Δύσκολες ώρες για τον Νίκο Μουτσινά μετά το θάνατο της μητέρας του. Ο πολυτάλαντος εκπρόσωπος της εγχώριας showbiz μίλησε πρώτη φορά σε πρόσφατη συνέντευξή του για την απώλεια αυτή και πως τη βιώνει. Δείτε ένα απόσπασμα από όσα δήλωσε για το θέμα αυτό στο περιοδικό OK.
Την περσινή χρονιά είχες αρκετές επαγελματικές αναποδιές.
Η περσινή χρονιά ήταν πολύ περίεργη για εμένα. Και μόνο το ότι εκεί που κάθε χρόνο είχες συνηθίσει να έχεις θέατρο και τηλεόραση και ξαφνικά επιλέγεις να κάνεις τα μισά πράγματα και κάποια από αυτά δεν σου βγαίνουν κιόλας, θέλεις τον χρόνο σου για να το επεξεργαστείς. Είναι μεγάλο λάθος να έχεις ποντάρει όλη τη ζωή σου στην καριέρα σου, γιατί όταν η δουλειά δεν καλύπτει το 90 % της ημέρας σου, παθαίνεις ψιλή μελαγχολία.
Αυτό συνέβη και σε εσένα;
Φυσικά και το έπαθα! Η δουλειά μου, μου προσφέρει χαρά. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που εργάζομαι και όχι γιατί θέλω να κάνω τα λεφτά που βγάζω μασούρια, για να τα κληρονομήσουν τρισέγγονά μου.
Πως κατάλαβες ότι είχες μελαγχολία;
Είναι αυτό που δεν πολυθές να βγεις έξω, που επειδή δεν αισθάνεσαι ότι δεν δημιουργείς δεν θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα. Είναι αυτό που αποκαλούμαι «γκρίνια». Όταν βέβαια συμβαίνει κάτι σοβαρό στη ζωή σου, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που είχες πριν ήταν στην ουσία η ασθένεια του βασιλιά που τα έχει όλα και βαριέται!
Φέτος αποφάσισες, εκτός από το «Πρωινό Σου Κου» να γράψεις και να σκηνοθετήσεις το έργο «Νύφη κουράγιο» που θα ανεβάσει η Ζωή Λάσκαρη στην Αθηναίδα και παράλληλα να παίζεις στο θέατρο Αποθήκη στην παράσταση «Είπα, μην ενοχλείτε». Μήπως όλο αυτό έγινε επειδή η πολλή δουλειά σε βοηθάει να μην σκέφτεσαι την απώλεια της μητέρας σου;
Είναι γεγονός ότι το να είσαι ταυτόχρονα σε τρεις διαφορετικές δουλειές, μπορεί σωματικά να σε διαλύει, αλλά ψυχολογικά σε βοηθάει, γιατί αργείς να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη.
Δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα ότι η μητέρα σου έχει φύγει;
Όχι και δεν προβλέπεται σύντομα. Έχω ακόμα μεγάλη διαδρομή να διανύσω, αλλά δεν αγχώνομαι να την τελειώσω. Ιδανικά θα ήθελα να ξυπνήσω αύριο και να έχει φύγει ένα μεγάλο κομμάτι από τη στεναχώρια που κουβαλάω. Αλλά η ιστορία μου έχει δείξει ότι αυτό το βάρος που νιώθεις λειτουργεί λίγο σαν τον ανεμιστήρα που τη μία μπορεί να σε φυσάει πολύ έντονα και την άλλη πιο απαλά κι εκεί που νομίζεις ότι προχωράς, εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε μία κινούμενη άμμο.
