Λένα Γατσή
7 ιστορίες τρόμου που μιλούν για στοιχειωμένα σπίτια στην Αθήνα που μετρούν αιώνες. Είναι καλύτερες και από ταινίες θρίλερ ενώ μερικές από αυτές θα σας κάνουν να δακρύσετε.
Οι ιστορίες τρόμου που μιλούν για φαντάσματα, στοιχειωμένα σπίτια και πνεύματα είναι ιδιαίτερη δημοφιλείς όχι μόνο στον κινηματογράφο αλλά και ανάμεσα στους ανθρώπους. Και η Αθήνα έχει τα δικά της στοιχειωμένα σπίτια. Όλα συνδεδεμένα με άδικους και μαρτυρικούς θανάτους, ενοχές και αδικίες της ζωής. Μερικές από τις πιο τρομαχτικές ιστορίες για στοιχειωμένα σπίτια της Αθηνάς με μία από αυτές να είναι συγκινητική.
Οι ιστορίες μυστηρίου είναι από τις αγαπημένες ασχολίες της ανθρωπότητας εδώ και αιώνες. Ο άνθρωπος νιώθει ένα δέος μπροστά σε αυτά που τον ξεπερνούν και δεν μπορεί να τα ερμηνεύσει. Έτσι και στην Αττική και συγκεκριμένα στην Αθήνα, υπάρχουν 7 στοιχειωμένα σπίτια που μέχρι και σήμερα λένε ότι ακούγονται φωνές και ουρλιαχτά κάθε φορά που περνάς απέξω. Η μία από τις 7 ιστορίες είναι άκρως συγκινητική. Διαβάστε παρακάτω:
Τα στοιχειωμένα σπίτια στην Αθήνα
Το Σανατόριο της Πάρνηθας
Σίγουρα έχετε ακουστά το Σανατόριο της Πάρνηθας, αλλά την ιστορία του λίγοι την ξέρουν. Όλα ξεκίνησαν το 1914, όταν η Μονή Πετράκη, δώρησε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός μία έκταση, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα φθισιατρείο – σανατόριο. Σκοπό είχε, να φροντίσει ασθενείς που έπασχαν από φυματίωση, που τότε ταλαιπωρούσε την ανθρωπότητα. Ήταν σε λειτουργία για πάνω από 30 χρόνια.
Μάλιστα, περίπου 100.000 άνθρωποι στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι έφυγαν από την ζωή λόγω της φυματίωσης την δεκαετία μεταξύ 1929-1938. Κι ενώ το σανατόριο είχε καταφέρει να γλιτώσει πολλές ζωές, δεν ήταν και λίγοι αυτοί που ξεψυχούσαν εκεί. Παρόλα αυτά φαίνεται πως τόσο το εξαιρετικό κλίμα της περιοχής όσο και ο καθαρός αέρας του βουνού, έκανε το μέρος ιδανικό για την θεραπεία της ασθένειας αυτής.
Έχει πέντε ορόφους κι ένα υπερυψωμένο υπόγειο και η διάταξη τω ορόφων μπορεί να είναι τυπική, όμως υπάρχει ένας κεντρικός, μεγάλος διάδρομος και δωμάτια δεξιά και αριστερά, κάνοντας έτσι εύκολη την πρόσβαση των τότε ασθενών. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Σανατόριο της Πάρνηθας είχε φιλοξενηθεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 μέχρι και τον Απρίλιο του 1938.
Όσο βρισκόταν εκεί έγραψε τα έργα “Μία πυγολαμπίδα φωτίζει την νύχτα” το 1937, “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” το 1938, όπου και το αφιέρωσε στον Βασίλη Ρώτα και “Εαρινή Συμφωνία” το 1938. Το 1950 ανακαλύφθηκε η πενικιλίνη, οπότε μετά το 1950 οι υπηρεσίες του κτιρίου υπονομεύθηκαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κλείσει το 1960.
Ακολούθησε ο ΕΟΤ 5 χρόνια μετά, ως ο νέος ιδιοκτήτης του σανατορίου και το λειτούργησε για λίγο καιρό ως ξενοδοχείο με το όνομα “Ξένια“. Όμως, ο τρόπος κατασκευής του και το γεγονός πως υπήρχε κοντά Μον Παρνές οδήγησαν το ξενοδοχείο σε λουκέτο το 1960. Το 1967 ο Οργανισμός Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης μεταφέρεται και εγκαθίσταται στις εγκαταστάσεις της Πάρνηθας. Οι τουριστικές σχολές λειτούργησαν μέχρι και το 1984 και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ανάβυσσο.
