Της απήγαγαν το παιδί και δεν μπόρεσε κανείς να την βοηθήσει

daddy cool team

Πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή της, ειδικά μετά την απαγωγή του γιου της…

Η κυρία Κωνσταντίνα Τσαγκάρη αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στη Ξυλοτύμπου το 1960 και έχω 4 αδέλφια. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, γεμάτα χαρά.

Όταν τελείωσα το σχολείο πήγα στην Ρουμανία για να σπουδάσω αρχιτέκτονας. Εκεί γνώρισα και αγάπησα τον πρώτο μου σύζυγο. Ήταν ένας πολύ καλός και ευγενικός νέος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μαρόκο (μια αραβική, μουσουλμανική χώρα της Βόρειας Αφρικής) και ήταν από καλή και εύπορη οικογένεια.

Στην αρχή οι γονείς μου αντέδρασαν λόγω της θρησκείας του αλλά όταν τον γνώρισαν, τον αγάπησαν. Πρώτα παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο και μετά με θρησκευτικό. Αμέσως μετά τον γάμο φύγαμε από την Κύπρο και το 1986 γέννησα το γιο μου.

Στο Μαρόκο η ζωή μας κυλούσε ήρεμα…
Εργαζόμουν σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο και εκείνος στο Δημόσιο. Μετά από ενάμιση περίπου χρόνο, μου είπε ότι ήθελε να έρθουμε στην Κύπρο και να ζήσουμε μόνιμα επειδή του άρεσε πολύ το νησί. Μετακομίσαμε και ευτυχώς βρήκαμε αμέσως δουλειά. Στην αρχή μέναμε στους γονείς μου και μετά σε δικό μας σπίτι.

Ξαφνικά άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά του και δυο χρόνια αργότερα…
Άρχισε να παραπονιέται και να θέλει να γυρίσουμε πίσω στο Μαρόκο. Ήταν σαν να ζούσα με έναν άλλον άνθρωπο που δεν έμοιαζε καθόλου με τον άντρα που γνώρισα και αγάπησα. Η συμπεριφορά του τις περισσότερες φορές ήταν ανεξήγητη και περίεργη.

Το ταξίδι για το Μαρόκο ήταν η αρχή της δυστυχίας μου…
Όταν φτάσαμε Ιταλία, πήρε κρυφά το διαβατήριο μου και έσβησε με tippex το όνομα του παιδιού μας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα. Οι ιταλικές αρχές επέμεναν ότι δεν ήταν δικό μας το παιδί και ότι το είχαμε απαγάγει.

Μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση, πέρασαν μέρες. Μας τελείωσαν και τα χρήματα και αναγκάστηκα να πουλήσω μερικά από τα χρυσαφικά μου για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο Μαρόκο. Ήταν Ιούνιος του 1990 και από τον Φεβρουάριο και μετά, η ζωή μου έμοιαζε με πραγματική κόλαση…

Επέστρεψα στην Κύπρο και δυο χρόνια αργότερα, ήρθε και εκείνος. Μου υποσχέθηκε πως αυτή τη φορά θα έμενε για πάντα στη Κύπρο και πως τίποτα κακό δεν θα συνέβαινε, ο γάμος μας θα ήταν όπως πρώτα. Τον αγαπούσα και ήθελα να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στο γάμο μας. Σκέφτηκα ότι αφού δεν θα πηγαίναμε ξανά πίσω στο Μαρόκο, τίποτα κακό δεν επρόκειτο να μου συμβεί ξανά.

Έτσι αρχίσαμε μια νέα αρχή…
Αυτή τη φορά αποφασίσουμε να μείνουμε στην Λάρνακα. Ήθελα όμως να είμαι εντελώς σίγουρη και για να μην περνούν διάφορα από το μυαλό μου, στις 4/6/1994 άρχισα τις διαδικασίες ώστε να μην μπορεί να φύγει ξανά το παιδί μου από την Κύπρο. Ήταν 8 ετών τότε.

