Τις περισσότερες φορές που συναντάμε ένα μικρό παιδί, ένα μωρό, έχουμε αυτήν την ακατανίκητη επιθυμία να το πλησιάσουμε, να του κάνουμε γκριμάτσες να χαμογελάσει, να το θαυμάσουμε και να περιμένουμε ένα χαμόγελο ως ανταπόκριση, που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, πιο καλοί και αγαπητοί.
Και πολλές φορές όντως συμβαίνει, όντως παίρνουμε αυτήν την ανταπόκριση και νιώθουμε αυτήν την γαλήνη από κάτι τόσο αθώο και χαριτωμένο. Άλλες πάλι όχι.
Υπάρχουν και παιδιά που δεν χαμογελούν τόσο συχνά, που δεν ανταποκρίνονται σε ξένους και δεν τους κάνει αίσθηση όλες αυτές οι γκριμάτσες και τα πειράγματα. Δεν σημαίνει όμως ότι τα παιδιά αυτά έχουν κάποιο πρόβλημα, δεν είναι κοινωνικοποιημένα ή δεν ξέρουν από τρόπους καλής συμπεριφοράς. Υπάρχει και μία άλλη πλευρά πίσω από αυτά τα “αγέλαστα παιδιά”, μία άλλη οπτική, που μας την εξηγεί στο παρακάτω κείμενο μία μητέρα σύμφωνα με το babyradio.gr, και κάποιοι από εσάς θα ταυτιστούν, άλλοι θα καταλάβουν γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Δεν υπάρχει τίποτα που φοβάμαι περισσότερο από μια βόλτα με το μικρό μου παιδί.
Όχι εξαιτίας των αναπόφευκτων καταστροφών που προκύπτουν από την προσπάθεια να κρατηθεί ένας μικρός άνθρωπος του οποίου ο μετωπικός λοβός δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως για να μην καταστρέψει τα πάντα.
Όχι επειδή κάθε δουλειά, ανεξάρτητα από το πόσο κοσμική ή όχι είναι, παίρνει το διπλάσιο χρόνο για να ολοκληρωθεί.
Δείτε ακόμη: Μαμά στο σπίτι και κατάθλιψη: Γιατί δεν μιλά κανείς για αυτή την πραγματικότητα;
Και όχι επειδή το παιδί μου επιλέγει πάντοτε να έχει τα πιο δραματικά ξεσπάσματά του οποτεδήποτε βρισκόμαστε δημόσια.
Όχι, το χειρότερο μέρος σε μια βόλτα μας σε μια ευγενική κοινωνία είναι όταν μας πλησιάζει κάποιος ξένος που θέλει να θαυμάσει την κόρη μου και αρχίζει τα «Αααα» και τα «Ωωωω» και αναμένει ένα μεγάλο χαμόγελο της σε αντάλλαγμα.
Με το αξιολάτρευτο παχουλό πρόσωπο και τα λαμπερά μπλε μάτια της, είναι ένας μαγνήτης ξένων!
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: δεν θέλει να χαμογελάσει.
Στην ηλικία της, είναι πολύ προσεκτική με τους ξένους και μπαίνει κατευθείαν σε κατάσταση άμυνας. Έτσι, αντί για ένα χαριτωμένο χαμόγελο, είναι πιο ικανή να επιστρέψει ένα πέτρινο, κενό βλέμμα.
Κανένα κομπλιμέντο δεν θα της αλλάξει γνώμη. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να την δωροδοκήσει ή να την κάνει να το σκεφτεί. Μπορείτε να παίξετε μέχρι και κρυφτό αν θέλετε. Κάνε αστεία πρόσωπα. Κάντε ό,τι νομίζετε. Δεν μπορείτε να σπάσετε το δικό της, «πρόσωπο του πόκερ».
Αλλά ξέρετε τι; Είναι απολύτως εντάξει.
