Σε συνέντευξη στην εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα» του Mega, μίλησε η γνωστή δημοσιογράφος και μεταξύ άλλων αποκάλυψε πως πέρασε κατάθλιψη επισημαίνοντας ότι «ο φόβος ότι είναι ψυχική ασθένεια, το κάνει τέρας».
Μου δίνει χαρά το τρέξιμο και η αγάπη των ανθρώπων που αγαπώ. Είναι πιο βαθιά και ουσιαστική η χαρά αυτή που παίρνεις από τους δικούς σου ανθρώπους και σε συνοδεύει μέχρι να πεθάνεις», ανέφερε αρχικά η Έλλη Στάη.
Μιλώντας για τη ζωή της: «Δεν ξεπέρασα ποτέ τα όριά μου, αν είχα κάτι καλό στη ζωή μου μέχρι σήμερα ήταν αυτή η ισορροπία και στο να ζω καλά και μακριά από τα φώτα. Ματαιόδοξη δεν ήμουν ποτέ, αλλά σε άλλα πράγματα την έχω πατήσει, όπως στην ανασφάλεια την συναισθηματική που είχα πάντα και που κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει κιόλας. Δηλαδή ψάχνοντας την ασφάλεια στο συναίσθημα από τους άλλους, μπορεί να έχω κάνει και πολλές λάθος επιλογές. Έχει να κάνει και με το πώς μεγάλωσε κανείς, εγώ έχασα τον μπαμπά μου όταν ήμουν 8 ετών, με πρώτη ανάγνωση… βεβαίως, σου αφήνει την ανάγκη να βρεις αυτό που δεν είχες, ένα στιβαρό ανδρικό πρότυπο».
Δείτε επίσης : Ασπασία Τζιτζικάκη : Αυτός είναι ο λόγος που δεν έκανα παιδιά
Τώρα που επανήλθε το θέμα κι άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου έστω και καθυστερημένα, είχα πάλι μια συζήτηση με μία εξαιρετική συνάδελφο, η οποία με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ξέρω σε τι αναφέρεσαι. Άρχισε να μου αραδιάζει και τη δική της εμπειρία κι άλλα ονόματα γνωστών μας γυναικών, οι οποίες είχαν υποστεί τα ίδια πράγματα στον ίδιο χώρο» είπε η Έλλη Στάη και πρόσθεσε: «Της λέω θέλεις αυτές οι 15-20 γυναίκες να γράψουμε κάτι μαζί και να είμαι η πρώτη εγώ που θα πει το όνομα; Δεν υπήρξε συνέχεια κι απάντηση. Καμία γυναίκα. Με νύξη γιατί υπάρχουν πράγματα, τα οποία είναι ηλίου φαεινότερο που είναι, τι είναι και ποιος. Είπα στον εαυτό μου δεν θα πεις εσύ το όνομα γιατί δεν μπορεί να μην υπάρχει μια συσπείρωση γυναικών του χώρου».
Δείτε επίσης : Αλεξάνδρα Παναγιώταρου: Έτσι ήταν πριν τις πλαστικές Καμιά σχέση
Η σχέση της με τον χρόνο: Η Έλλη Στάη αναφέρθηκε και στη σχέση της με τον τον χρόνο: «Έχω μια τελειομανία η οποία τελειομανία είναι ένα πολύ βασανιστικό πράγμα. Αν βάλουμε μια παλιά μου εκπομπή θα την δω και το πρώτο πράγμα που λέω είναι “Α πα πα, πώς ήμουν έτσι χάλια;” Άλλες φορές λέω: “άλλο πράγμα 20 χρόνια πριν και άλλο τώρα”. Δεν έχουμε άλλη διέξοδο, πρέπει να έχουμε απόλυτα φιλική σχέση με τον χρόνο, ή τον κάνουμε φίλο μας τον χρόνο ή μας τσακίζει. Μόνο το DNA βοηθά σε κάποιους, όλα τα άλλα μπορούμε να τα διαμορφώσουμε με τον τρόπο ζωής».
Η ζωή με τα εγγόνια της : «Ο μεγάλος μου εγγονός είναι ο Δημήτρης ο οποίος είναι 2,5 ετών και ο μικρός είναι ο Φίλιππος ο οποίος είναι 10 μηνών. Ο Δημήτρης με φωνάζει γιαγιά Έλλη γιατί έχει και την άλλη γιαγιά και ήθελα να με πει γιαγιά γιατί αυτό που κάποιες θέλουν το μικρό όνομα μόνο, εγώ όχι και μαμά είμαι και γιαγιά. Ασχολούμαι πάρα πολύ με τα εγγόνια μου, δύο με τρεις φορές την εβδομάδα τώρα που έχει μεγαλώσει ο Δημήτρης τον παίρνω σπίτι μου κάνουμε όλο το πρόγραμμα της ημέρας, μιλάει και συνεννοείται κανονικότατα και είναι πιο ήρεμος μαζί μου και απ’ ότι είναι στο σπίτι με τους γονείς του. Είμαι και εγώ πιο ήρεμη και αυτό γιατί με τα δικά μας παιδιά ως γονείς είμαστε πιο τσιτωμένοι. Είχα τύψεις για πράγματα που δεν έκανα ως μητέρα, επειδή έτρεχα σε δουλειές. Όλοι έχουν τύψεις και δεν υπάρχει σοβαρός γονιός που να μην έχει τύψεις», είπε για τη ζωή της με τα εγγόνια της και την πορεία της ως μητέρα.
Δείτε επίσης : Γνωστός τραγουδιστής πάνω στη σκηνή πέθανε
Η μάχη με την κατάθλιψη: Σε άλλο μέρος της συνέντευξης η δημοσιογράφος αναφέρθηκε σε κάτι πολύ προσωπικό όπου αποκάλυψε πως πέρασε κατάθλιψη: «Πέρασα κατάθλιψη. Είναι πολύ δύσκολη εμπειρία γιατί όποιος το πρωτοσυναντά αυτό, δεν το ξέρει καθόλου. Πραγματικά θέλει μεγάλη βοήθεια από το περιβάλλον για να μπορέσει να βρει το δρόμο που θα το αντιμετωπίσει, θα συνέλθει. Στη ζωή δεν σε αφήνει απόλυτα. Να μπορείς να το χειριστείς αυτό και να το αναγνωρίζεις. Μου συνέβη στα 40. Ήμουν σε φάση μεγάλης επαγγελματικής ανέλιξης, στο peak της επαγγελματικής μου πορείας. Με ταλαιπώρησε αρκετά. Φάνηκε και το είπα στον επαγγελματικό μου χώρο τότε. Είναι πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις στην πρώτη του κρούση… Ο φόβος ότι είναι ψυχική ασθένεια, το κάνει τέρας».
