Ο αδερφός μου με έριξε στην κληρονομιά. Οι γονείς μας, μου έδωσαν “ψίχουλα” . Η σημερινή μας ιστορία αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Οι γονείς τις περισσότερες φορές φοβούνται μην τα παιδιά τους κάποια στιγμή στο μέλλον τσακωθούν για την κληρονομιά.
Υπάρχουν γονείς που μοιράζουν την κληρονομιά από μικρή ηλικία έτσι ώστε να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις. Υπάρχουν ιστορίες για αδέρφια που δεν μιλιούνται μέχρι και σήμερα εξαιτίας κληρονομικών συμφερόντων ενώ στο εξωτερικό έχουν καταγραφεί μέχρι και εγκλήματα στο όνομα της κληρονομιάς.
Δείτε ακόμα Σοκ: 8χρονη έκανε σχέση με 13χρονο και η μαμά της συμφωνεί
Φαίνεται πως το αίμα νερό δεν γίνεται εκτός αν μπει στη μέση ένα σπίτι και δύο χωράφια. Κι αυτό βέβαια μας λυπεί πολύ, αφού ειδικά στην Ελλάδα οι ενωμένες οικογένειες είναι το πρότυπό μας. Στο σημερινό μας άρθρο θα δούμε την ιστορία ενός αναγνώστη, που θεωρεί ότι ο αδερφός του τον έριξε στην κληρονομιά. Διαβάστε παρακάτω:
Αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας γιατί βρίσκομαι σε απόγνωση και έχω δει πολλές φορές στο παρελθόν, ότι σε προσωπικές ιστορίες δεν φοβάστε να μοιραστείτε την άποψή σας. Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ το πρόβλημά μου, για να μου βρείτε εναλλακτικές λύσεις και για να βρω το δίκιο μου, έστω και ανώνυμα.
Όλα ξεκίνησαν από την παιδική μας ηλικία. Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος αδερφός ενώ ο μικρός γεννήθηκε 5 χρόνια μετά από μένα. Οι γονείς μου έδειξαν μία αδυναμία στον μικρό μου αδερφό από μικρή ηλικία. Ήταν φιλάσθενος. Έπασχε από άσθμα και για αρκετά χρόνια οι γονείς μου το έτρεχαν στο νοσοκομείο με κρίσεις άσθματος.
Αυτό τους έκανε να νιώθουν ότι το μικρό παιδί, εκτός από μικρότερο, είναι και πιο απροστάτευτο. Επίσης ο αδερφός μου σαν χαρακτήρας ήξερε και ξέρει πως να σε κερδίζει. Εγώ ήμουν πάντα πιο χαμηλών τόνων, πιο σοβαρός και πιο μετρημένος ακόμη και όταν βρισκόμουν με παρέες μου.
Ο αδερφός μου από την άλλη κατάφερνε από μικρή ηλικία να μαγνητίζει τα βλέμματα. Έκανε μικρούς και μεγάλους να γελάνε και μεγαλώνοντας, έγινε ένας έφηβος που είχε πολλές φιλοδοξίες, ήταν πολύ κοινωνικός και κατάφερνε να γίνει ο “αρχηγός” σε όποια παρέα κι αν έμπαινε.
Μπορεί να αγαπούσα τον αδερφό μου, όμως μέσα μου τον ζήλευα και πάντα με εκνεύριζε το γεγονός ότι οι γονείς μου τον ξεχώριζαν τόσο αισθητά. Μπορεί να με αγαπούσαν και μένα, όμως πάντα είχαν δεδομένο στο κεφάλι τους, ότι ο αδερφός μου χρειάζεται στήριξη ενώ εγώ όχι.
Γιατί εγώ δεν ήμουν φιλάσθενος, ήμουν πάντα πιο προσγειωμένος και θεωρούσαν ότι αυτό είναι δείγμα δυναμισμού. Μεγαλώνοντας ο αδερφός μου κατάφερε να παντρευτεί μία γυναίκα αρκετά ευκατάστατη και επειδή ήταν πάντα πολύ φιλόδοξος, κατάφερε να ανοίξει δική του επιχείρηση με ψάρια.
Δεν είναι απλά ψαράς. Είναι έμπορος ψαριών σε ιχθυόσκαλα στο μέρος που ζούμε. Το χρήμα λοιπόν είναι πολύ και ρέει άφθονο. Ακόμη και στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, ο αδερφός μου δεν συνάντησε καμία κρίση. Ακόμη και τώρα με τις καραντίνες, ο αδερφός μου δεν βίωσε καμία κρίση. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να παίρνει ψάρια βλέπετε.
