Είμαστε τυχεροί. Είμαστε ευλογημένοι. Και ας μην το ξέρουμε…

Νατάσα Δεμέστιχα

Συχνά πυκνά παραπονιόμαστε για το πόσο άδικη είναι η ζωή και πόσο άτυχοι είμαστε…
Όλοι μας, δεν θα βγάλω εννοείται την ουρά μου απ έξω…

Νιώθω τον κόσμο να διαλύεται όταν δεν έχω ρεύμα για 2-3 ώρες στο σπίτι.
Πελαγώνω όταν έχω 1-2 ευρώ στο πορτοφόλι μου.
Θυμώνω όταν κάποια οικιακή μου συσκευή  χρειάζεται επισκευή και θα χρειαστεί να κάνω διπλή και τριπλή δουλειά για να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα ενός ας πούμε καθαρού πουκάμισου.

Γιατί έμαθα να βαριέμαι να βάλω πλυντήριο και να σιδερώσω με το ατμοσίδερο.
Γιατί έμαθα να κάνω την ζωή μου όλο και πιο εύκολη, όλο και πιο τεμπέλικη χωρίς φυσικά να σκέφτομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι να μείνουν και όχι air-condition για να δροσιστούν.

Αν όμως σκεφτούμε τελικά, πόσο ευλογημένοι άνθρωποι είμαστε ίσως και αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
Πόσο κλισέ ακούγεται το ‘’να είσαι ευγνώμων που σηκώθηκες γερός σήμερα το πρωί’’;
Αν όμως δεις αυτήν τη φωτογραφία τότε θα καταλάβεις πως όχι, δεν είχαν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ευλογία. Σε κάποιους άρχιζαν απλά βόμβες να πέφτουν δίπλα από τα σπίτια τους… σε άλλους πάνω στα σπίτια τους…

Είναι θλιβερό να βλέπεις έναν πατέρα να αποχαιρετά με αυτόν τον τρόπο το παιδί του.
Είναι επίσης βλακώδες μπροστά σε αυτό  να νιώθουμε αδικημένοι από τη ζωή, γιατί δεν βρήκαμε εκείνο το υπέροχο συνολάκι στο νούμερό μας.

Ζούμε κατά κάποιο τρόπο στον κόσμο μας. Βέβαια δεν φταίμε εμείς για αυτό, μιας και μας το έχουν πλασάρει  με αυτόν τον τρόπο που το θεωρούμε φυσιολογικό να μην καιγόμαστε και τόσο για τα προβλήματα των άλλων. Σκληρό ακούγεται μα είναι η αλήθεια.

Διαβάζουμε για μια σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα κάποιων άλλων συνανθρώπων  μας, θλιβόμαστε, πονάμε για αυτούς και πραγματικά επηρεαζόμαστε αλλά για πόσο; Μια ώρα; Μια μέρα; Μια βδομάδα; Για πόσο;

Είναι φυσιολογικό όλοι μας μετά από ένα χρονικό διάστημα να ξεχνάμε… Μας συνεπαίρνει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Έχουμε και εμείς προβλήματα που αν και μπροστά σε κάποια άλλα είναι σίγουρα μικρότερα, για εμάς είναι βουνά ατελείωτα…
Αν όμως προσπαθήσουμε να τα δούμε όλα από τη θετική τους πλευρά ίσως και η ζωή μας να γίνει καλύτερη..Για αυτό ας μην καταναλώνουμε ενέργεια και χρόνο για μικρά, μηδαμινά πράγματα. Ας ευχαριστούμε το Θεό για όλα αυτά που έχουμε και ας μην θλιβόμαστε για όλα αυτά τα υλικά αγαθά που θέλουμε να έχουμε αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε.

Ας μην γινόμαστε αχάριστοι, όταν βλέπουμε τριγύρω μας τι συμβαίνει… Ας προσπαθήσουμε να δούμε το ποτήρι μας μισογεμάτο.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε, μα αυτές μου βγάζουν περισσότερες…

Άνοιξε τα μάτια σου και δες πόσο ευλογημένος είσαι που σηκώθηκες γερός σήμερα το πρωί απ το κρεβάτι σου.

Άνοιξε τα μάτια σου και δες πόσο πιο δύσκολη είναι η ζωή κάποιων άλλων ανθρώπων.

Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως το να έχεις πλέον ένα σπίτι και μια κατσαρόλα ζεστό φαγητό είναι πολύτιμο αγαθό, όταν κάποιοι πεθαίνουν απ την πείνα ή το κρύο στο παρακάτω στενό της γειτονιάς σου.

Άνοιξε τα χέρια και την αγκαλιά σου και βοήθησε όσο μπορείς, γιατί αυτό σημαίνει άνθρωπος!!!!

Είμαι τυχερή και είσαι τυχερός που σηκωθήκαμε γεροί απ το κρεβάτι μας σήμερα.

Είμαι τυχερή και είσαι τυχερός που τα παιδιά μας δεν πεθαίνουν από την  πείνα ή δεν ξεκινάνε χημειοθεραπείες  σήμερα ή δεν πνίγονται στη θάλασσα.

Ας το σκεφτόμαστε αυτό κάθε μέρα και ας αφήσουμε τα μικρά μας προβλήματα στην άκρη.

Είμαστε τυχεροί. Είμαστε ευλογημένοι. Και ας μην το ξέρουμε…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:To άρθρο είναι προσωπικό και δεν επιθυμώ να αναδημοσιευτεί σε αλλά blog και sites

• ευτυχια
• τυχη
• φωτογραφίες