Μετά το κλείσιμο της σχολής το κτίριο έμεινε έρημο και καθόλου εκμεταλλεύσιμο. Πριν αρχίσουν μάλιστα να γίνονται επιδρομές από απερίσκεπτα άτομα που το υπονόμευαν περαιτέρω, μπορούσε να δει κανείς τα έπιπλα, τα αντικείμενα, ακόμη και τα ιστορικά αρχεία που το περιβάλανε. Απέναντι από το ερειπωμένο πλέον κτίριο βρίσκεται το λεγόμενο Πάρκο των Ψυχών.
Αυτό, δημιουργήθηκε αφιλοκερδώς από τον γλύπτη και τότε δασικό υπάλληλο του Δασαρχείου Πάρνηθας, Σ. Ντασιώτη. Το μέρος δημιουργήθηκε για να θυμίζει τα συναισθήματα και τις μνήμες του σανατόριου. Υπήρχαν σκαλιστά έργα που είχαν ως στόχο να θυμίσουν στον κόσμο τον πόνο και τα συναίσθημα που πέρασαν όσοι νοσηλεύτηκαν εκεί.
Όμως, μετά τον σεισμό του 1999 που ως γνωστόν έγινε από το ρήγμα της Πάρνηθας, το κτίριο κρίθηκε ακατάλληλο για επισκέψεις, αφού δεν ήταν ασφαλές. Όμως οι διάφοροι επισκέπτες δεν σταμάτησαν ποτέ να το προσελκύουν. Πλέον, ακόμη κι αυτό το κτίριο είναι έτοιμο να πέσει. Όμως υπάρχουν πολλές τρομαχτικές ιστορίες γύρω από αυτό.
Δεν είναι λίγοι που ισχυρίζονται ότι έχουν μπει και άκουσαν παράξενες φωνές. Ενώ στους τοίχους κυριαρχούν περίεργα σύμβολα. Υπάρχουν μάλιστα και φήμες που λένε πως δεν πρέπει κανείς να κατέβει το βράδυ στο υπόγειο, αφού εκεί ήταν το νεκροτομείο του σανατορίου. Εκεί, στήνουν χορό οι ψυχές και περιφέρονται.
Μέχρι και σήμερα ακούγεται ότι κάποια πολύ…σκοτεινά βράδια, πηγαίνουν εκεί και κάνουν τελετές ομάδες σατανιστών, αφού το θεωρούν το ιδανικό μέρος για κάτι τέτοιο. Βέβαια μέχρι και τώρα δεν έχει αποδειχθεί κάτι. Όμως σίγουρα δε θα θέλαμε να πάμε εκεί μόνοι μας, βράδυ. Για καλό και για κακό…
Βίλα Καζούλη
Μπορεί να μη το γνωρίζατε αλλά στη ταινία του 1970 Υπολοχαγός Νατάσσα η εμβληματική βίλα Καζούλη ήταν το μυστικό αρχηγείο των αντιστασιακών και πρώην έπαυλη της Λίζας (Κάκιας Παναγιώτου), του Γερμανού συζύγου της και του γιου τους. Μάλιστα, η συγκλονιστική σκηνή όπου ο Μαξ (Κώστας Καρράς) αυτοκτονεί με το όπλο του, μπροστά από τα μαρμάρινα αγάλματα των λιονταριών γυρίστηκε ακριβώς σε αυτήν την βίλα.
Και η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι ο μόνος λόγος που η βίλα συνδέθηκε με την γερμανική Κατοχή. Μπορεί μέχρι και σήμερα η βίλα να αποτελεί ένα στολίδι έκτασης 47 στρεμμάτων που βρίσκεται επί της οδού Κηφισίας, όμως η Βίλα Καζούλη συνδέθηκε και με μερικές πολύ τρομαχτικές ιστορίες. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το παλιό διατηρητέο αρχοντικό χτίστηκε στις αρχές του 1910 από τον Αιγυπτιώτη επιχειρηματία της Αλεξάνδρειας Νικόλαο Καζούλη και είχε ως σκοπό να το χρησιμοποιεί ως εξοχικό. Μάλιστα, ο Παναγιώτης Αριστόφρων, αρχιτέκτονας και γαμπρός του ιδιοκτήτη ήταν αυτός που φιλοτέχνησε τον τρούλο του κτιρίου και ήταν μελετητής του Πλάτωνα.
