Λένα Γατσή
Μία μητέρα ανοίγει τη καρδιά της και συμβουλεύει: "για να μου ανοίξει την καρδιά της η έφηβη κόρη μου έπρεπε να σταματήσω να μιλάω εγώ". Η διδακτική εμπειρία της.
Μία μητέρα αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της, με την έφηβη κόρη της. Η Χριστίνα, κατάλαβε πως για να ανοίξει την καρδιά της η κόρη της σε εκείνη, δε χρειάζονται ανακριτικές ερωτήσεις, αλλά λίγος χρόνος. Η διδακτική της ιστορία.
Είναι δύσκολο να πλησιάσεις ένα παιδί στην εφηβεία. Ειδικά όταν δεν είναι καλά ψυχολογικά. Και είναι δύσκολο για έναν γονιό να συμπεριφέρεται στο παιδί του σαν να είναι ενήλικος (αφού έτσι νιώθει) χωρίς ο γονιός να το βλέπει ως ενήλικο.
Κι εκεί είναι που οι περισσότεροι γονείς χάνουν τη μπάλα. Συμπεριφέρονται στο παιδί σαν να είναι ακόμα στο Δημοτικό και ξεχνούν ότι όταν δεν είναι καλά ψυχολογικά, όπως κι αυτοί έτσι και τα παιδιά τους θέλουν λίγο χρόνο. Η κυρία Χριστίνα το κατάλαβε αυτό και μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας. Διαβάστε παρακάτω:
Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζει ένας ερωτευμένος έφηβος: Πως να σταθείτε δίπλα του
Ονομάζομαι Χριστίνα και έχω μία κόρη 16 χρονών. Η κόρη μου περνάει…άσχημη εφηβεία και την καταλαβαίνω, γιατί τα ίδια τραβούσε και από εμένα η μητέρα μου. Μία ζωή θυμάμαι να λέει στις φίλες της, ότι τρία παιδιά μεγάλωσε, σαν εμένα δε τη δυσκόλεψε κανένα στην εφηβεία.
Και αυτό το έλεγε μέχρι και που μεγάλωσα. Αυτό που με ενοχλούσε στη μητέρα μου ήταν ότι κάθε φορά που καταλάβαινε ότι δεν είμαι καλά, έμπαινε μέσα στο δωμάτιό μου χωρίς να χτυπάει και ξεκινούσε τις ερωτήσεις. Κι αν εγώ δεν είχα όρεξη να μιλήσω ή μιλούσα κάπως απότομα, θύμωνε κιόλας.
Οπότε καταλήγαμε είτε να μαλώνουμε, να ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω της και μετά να νιώθω άσχημα που το έκανα, είτε να την βλέπω ότι στεναχωριέται και να νιώθω και πάλι άσχημα που δεν έχω διάθεση να της μιλήσω αυτή τη στιγμή.
Έφηβος που αντιμιλάει βρίζει και δεν διαβάζει – Πως να βάλεις όρια πριν βρεθείς στην καρέκλα του ψυχολόγου
Και μπορεί μέχρι τα 19 να έλεγα “αποκλείεται να γίνω σα τη μάνα μου όταν κάνω δικά μου παιδιά“, όσο περνούσαν τα χρόνια, όλο και της έμοιαζα. Και φυσικά όταν έκανα τη κόρη μου, αντέγραψα τις μεθόδους της, ακόμη και άθελά μου, σε μεγάλο βαθμό.
Έτσι όταν η κόρη μου ξεκίνησε να μπαίνει στην εφηβεία και έβλεπα ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι την έχανα, ξεκίνησα να γίνομαι παρεμβατική σαν τη μητέρα μου. Δεν έκατσα να σκεφτώ τα δικά μου συναισθήματα όταν ήμουν στην ηλικία της.