Λίγες μέρες αργότερα, έτυχε να έχω μια κηδεία και άφησα το παιδί μου με τον πατέρα του για να πάω. Όταν επέστρεψα, χτύπησα την πόρτα για να μου ανοίξουν αλλά δεν ήταν κανείς μέσα. Όταν ξεκλείδωσα και μπήκα, διαπίστωσα ότι δεν είχαν πάει απλά μια βόλτα…

Έλειπαν ρούχα και αντικείμενα. Με έπιασε πανικός και κάλεσα αμέσως την αστυνομία. Ήταν απόγευμα Δευτέρας και φανταστείτε ατυχία…

Χάλασαν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές τους και μέχρι να δοθεί η εντολή να μην επιτραπεί στο παιδί να βγει από τη χώρα, είχαν κιόλας φύγει ατμοπλοϊκώς από το λιμάνι της Λεμεσού.

Τηλεφωνούσα στο Μαρόκο αλλά κάθε φορά που άκουγαν τη φωνή μου, το έκλειναν. Κάποια στιγμή μου έστειλε μια κάρτα που έλεγε: «Είμαστε στην Αίγυπτο και το παιδί μας είναι καλά».

Ανακαλύψτε όλες τις ανθρώπινες ιστορίες από την Χριστιάνα Διονυσίου πατώντας εδώ από την κινητή σας συσκευή
Για 4 ολόκληρα χρόνια…
Κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και λιποθυμούσα, ούρλιαζα από το κλάμα. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Έτρεξα παντού, έκανα ότι μπορούσα.

Είχα πάει και στο Προεδρικό τότε με τους συμμαθητές του αλλά δυστυχώς, τίποτα δεν μπορούσε να γίνει. Δεν υπήρχε ούτε κάποια οργάνωση στην Κύπρο που να βοηθά περιπτώσεις σαν και τη δική μου. Μετά από αρκετό καιρό, βρήκα μια στη Γαλλία που η αλήθεια με στήριξαν και με βοήθησαν πάρα πολύ.

Έστελνα στον γιο μου πακέτα με ρούχα και δώρα αλλά μου τα έστελναν πάντα πίσω. Μίλησα μαζί του όταν έγινε 12 ετών και με άφησαν να πάω να τον δω όταν έγινε 14 ετών. Όταν πήγα, έμεινα στην Καζαμπλάνκα και ήταν οι 3 ωραιότερες μέρες της ζωής μου!!!

Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν πολύ ψυχρός απέναντι μου. Με χαιρέτησε σαν να ήμουν μια απλώς μακρινή συγγενής και είχε ξεχάσει εντελώς τα ελληνικά.

Μετά όμως από λίγη ώρα, άλλαξε η συμπεριφορά του και ήθελε να είναι διαρκώς δίπλα μου. Περάσαμε πολύ όμορφα μαζί και από τότε μιλάμε σχεδόν καθημερινά. Κάθε φορά λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο, μου λέει: «Μαμά σε αγαπώ πολύ».

Ήρθε στην Κύπρο όταν τελείωσε το σχολείο και από τότε έρχεται συχνά. Το 2014 αρραβωνιάστηκε και σήμερα είναι πολύ ευτυχισμένος.

Σήμερα είμαι χαρούμενη που ξέρω ότι με αγαπά, που μου τηλεφωνά και που έρχεται τόσο συχνά και με βλέπει. Παντρεύτηκα ξανά αλλά δεν αποκτήσαμε παιδιά με τον δεύτερο σύζυγο μου.

Αν και συνέβη πρόσφατα ένα ίδιο περιστατικό στον τόπο μας…
Εύχομαι να μην περάσει καμία άλλη γυναίκα το ίδιο. Θέλω όμως, όποια κοπέλα σε Κύπρο και Ελλάδα βίωσε παρόμοιες καταστάσεις και χρειάζεται βοήθεια, να επικοινωνήσει μαζί μου. Θέλω να βοηθήσω με όλη μου τη ψυχή…».