Είχε δημιουργήσει μία πολύτιμη βιβλιοθήκη φιλοσοφικών έργων του Πλάτωνα και είχε ως επιθυμία η βίλα να γίνει κάποτε κέντρο μελέτης του μεγάλου φιλοσόφου. Κάτι που δεν έγινε ποτέ. Όταν έφτασε η Κατοχή, το μέρος κατελήφθη από τους Γερμανούς. Αποτέλεσε φρουραρχείο των SS και οι αστικοί θρύλοι κάνουν λόγο για φαντάσματα μέσα στην έπαυλη από ψυχές που έφυγαν με βίαιο τρόπο από την ζωή ύστερα από τα βασανιστήρια των Ναζί.
Άλλωστε οι φρικιαστικές μέθοδοι που ακολουθήσαν οι SS είναι λίγο ή πολύ γνωστές και φαίνεται πως στην συγκεκριμένη έπαυλη έχασαν τις ζωές τους 12 Έλληνες οι οποίοι θάφτηκαν στον κήπο. Μία ακόμη φήμη που έρχεται να ενισχύσει την θεωρία των φαντασμάτων είναι η δολοφονία μίας δημοσιογράφου από τους Γερμανούς, έξω από την έπαυλη.
Ενώ ακόμη και το γεγονός ότι είναι χτισμένη πάνω σε τούρκικο νεκροταφείο ενισχύει ακόμη περισσότερο τέτοιες ιστορίες. Υπάρχουν υπόγεια περάσματα, όπως η φημολογούμενη σήραγγα που συνέδεε την έπαυλη κατοικία με το παρεκκλήσι του Αγίου Παύλου, μέσα στο ΚΑΤ ενώ οι τεράστιοι διάδρομοι και τα σκοτεινά δωμάτια προκαλούν δέος στον επισκέπτη και οξύνουν την φαντασία του.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τις νύχτες στις σκοτεινές γωνίες της κάποτε λαμπερής και γεμάτης ζωής έπαυλη περιπλανώνται οι σκιές των νεκρών ενώ πολλοί από τους ιδιοκτήτες έχουν ενισχύσει την διατήρηση των αστικών μύθων. Όμως η συγκεκριμένη βίλα έχει φιλοξενήσει εξέχουσες προσωπικότητες, όπως ήταν ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Ά.
Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς το κτίσμα χρησιμοποιήθηκε από τον ΕΛΑΣ ενώ το 1949 πέρασε στο Δημόσιο. Τέλος, εκεί στεγάστηκε το πρώτο νοσοκομείο ΚΑΤ όπου και λειτούργησε μέχρι το 1952. Από το 1953 μέχρι και το 1955 στέγασε και περιέθαλψε τους σεισμοπαθείς των Ιονίων Νήσων. Ενώ από το 1985 μέχρι και το 1987 η βίλα ήταν ιδιοκτησία του ΙΚΑ.
Το 1999 στο κτίριο στεγάστηκε το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης ενώ από τον Ιούνιο του 2014 είναι εγκατεστημένες εκεί οι υπηρεσίες του Πράσινου Ταμείου. Κι ενώ μπορεί η βίλα να χρησιμοποιείται από το κράτος, όμως μέχρι και σήμερα θεωρείται στοιχειωμένη.
Η Βίλα Καλλέργη στο Πικέρμι
Η Βίλα Καλλέργη στο Πικέρμι θεωρείται ότι κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ενώ υπάρχουν και προφορικές αναφορές αλλά και γραφές ότι αποτελεί μία ακόμη πιο παλιά κατασκευή, δηλαδή χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν δημιούργημα και ιδιοκτησία του Περικλή Καλλέργη, επιστάτη της οικογένειας Σκουζέ κι εκτός από τους θρύλους που κυκλοφορούν γύρω από αυτή, η βίλα Καλλέργη είχε μία ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που δεν μπορούσες να μην προσέξεις.
Πιο συγκεκριμένα, το σπίτι ακολούθησε τον προσανατολισμό των εκκλησιών όσων αφορά την διαρρύθμιση και πολύ χαρακτηριστικές ήταν οι καμάρες τους. Υπάρχουν λοιπόν δύο εκδοχές που υποστηρίζουν ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Η πρώτη, θέλει τον Καλλέργη να δολοφόνησε την γυναίκα του και ύστερα να αυτοκτόνησε.
