Καραντίνα: Τι πρέπει να κάνουμε εάν γίνουμε μάρτυρες ενδοοικογενειακής βίας ! Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουν να βοηθηθούν ή να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους και αδυνατούν. Δεν έχουν την κατάλληλη ενημέρωση και φοβούνται.
Τα θύματα ενδοοικογενειακής β1ας είναι πολλά σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να προάγει την ισότητα. Ειδικότερα τώρα στην καραντίνα η ενδοοικογενειακή βι@ βρίσκει περισσότερο πρόσφορο έδαφος βάση μελετών της προηγούμενη καραντίνα του Μαρτίου.
Τα θύματα της ενδοοικογενειακής β1@ς δεν έχουν φύλλο και ηλικία. Με βάση τα ποσοστά όμως, μέχρι τώρα συνήθως άντρες είναι αυτοί που κακ0ποιούν τις γυναίκες, τις συντρόφους και τα παιδιά τους. Τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν. Έχουν σε πολλές περιπτώσεις μια σχέση εξάρτησης με τον θύτη.
Γνωρίζουν ότι δεν τους κάνει καλό, αλλά φοβούνται να τον εγκαταλείψουν για το καλό της “σωματικής τους ακεραιότητας” . Πολλές φορές, ο θύτης έχει πείσει τα θύματα ότι η κατάσταση που βρίσκονται τους αξίζει και ότι αν τολμήσουν να μιλήσουν στον οποιοδήποτε, τα θύματα θα γίνουν περίγελος και όχι ο θύτης.
Δείτε ακόμα Ενδοοικογενειακή βία: Δείτε το βίντεο που μας καθήλωσε!
Σιωπή σημαίνει συνενοχή.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει όμως. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να κακ0ποιείται και κανείς δεν έχει την “εξουσία” να κακ0ποιεί κανέναν. Είτε είναι ο πατέρας σου, η μητέρα σου, ο παππούς σου, η γιαγιά σου ή ο σύντροφος και ο σύζυγός σου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να απλώσει χέρι πάνω σου.
Το κράτος έχει μεριμνήσει όλα αυτά τα χρόνια και προσφέρει στα θύματα ενδοοικογενειακής β1ας κάποιες τηλεφωνικές γραμμές επικοινωνίας, mails και στην συνέχεια ξενώνες για τα φιλοξενήσει τα θύματα. Λίγοι από εμάς όμως γνωρίζουμε, τι πρέπει να κάνουμε αν είμαστε θύματα ή αν είμαστε μάρτυρες ενδοοικογενειακής β1ας.
Τι πρέπει να κάνουμε αν είμαστε θύματα ή μάρτυρες ενδοοικογενειακής βίας.
Αν είσαι μάρτυρας, οφείλεις να μιλήσεις. Η σιωπή σημαίνει συνενοχή κι εμείς ήρθε η ώρα να σπάσουμε αυτήν την σιωπή. Υπάρχει τρόπος να το κάνεις. Ανώνυμα. Η αρθρογράφος Μαρίνα Μπούζη, δέχθηκε πολλά μηνύματα που ζητούσαν πληροφορίες σχετικά με την ενδοοικογενειακή β1@.
Οι αναγνώστες την ρωτούσαν πως θα μπορούσαν να ξεφύγουν οι ίδιοι ή εκείνοι που ήξεραν ή αγαπούσαν από ένα κακοπ0ιητικό περιβάλλον. Ένιωσε την ανάγκη λοιπόν να γράψει ένα εκτενές άρθρο παρέχοντας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες στους αναγνώστες. Εμείς αποφασίσαμε να το μοιραστούμε μαζί σας. Διαβάστε παρακάτω:
Τι μπορούμε να κάνουμε αν είμαστε θύματα ενδοοικογενειακής βίας στη καραντίνα ή γνωρίζουμε κάποιο θύμα;
Μετά την ανάρτηση του πρώτου άρθρου έγινα δέκτης ερωτημάτων φανερών και μη και ιστοριών γυναικών και παιδιών (κάποια από αυτά είναι ενήλικες κάποια βρίσκονται ακόμα στην εφηβεία) θυμάτων ενδοοικογενειακής β1@ς.