Σας υπόσχομαι ότι είναι ένα ευτυχισμένο, καλά προσαρμοσμένο, εντελώς φυσιολογικό παιδί. Απλά θέλει λίγο χρόνο για να επεξεργαστεί το περιβάλλον του και να αξιολογήσει τους ανθρώπους που δεν ξέρει. Αυτό δεν είναι κακό!
Εσάς θα σας άρεσε αν κάποιος τυχαίος έρθει σε εσάς στη μέση ενός καταστήματος και σας πει να χαμογελάσετε; Ανατριχιαστικό, σωστά;
Για να μην αναφέρω το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι οι πιθανότητες να απαχθεί είναι επίσης υπέρ μου – είναι πολύ λιγότερο πιθανό να πάει να τρέξει στα χέρια ενός ξένου αν έχει μια υγιή δόση σκεπτικισμού.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στην αρχή με ανησυχούσε πολύ όλο αυτό. Ζητούσα συνεχώς συγνώμη και την δικαιολογούσα σε όλους. «Α, είναι ακριβώς σε αυτή τη φάση τώρα που χρειάζεται λίγο χρόνο να συνηθίσει τους ανθρώπους!» και μετά έλεγα- «Αγάπη μου, γιατί δεν δίνεις στην όμορφη κυρία ένα χαμόγελο;»
Αλλά αυτά δεν ήταν δικαιολογίες γι ‘αυτήν. Ήταν δικαιολογία για μένα. Σαν να απέτυχα με κάποιο τρόπο διότι δεν δίδαξα το παιδί μου να επιστρέψει μια κοινή χειρονομία ευγένειας. Σαν να ήταν ένας προβληματισμός για τις φτωχές μου ικανότητες ανατροφής και την ανικανότητά μου να κοινωνικοποιήσω σωστά το παιδί μου.
Δείτε ακόμη: Πότε αρχίζουν τα μωρά να χαμογελούν;
Αλλά τότε το σκέφτηκα πολύ και αποφάσισα να σταματήσω να σκέφτομαι τι πιστεύουν οι άνθρωποι για τις δεξιότητες κοινωνικοποίησης του παιδιού μου.
Φυσικά και της μαθαίνω τα πάντα για τους κανόνες συμπεριφοράς, αλλά το παιδί χρειάζεται το χρόνο του! Στο σπίτι μας φράσεις όπως «παρακαλώ» και «ευχαριστώ» είναι καθημερινές! Έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχώ μήπως δεν κάνω κάτι καλά!
Αλλά δεν χρειάζεται να βρω δικαιολογίες για τα συναισθήματα μου και δεν χρειάζεται να βρω δικαιολογίες γι ‘αυτόν. Το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να ντρέπομαι ή να προσποιούμαι ότι αισθάνεται κάτι που δεν είναι αλήθεια. Τα συναισθήματά του δεν πρέπει ποτέ να αποθαρρύνονται ή να απορρίπτονται. Ειλικρινά, οι συνέπειες του να του λέω «χαμογέλασε!» θα μπορούσαν να διαρκέσουν πολύ περισσότερο από τα παιδικά του χρόνια. Μερικές φορές σκέφτομαι την κόρη μου έφηβη και τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να βρεθεί σε μια δεκαετία από τώρα. Σίγουρα ελπίζω ότι αν αισθάνεται άβολα ή απειλείται, δεν θα «χαμογελάει» και θα συνεχίζει να έχει την ίδια στάση.
Ελπίζω ότι θα έχει τα κότσια να σταθεί για αυτό που πιστεύει και να ενεργήσει σύμφωνα με τις επιταγές της συνείδησης του.
Σίγουρα, λένε ότι ένα συνοφρύωμα απαιτεί πολύ περισσότερους μυς από ένα χαμόγελο!
Υποθέτω ότι η κόρη μου θα έχει ένα ωραίο, δυνατό πρόσωπο.
Και όταν συμβεί να χαμογελάσει, θα ξέρετε ότι πραγματικά το εννοεί!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Πηγή: babyradio.gr