Υπάρχει όμως και η εκδοχή που θέλει τον Καλλέργη ανύπαντρο. Αυτές οι εικασίες ενισχύθηκαν αργότερα, από το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της Κατοχής η βίλα χρησιμοποιήθηκε από τον Ιταλικό στρατό σαν φρουραρχείο και στα υπόγειά της γινόντουσαν βασανιστήρια. Όταν το σπίτι εγκαταλείφθηκε, ερήμωσε κι άρχισε να είναι ένα κτίριο με γκρεμισμένους τοίχους και παράθυρα, άρχισαν να λέγονται ιστορίες για όσα θα ζούσε όποιος βρισκόταν εκεί.
Υπάρχουν μαρτυρίες που κάνουν λόγο για ουρλιαχτά και παράξενους ήχους ενώ άλλοι λένε ότι όταν βρέθηκαν εκεί κι ενώ το σπίτι ήταν άδειο, άρχισαν να βλέπουν τα πάντα γύρω τους να τρίζουν, παράθυρα και πατώματα.
Οι θρύλοι σταμάτησαν το 1995, όταν η Βίλα Καλλέργη γκρεμίστηκε για να χτιστεί ένα σούπερ μάρκετ γνωστής αλυσίδας. Πολλοί ήταν εκείνοι που ήθελαν να έχουν βρεθεί εκεί πριν ακόμη κατεδαφιστεί για να επιβεβαιώσουν ή να ακυρώσουν τους ισχυρισμούς. Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς δεν πρόλαβαν.
https://www.youtube.com/watch?v=imwSD5RLmFE
Το Παγκράτι και τα…στοιχειωμένα σπίτια του
Κι ενώ το Παγκράτι είναι από τις πιο δημοφιλείς περιοχές στην Αθήνα δεν είναι λίγα τα σπίτια της περιοχής που θεωρούνται μέχρι και σήμερα στοιχειωμένα. Το πρώτο, βρίσκεται στην οδό Άγρας 22. Το σπίτι άνηκε σε έναν πρώην σταυλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου και υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν ότι υπάρχουν περίεργα φώτα, μυστηριώδεις κινήσεις μορφών και μία παράξενη ατμόσφαιρα. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι επισκέφθηκαν το μέρος και διαπίστωσαν ότι είχαν ένα παγωμένο αίσθημα κι έναν αδικαιολόγητο φόβο.
Λίγο πιο πέρα, στην οδό Πύρωνος και Προαιρεσίας βρίσκεται το σπίτι του πολιτευτή Μπακόπουλου. Εκεί υπάρχουν φήμες που λένε ότι κατά την κατοχή στο σημείο εγκαταστάθηκε η Γκεστάπο. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής έκαναν λόγο για φωνές και κραυγές ψυχών που έχασαν άδικα και με μαρτυρικό τρόπο την ζωή τους από τους Ναζί.
Ο Πύργος των Ονείρων
Η συγκεκριμένη έπαυλη είναι 372 τετραγωνικών μέτρων και χτίστηκε τον 19ο αιώνα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι για χρόνια έβλεπαν το φάντασμα του τελευταίου ιδιοκτήτη να τριγυρίζει στα δωμάτια και να μουρμουρίζει “μακριά από τον πύργο, είναι δικός μου”. Ενώ κάποιοι ερευνητές είχαν πει ότι το σπίτι έχει μία περίεργη ηλεκτρομαγνητική ενέργεια.
Με τον συγκεκριμένο πύργο ασχολήθηκε και η εκπομπή Πύλες του Ανεξήγητου και υπάρχουν αναφορές που τον χαρακτηρίζουν ως Πύργο των Ονείρων ή Σπίτι του Μαύρου Λύκου. Σύμφωνα με όσες πληροφορίες έχουμε στα χέρια μας, ο πύργος άνηκε στην εμπορική οικογένεια Κουρτάλη. Ο Κωνσταντίνος Κουρτάλης ήταν ένας πολύ πλούσιος έμπορος υφασμάτων και το υφαντουργείο του βρισκόταν στην οδό Κάστορος 6.