Δεν έκατσα να σκεφτώ αν οι πρακτικές της όντως είχαν αποτέλεσμα. Απλά πανικοβλήθηκα που έβλεπα το κοριτσάκι μου μέρα με τη μέρα να αλλάζει τόσο πολύ κι εγώ δεν προλάβαινα να συμβαδίσω με τις αλλαγές της. Και παράλληλα άνοιγα τη τηλεόραση και άκουγα συνεχώς ειδήσεις για κορίτσια να βι@ζονται, να τα σκ@τώνουν.
Όχι δε θα επέτρεπα στο έφηβο παιδί μου να δει το Adolescence – Οι λόγοι που βλάπτει την ψυχολογία των εφήβων
Για βία μέσα στα σχολεία και για bullying. Μάνα είμαι, επηρεάστηκα. Τρόμαξα. Ξεκίνησα να της κάνω κι εγώ ανακριτικές ερωτήσεις κάθε φορά που δεν ήταν καλά. Και φυσικά πάντα μαλώναμε. Η μόνη διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με τη μάνα μου, εγώ ποτέ δεν την έκανα να νιώθει άσχημα με το να της κρατάω μούτρα που δε μου μίλησε.
Απλά πληγωνόμουν. Και τη πλήγωνα κι αυτή γιατί ένιωθε ότι έχει την υποχρέωση να το κάνει αφού είμαι μάνα της και ανησυχώ. Μέχρι που κάποια μέρα, άναψε ένα λαμπάκι μέσα μου. Από το πουθενά. Είχε έρθει μία ξαδέρφη μου από την Αθήνα κι επειδή είχαμε πολύ καιρό να μιλήσουμε ξεκινήσαμε να αναπολούμε τα παλιά.
Κουβέντα στη κουβέντα, το θέμα έφτασε στη συγχωρεμένη τη μάνα μου. Για το πόσο φλογερό ταπεραμέντο είχε, για το πόσο δυναμική γυναίκα ήταν αλλά και για το πόσο παρεμβατική γινόταν άλλες φορές, ακόμη και άθελά της. Και ξαφνικά, χωρίς να έχω αναφέρει κάτι στη ξαδέρφη μου, θυμήθηκα εμένα στην εφηβεία.
Αυτά είναι τα τρία στάδια της εφηβείας – Το καθένα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά
Πώς ένιωθα κάθε φορά που μάλωνα με μία φίλη, με απέρριπτε αυτός που ένιωθα ότι είναι ο έρωτας της ζωής μου, με άγχωναν τα διαβάσματα ή ένιωθα πιεσμένη από το σχολείο κι ενώ είχα ανάγκη να γυρίσω σπίτι, να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να ακούσω λίγη μουσική, είχα τη μητέρα μου να μπουκάρει μέσα και να με αρχίζει στις ερωτήσεις.
“Τί έγινε; Ποιος σε πείραξε; Έγινε κάτι στο σχολείο; Γιατί δε μου λες; Ε βέβαια, κάθε φορά που θέλουμε να σου μιλήσουμε αρπάζεσαι. Μόνο στις φίλες σου ξέρεις να τα λες“. Ένιωσα και πάλι αυτό το απαίσιο συναίσθημα του “δεν με καταλαβαίνει κανείς“.
Αυτήν την ενοχή ότι πρέπει οπωσδήποτε να της πω τί συμβαίνει, ανεξάρτητα με το αν είμαι ή δεν είμαι σε θέση να της μιλήσω αυτή τη στιγμή, γιατί είναι μητέρα μου κι έτσι πρέπει να γίνεται. Ένιωσα αυτήν την αντιδραστικότητα που ήρθε αργότερα και με συνόδευσε μέχρι και όταν η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή.
Γιατί ένας έφηβος μπορεί να μην έχει καθόλου φίλους- Η σωστή διαχείρηση από τους γονείς
Όλη αυτή η καταπίεση να της τα λέω όλα, με έκανε από τα 17 και μετά να μην έχω την ανάγκη να της πω τίποτα. Της έλεγα βέβαια τα νέα μου και πολλές φορές ήταν το πρώτο άτομο που ήθελα να μιλήσω όταν δεν ήμουν καλά, αλλά τις περισσότερες φορές δεν είχα την ανάγκη να κουτσομπολέψω μαζί της.
