά του συνοδηγού για να καθίσει μέσα η γυναίκα του και έπειτα άνοιξε από την δική του πόρτα και τράβηξε το μοχλό του πορτμπαγκάζ για να φορτώσει ένα καρότσι που είχαν αγοράσει.

Προσπαθούσε για ώρα να το βολέψει, μια το έβαζε από εδώ μια το έβαζε από εκεί μα δεν κατάφερνε να το κλείσει. Κατεβαίνει και η κυρία Αργυρώ να δει τι γίνεται και του λέει:

Αυτά τα ζευγάρια είναι ζωντανά παραδείγματα αγάπης και αφοσίωσης.

-Αντωνάκη μου πολύ σε ζορίζει αυτό το καρότσι, πρόσεχε και τη μέση σου έτσι όπως το σπρώχεις, του λέει ήρεμη και χαμογελαστή και του χαϊδεύει την πλάτη.

Ο κυρ Αντώνης την κοιτάζει και ακολουθεί η παρακάτω συζήτηση:

-Βρε γυναίκα πολύ με ζορίζει και σε καθυστερώ και εσένα και με περιμένεις μόνη σου..

-Καλέ για εμένα τώρα θα στεναχωριέσαι που κάθομαι αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού και περιμένω; Μια χαρά είμαι εγώ, πήγα και τουαλέτα δεν κατουριέμαι κιόλας. Εσύ τη μέση σου να προσέχεις.

-Θα το βάλω έτσι Αργυρούλα μου και θα το δέσω με ένα σχοινί για να μην χτυπάει στο τζάμι, αλλά δεν θα τρέχεις πολύ στο δρόμο, ναι;

Καθώς γελούν με τη καρδιά τους, έρχεται ένα αυτοκίνητο και ο οδηγός τους ρωτά αν φεύγουν για να παρκάρει στη θέση τους. Ναι ναι λέει ο κυρ Αντώνης και ψάχνει γρήγορα γρήγορα να βρει ένα σχοινί. Όταν το βρίσκει του λέει η Αργυρούλα:

-Αχ βρε Αντωνάκη μου μήπως να το βάζαμε αλλιώς, μην σπάσει το τζάμι και τρέχουμε;

-Προσπάθησα με πολλούς τρόπους Αργυρούλα μου και δεν μπαίνει αλλιώς καλύτερα..

-Κάτσε, λέει, να δω εγώ μήπως μπορώ να το βάλω καλύτερα αν το γυρίσω τούμπα.

Και του το παίρνει από τα χέρια και προσπαθεί να το βάλει. Και τα καταφέρνει. Το έβαλε μέσα και έκλεισε το πορτμπαγκάζ.

“Αυτό Αργυρούλα να μην το μάθει ο εγγονός μου” λέει και γελάνε!

Μπαίνουν στο αυτοκίνητο, κάτι της ξαναλέει τη χαϊδεύει το μάγουλο και φεύγουν χαμογελαστοί.

Αυτό το τακτ είναι που λείπει από όλα εμάς τα νέα ζευγάρια του σήμερα. Αυτό λείπει από τα σ’αγαπώ μας. Η ευγένεια, το τακτ, η κατανόηση, ο σεβασμός!

Αν στη θέση του κύριου Αντώνη και της κυρία Αργυρούς ήταν ένα σημερινό ζευγάρι ο διάλογος θα είχε αλλάξει κατά πολύ. Ο άντρας θα κατέβαζε καντήλια στο αυτοκίνητο και στο καρότσι που δεν θα μπορούσε να καταφέρει αυτό που ήθελε, ενώ η γυναίκα του θα ήταν από πάνω και θα έλεγε “Καλά χαζός είσαι; δεν βλέπεις πως πρέπει να το γυρίσεις τούμπα για να μπει, με έχεις και εμένα σα χαζή εδώ να περιμένω;” Θα το άρπαζε από τα χέρια του θα της έλεγε και ο άντρας της να τον αφήσει να κάνει τη δουλειά του και σε γενικές γραμμές θα σκοτωνόντουσαν για ένα καρότσι. Ναι, στις μέρες μας με τα άγχη, τις υποχρεώσεις κτλ κτλ κτλ δεν χρειάζεσαι παραπάνω λόγους από ένα καρότσι.

Μακάρι να μπορούσαμε να παραδειγματιστούμε από αυτούς τους απλούς ανθρώπους που το σ’αγαπώ τους κρύβει περισσότερη μαγεία από τα δικά μας σ’αγαπώ.

Το άρθρο μου πρωτοδημοσιεύτηκε στο  προσωπικό μου blog mikromama.wordpress.com