Ο γιος του, Κυριάκος Κουρτάλης υπήρξε ο τελευταίος ιδιοκτήτης του πύργου και είχε ως μοναδική φιλοδοξία να αποκτήσει ένα αξίωμα. Γι’ αυτό οι φίλοι και οι γείτονές του στο Νέο Φάληρο τον αποκαλούσαν “κύριο Δήμαρχο” ή “κύριο Υπουργό”. Άλλοι υποστηρίζουν πως επιθυμούσε πολύ να γίνει τενόρος αλλά ο πατέρας του τον εμπόδισε, αφού το θεωρούσε υποτιμητικό επάγγελμα.
Οι γείτονες αναφέρουν πως έβγαινε συχνά στον εξώστη του σπιτιού και τραγουδούσε άριες φορώντας μία βρώμικη ρεπούμπλικα κι ένα παπιγιόν. Όταν ήταν στα τελευταία του λένε πως έχασε τα λογικά του και όλη του την περιουσία, κλείστηκε μέσα στον πύργο κι εκεί άφησε και την τελευταία του πνοή κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Υπάρχουν θεωρίες που λένε πως τον είχαν τσιμπήσει ακόμη και αρουραίοι αφού δεν είχε πληρώσει το ρεύμα και το νερό και πως στα τελευταία του, δεν μπορούσε να κινηθεί λόγω ηλικίας, χτύπησε το χέρι και το πόδι του και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Κι έτσι εξαθλιωμένος πέθανε. Σήμερα το σπίτι βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση παρόλο που από το 1987 έχει κηρυχθεί ως διατηρητέο.
Τα πατώματα έχουν μερικώς πέσει, τμήματα της κεραμοσκεπής έχουν καταρρεύσει και η ξύλινη κουπαστή που συνδέει τον πρώτο με τον δεύτερο όρο και στη συνέχεια με τον πύργο του τρίτου ορόφου, τρίζει και είναι έτοιμη να καταρρεύσει στο πάτωμα. Τέλος τμήμα του σπιτιού έχει καταστραφεί από φωτιά. Το οικόπεδο έχει περάσει πια στο δημόσιο λόγω οφειλών του Κυριάκου Κουρτάλη.
Το νεοκλασσικό της ζωγράφου στην Καλλιθέα
Στη οδό Λασκαρίδου στην Καλλιθέα υπάρχει ένα όμορφο διώροφο νεοκλασικό. Είναι το σπίτι της ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου που πέθανε εκεί και η ζωή της σημαδεύτηκε από μία τραγική αυτοκτονία. Γι’ αυτό και ο θρύλος λέει πως στο σπίτι περιφέρεται το φάντασμά της. Σύμφωνα με τον θρύλο είχε ενοχές για τον θάνατο του λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλου που ήταν παράφορα ερωτευμένος μαζί της και αυτοκτόνησε το 1910.
Το σπίτι λοιπόν χτίστηκε πριν από το 1900 με σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ. Ήταν το δεύτερο σπίτι που χτιζόταν στη Καλλιθέα και αποτελούσε αρχικά την εξοχική κατοικία της οικογένειας Λασκαρίδου. Η οικογένεια αποτελούνταν από τον Λάσκαρη Λασκαρίδη, πλούσιο έμπορο από την Τραπεζούντα και μαθητή του φιλοσόφου Θ. Καΐρη, τη σύζυγό του Αικατερίνη Χρηστομάνου, γνωστή παιδαγωγό της εποχής και τα τρία τους παιδιά, την Μελπομένη, την Σοφία και την Ειρήνη.
Η Ειρήνη μάλιστα ήταν η πρώτη που ασχολήθηκε με την εκπαίδευση των τυφλών στην Ελλάδα. Η Σοφία από την άλλη ήταν απελευθερωμένη από τα πρότυπα της εποχής και από πολύ μικρή ηλικία ακολούθησε το πάθος της για την ζωγραφική. Μία μέρα, το 1985 επέστρεφε στο σπίτι της στην Καλλιθέα και διασταυρώθηκε τυχαία με τον γοητευτικό λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλο.
Ο Περικλή έκανε έναν από τους ατελείωτους περιπάτους του και αυτή ήταν η αρχή μίας ιστορίας αγάπης με άσχημο τέλος. Οι δυο τους, είχαν μία εκρηκτική χημεία. Έζησαν έναν παθιασμένο έρωτα. Η Σοφία μετά την αποφοίτησή της από την Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου αξίζει να σημειωθεί, ότι ήταν η πρώτη γυναίκα που φοίτησε στην αποκλειστικά ανδροκρατούμενη αυτή σχολή, πήρε την υποτροφία του Μπόζειου Κληροδοτήµατος και πήγε στο Μόναχο για να συνεχίσει τις σπουδές της.