Δεν της έλεγα τις ερωτικές μου περιπέτειες, δεν μοιραζόμουν μαζί της χαζές ανασφάλειες. Μόνο τα βασικά. “Ξεκίνησα κάτι σοβαρό με ένα παιδί, με έχουν πρήξει στη δουλειά, σκέφτομαι να παραιτηθώ, μαμά ο μήνας έχει 15 και έχω ξεμείνει από λεφτά, μήπως μπορούσες να μου δανείσεις;“.
Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα ότι απλά δε ταιριάζαμε. Ότι υπήρχε ένα χάσμα ανάμεσά μας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν την αγαπούσα. Ίσα ίσα, της είχα και αδυναμία. Απλά ένιωθα ότι έπρεπε να θέσω τα όριά μου. Δεν ήθελα να γίνουμε έτσι με την κόρη μου.
Εκρήξεις θυμού στην εφηβεία: Πώς να διαχειριστούμε σωστά τις διαμάχες με το παιδί
Η εποχή που μεγάλωσα εγώ ήταν λιγότερο πονηρή. Δεν θέλω η κόρη μου να έχει μεγαλύτερη ανάγκη να μιλήσει στη κολλητή από ότι σε μένα. Γιατί μερικές φορές μία συνομήλικη δεν ξέρει να σε προφυλάξει από κινδύνους που μία μεγαλύτερη τους αναγνωρίζει από πριν συμβούν.
Οπότε μερικές μέρες μετά τυχαία, η κόρη μου ήρθε σκασμένη στο σπίτι. Λες και το σύμπαν; Ο Θεός; Η τύχη; Όπως θέλετε πείτε το, μου έκανε μία δοκιμασία. “Το πήρες το μάθημά σου; Τώρα θα φανεί“. Ως συνήθως μπήκε σπίτι, χαιρέτησε ανόρεχτα, τη ρώτησα αν θέλει να της βάλω να φάει, μου είπε όχι.
Της λέω έγινε κάτι; Μου λέει δε θέλω να το συζητήσω τώρα άσε με και κλείστηκε στο δωμάτιό της. Δε της χτύπησα τη πόρτα. Δεν ξεκίνησα να πηγαινοέρχομαι νευρικά απέξω περιμένοντας να αποφασίσει να βγει πρώτη.
Την κόρη μου την ξέκοψε η παρέα της στα ξαφνικά – Ο Εξοστρακισμός στις εφηβικές παρέες και πως να βοηθήσετε το παιδί
Κάθισα ήρεμη στο καναπέ, έβαλα Netflix και χάζευα τη σειρά μου. Και μετά από 2 ώρες περίπου βγαίνει από το δωμάτιο, κάθεται δίπλα μου στο καναπέ και μου λέει τί βλέπεις;
Πιάνουμε χαζοκουβέντα και μετά από λίγα λεπτά μου λέει “μαμά, τα πήγα χάλια σε ένα διαγώνισμα σήμερα και από τα νεύρα μου μίλησα άσχημα στη Νάντια (κολλητή της). Μέχρι τώρα μαλώνουμε, δεν λέει να με συγχωρήσει γιατί της το έχω κάνει λέει πολλές φορές τελευταία“.
Κάτσαμε και μιλήσαμε. Όχι με τον ανακριτικό φακό πάνω από το κεφάλι της. Όχι με αδιάκριτες ερωτήσεις ή με ένα ύφος “προβλήματα είναι αυτά που έχετε; Σιγά, μέχρι αύριο θα της έχει περάσει“.
Κάτσαμε και μιλήσαμε, σαν να ήμουν εγώ 16. Ή μάλλον, σαν να μου έλεγε αυτό το πρόβλημα μία 48χρονη και όχι μία 16χρονη. Οπότε φίλες μου, αν θέλετε το παιδί σας να σας μιλάει, μάλλον θα πρέπει πρώτα να το βουλώνετε εσείς.
All photos via: efiveia.gr