Το βασικό ερώτημα που τέθηκε δεν έχει σχέση με το νομοθετικό πλαίσιο, τους ορισμούς του και την ερμηνεία των σχετικών διατάξεων από τη νομολογία αλλά εντοπίστηκε σε δύο άξονες.
Πρώτον πώς αντιδρώ όταν είμαι η ίδια και ενδεχομένως τα παιδιά μου θύματα ενδοοικογενειακής β1ας και δεύτερον τι μπορώ να κάνω όταν διαπιστώσω τέτοια περιστατικά που κάποιες φορές δυστυχώς αφορούν μέχρι και νήπια.
Οι γραμμές και τα mails που μπορούμε να επικοινωνήσουμε.
Το θύμα ενδοοικογενειακής βίας μπορεί να καλέσει το 100 ή να επικοινωνήσει με το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εναλλακτικά μπορεί να καλέσει τη γραμμή για γυναίκες θύματα β1ας δηλαδή το 15900 ή να στείλει e-mail στο [email protected].
Τονίζω ότι η γραμμή αυτή λειτουργεί συνεχώς (δηλαδή όλο το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων και στελεχώνεται από ειδικούς επιστήμονες (ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς) με σκοπό να παρέχεται επαρκής ψυχοκινητική στήριξη.
Επίσης, το θύμα δύναται να καλέσει το 197, που είναι η τηλεφωνική γραμμή του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Επισημαίνουμε ότι εάν κριθεί αναγκαίο υπάρχουν ξενώνες κ@κοποιημένων γυναικών. Για ευνόητους λόγους δεν μπορούμε να δημοσιοποιήσουμε τις διευθύνσεις αυτών.
Τι κάνουμε αν το θύμα ενδοοικογενειακής βίας είναι ανήλικο;
Εάν το θύμα της ενδοοικογενειακής β1@ς είναι ανήλικο και ο καταγγέλων είναι άλλο πρόσωπο (που δεν είναι θύμα οικογενειακής β1ας) η μόνη λύση είναι η καταγγελία του περιστατικού στην αστυνομία, η οποία και θα πρέπει να ενεργήσει σύμφωνα με τη προβλεπόμενη νόμιμη διαδικασία.
Επισημαίνω εκ νέου ότι δεν απαιτείται η υποβολή έγκλησης αλλά το αδίκημα διώκεται αυτεπάγγελτα και υπάγεται στην αυτόφορη διαδικασία. Βέβαια σε κάθε περίπτωση το παιδί και ο έφηβος μπορούν να ζητήσουν τη βοήθεια των δασκάλων τους, οι οποίοι εκ του νόμου έχουν υποχρέωση να καταγγείλουν.
Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθοριστικός παράγοντας για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής β1@ς κατά ανηλίκων καθώς οφείλει να δράσει είτε αν διαπιστώσει κάποιο περιστατικό είτε αν κάποιος μαθητής ζητήσει βοήθεια.
Σπάσε την σιωπή.
Σε κάθε περίπτωση και με αφορμή και τα πολλά περιστατικά που έχουν γίνει γνωστά το τελευταίο καιρό με λεπτομέρειες, πιστεύω ότι η δημοσιοποίηση αυτών θα πρέπει να γίνεται, εάν γίνεται, με φειδώ και ενσυναίσθηση του βιωματικού Γολγοθά των θυμάτων.
Κατά την άποψη μου εφόσον δημοσιοποιηθεί κάποιο περιστατικό σκόπιμο είναι να μην γίνεται αναφορά στην κατοικία των θυμάτων (ειδικά αν η διαμονή τους βρίσκεται στην επαρχία και μπορούν να εντοπιστούν εύκολα) και στις λεπτομέρειες της ασκηθείσας ενδοοικογενειακής β1@ς.
Ο Κοινωνικός στιγματισμός των θυμάτων στο όνομα της κακώς εννοούμενης ενημέρωσης δεν συνδράμει στην καταπολέμηση του φαινομένου αντίθετα μπορεί να δρα αντίρροπα και να εμποδίζει κάποια θύματα να μιλήσουν και να καταγγείλουν.
Η κοινωνία πρέπει να είναι αρωγός και όχι αδιάκριτος παρατηρητής σε φαινόμενα οικογενειακής βί@ς, προκειμένου να περιοριστούν.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr.