Είχε ζητήσει τότε από τον Περικλή να την ακολουθήσει αλλά εκείνος ήταν πιστός στον ελληνοκεντρισμό του και αρνήθηκε να αφήσει την χώρα του. Εκείνος λίγο διάστημα πριν την είχε ζητήσει σε γάμο, παρακινημένος από μία επιτακτική ανάγκη να επισφραγίσει τον έρωτά του. Εκείνη όμως δεν βιαζόταν. Ήθελε να αφιερωθεί στην τέχνη της. Όμως μπορεί να φοβόταν πως ο έρωτάς της θα γίνει πιο μικρός αν παντρευτούν.
Παρόλα αυτά ο Περικλής της είπε ότι δεν θα την εμποδίσει να ταξιδέψει μέχρι το Μονάχο και της δήλωσε πως ξέρει πόσο σημαντικό είναι αυτό το ταξίδι για εκείνη. Το 1910 η Σοφία ένιωθε πλέον ότι το Μόναχο είχε τελειώσει για εκείνη. Πήρε ό,τι είχε να της δώσει κι έπειτα από παρότρυνση του καθηγητή της ετοιμαζόταν να φύγει για το Παρίσι.
Τότε ήταν που έλαβε ένα απελπισμένο γράμμα από τον Περικλή. «Σοφία μου. Σου στέλνω ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη, που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε, Σοφία μου». Αυτό το γράμμα αποτέλεσε την αφορμή η Σοφία να γυρίσει αμέσως στην Ελλάδα για να πάει να τον βρει. Αλλά ο Περικλής είχε πάρει ήδη την απόφασή του.
Ο τόπος δεν τον χωρούσε και δεν άντεχε πια την ζωή του, αν η Σοφία δεν ήταν εκεί. Σκηνοθέτησε μάλιστα με μαεστρία τον τέλειο θάνατο που κατά κάποιο τρόπο αντιπροσώπευε την ελευθερία, αυτήν την τόσο σημαντική αξία για την αγαπημένη του. Πιο συγκεκριμένα, καβάλα πάνω σε ένα άσπρο άλογο κάλπασε προς την θάλασσα του Σκαραμαγκά κι όταν το άλογο αρνήθηκε να πάει πιο πέρα, πυροβόλησε τον εαυτό του στον κρόταφο.
Η Σοφία έμαθε το τραγικό τέλος του αγαπημένου της, από κάποιον επιβάτη στο ίδιο τραίνο που ταξίδευε για να γυρίσει πίσω στην Αθήνα. Σχεδόν αναίσθητη την μετέφεραν στο σπίτι και κάθε βράδυ έκαιγε από πυρετό. Ένα πρωί σηκώθηκε νωρίς από το κρεβάτι και ντύθηκε. Τον είχε δει στον ύπνο της, κατέβηκε στον κήπο της, έκοψε λουλούδια και κατευθύνθηκε προς τον Σκαραμαγκά.
Εκείνο το πρωί η θάλασσα είχε ξεβράσει το πτώμα του Περικλή Γιαννόπουλου στις 11 και 3 λεπτά. Τα μαλλιά του ήταν άσπρα όπως τον είχε δει στο όνειρό της και η θάλασσα είχε αμαυρώσει την ομορφιά του. Στο πρόσωπό του όμως ήταν γαλήνιος.
«Είχε περάσει δεκατρείς ημέρες στη θάλασσα. Αλλά ήταν πάντα ωραίος. Πήρα το κεφάλι του στην αγκαλιά μου και το φίλησα. Τα δάκρυά μου έπεφταν στα κλειστά του μάτια, έβρεχαν το πρόσωπό του. Έκλαιγε κι εκείνος μαζί μου. Δεν μπορούσα να τον αποχωριστώ. Πόσο γαλήνια, Θεέ μου, ήταν η μορφή του» θα γράψει αργότερα η Σοφία.
Μία μέρα, η μητέρα της Σοφίας έφυγε από το σπίτι. Εκείνη τότε, πήρε ένα παλιό ξυράφι του πατέρα της και έκοψε την καρωτίδα της. “Περίμενέ με” ψιθύριζε μέσα στα αίματα, όμως την τελευταία στιγμή την έσωσε η μητέρα της. Μία δύναμη την έσπρωξε να γυρίσει στο σπίτι την ώρα που ήταν έτοιμη να ανέβει στο τραμ.
«Τίποτε δεν μπορεί να νικήσει τη μοίρα μας. Ούτε και ο θάνατος» θα δηλώσει μελαγχολικά ακόμη και πολλά χρόνια αργότερα. Η Σοφία προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο της, επέστρεψε στο εξωτερικό και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Μοναχό και στο Παρίσι. Το 1916 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και ήταν πλέον μία καταξιωμένη καλλιτέχνης.
Αφιέρωσε την ζωή της στη ζωγραφική και την διδασκαλία αυτής. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Έμεινε μέχρι το τέλος πιστή στον μεγάλο της έρωτα. Κάποια στιγμή την επισκέφθηκε ο Φρέντυ Γερμανός. «Ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν όλα», του είπε τότε, «Η μοίρα καμιά φορά, είναι σοφότερη απ’ ότι νομίζουμε. Τον θυμάμαι πάντα όμορφο. Δεν πρόλαβε να γεράσει. Άραγε να με θυμάται κι εκείνος όπως ήμουν τότε»;
Το 1955 εξέδωσε τα απομνημονεύματά της, με τίτλο «Από το ημερολόγιό μου. Θύμησες και στοχασμοί» και το 1960 το συμπλήρωμα του ημερολογίου με τίτλο «Από το ημερολόγιο μου. Συμπλήρωμα: Μια αγάπη μεγάλη», όπου αναφέρονταν στον έρωτά της για τον Περικλή Γιαννόπουλο.
Η Σοφία Λασκαρίδου πέθανε σε ηλικία 89 ετών στις 13 Νοεμβρίου 1965 στο πατρικό της σπίτι, στην Καλλιθέα. Κανείς δεν ξέρει αν η ψυχή της ηρέμησε ή περιπλανιέται στον κήπο της, εκεί που μάζευε λουλούδια με τον Περικλή και της μιλούσε για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα.
Στο σπίτι της Σοφίας Λασκαρίδου, στεγάζεται σήμερα η Δημοτική Πινακοθήκη Καλλιθέας που έχει πάρει το όνομά της. Ο δήμος Καλλιθέας έκανε μεγάλες προσπάθειες να πάρει το συγκεκριμένο κτίριο, που είχε φτάσει ουκ ολίγες φορές στο χείλος της κατεδάφισης. Ευτυχώς ανακαινίστηκε, διασώθηκε και μπορούμε να δούμε τα έργα της Σοφίας, στο ίδιο της το σπίτι.
Το πνεύμα που περιπλανιέται στο Θησείο
Η συγκεκριμένη ιστορία ξεκίνησε το 1930 πίσω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο όπου κατοικούσε η Αθανασία, μία όμορφη κοπέλα της εποχής. Μάλιστα όλη η γειτονιά είχε να λέει για την ομορφιά της. Η Αθανασία ήταν φτωχή και ορφανή από πατέρα. Δούλευε μέχρι αργά το βράδυ για να φτιάξει την προίκα της και να μπορέσει να παντρευτεί.
Όμως μία μέρα οι οικονομίες της εξαφανίστηκαν. Τις είχε κλέψει η ίδια της η μητέρα η οποία και εξαφανίστηκε μαζί με τον εραστή της. Όταν λοιπόν ο αρραβωνιαστικός της Αθανασίας που είχε στο μεταξύ μάθει ότι οι οικονομίες της έκαναν φτερά, την παράτησε. Η Αθανασία από την στεναχώρια της κρεμάστηκε από το δοκάρι του σπιτιού της.
Μέχρι και σήμερα το σπίτι μένει έρημο ενώ κάποιοι λένε πως μία μορφή περιπλανιέται πολλά βράδια πίσω από τον σταθμό του ηλεκτρικού καθώς και μπροστά από το σπίτι. Ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι ακούν γυναικεία κλάματα που μεταβάλλονται σε σατανικά γέλια.
Άλλα άρθρα για στοιχειωμένα σπίτια που θα σας αρέσουν:
- Είναι το σπίτι του Νίκου Σεργιανόπουλου στοιχειωμένο; – “Ακούγονται φωνές” καταγγέλλουν γείτονες
- Το στοιχειωμένο σπίτι στη Θεσσαλονίκη στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης
- Οι θρύλοι πίσω από το στοιχειωμένο σπίτι του Πηλίου
Διαβάστε όλα τα περίεργα στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.