Εγώ από την άλλη, σπούδασα σε μία σχολή ηλεκτρολόγος και τώρα εργάζομαι σε αυτό το αντικείμενο. Δεν έχω παράπονο. Δεν ήμουν ποτέ πλούσιος αλλά δεν υπήρξα και ποτέ φτωχός. Τώρα με τον κορονοϊό όμως οι δουλειές έχουν πέσει πολύ.
Ποιος εμπιστεύεται να φωνάξει ηλεκτρολόγο στο σπίτι του, φοβούμενος ότι μπορεί να κολλήσει κάτι; Μπορεί το επάγγελμά μου να είναι άκρως σημαντικό όμως οι άνθρωποι σήμερα προτιμούν να ασχοληθούν με τα ηλεκτρολογικά μόνοι τους, παρά να ρισκάρουν την ζωή τους. Εκτός αν υπάρχει πολύ σοβαρή βλάβη.
Οι γονείς μου λοιπόν δεν είχαν και καμία μεγάλη περιουσία. Είχαν το πατρικό μας σπίτι κι ένα χωράφι στο χωριό. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, όμως θεώρησαν σωστό να αφήσουν σε μένα από τα 18 μου το χωράφι και στον αδερφό μου το πατρικό μας σπίτι.
Το χωράφι σύμφωνα με τους ίδιους είναι μεγαλύτερης αξίας από ότι το σπίτι. Ο αδερφός μου βλέπετε, δεν ήταν ποτέ από τους ανθρώπους που του άρεσε να ασχολείται με την φύση. Και οι αλλεργίες του, δεν του επέτρεπαν να ασχοληθεί με τα χωράφια, τις σκόνες και δεν συμμαζεύεται.
Άφησαν λοιπόν σε εκείνον ένα έτοιμο σπίτι, μεγάλο σε τετραγωνικά, που μένει πλέον να ερημώνει αφού οι γονείς μου επειδή είναι μεγάλοι σε ηλικία, αποφάσισαν να ζήσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, σε ένα μικρό σπιτάκι, που κανονικά ανήκει στην ξαδέρφη μου, αλλά επειδή δεν το χρειάζεται τους το παραχώρησε.
Παρόλα αυτά εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν οι αγροτικές δουλειές. Δεν μίλησα όμως γιατί ποτέ μου δεν ήμουν από τους ανθρώπους που ήθελα να τσακώνομαι με τα αδέρφια μου για τις κληρονομιές. Με τον αδερφό μου, μπορεί να μην ταιριάξαμε ποτέ, όμως πάντα ήμασταν με έναν δικό μας τρόπο ενωμένοι. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Τώρα λοιπόν με την καραντίνα έρχομαι πολύ δύσκολα οικονομικά. Έχω δύο παιδιά και μία γυναίκα που ευτυχώς συνεχίζει να εργάζεται, όμως μένουμε στο ενοίκιο κι έχουμε κι ένα δάνειο το οποίο τρέχει. Είμαστε λοιπόν πολύ πολύ στρυμωγμένοι.
Θα ήταν μεγάλη ανακούφιση για εμάς αν καταφέρναμε να φύγουμε από τα ενοίκια. Έτσι αποφάσισα να κάνω μία συζήτηση με τον αδερφό μου. Ήθελα να του προτείνω να μου παραχωρήσει το πατρικό μας σπίτι και να το ανταλλάξουμε το χωράφι. Οι γονείς μου, δεν έχουν κινήσει ακόμη τις διαδικασίες για την κληρονομιά.
Ήταν οι μέρες που αποφάσισαν να φτιάξουν επιτέλους μία διαθήκη. Το καθυστέρησαν πολύ κατά την γνώμη μου, αλλά θεώρησα πως προλαβαίνουμε να κάνουμε μία πιο δίκαιη ανταλλαγή.
Σκέφτηκα ότι εφόσον ο ίδιος είναι αποκατεστημένος, ζει σε δικό του σπίτι, έχει μία πολύ καλή δουλειά και αρκετά χρήματα στην άκρη, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το χωράφι με μεγαλύτερη άνεση. Θα μπορούσε να το πουλήσει ή να βάλει εργάτες να το καλλιεργούν και να βγάλει επιπλέον κέρδος.
Αντιθέτως εγώ, δεν έχω καλά καλά ένα δικό μου κεραμίδι να βάλω από κάτω το κεφάλι μου. Αν πουλούσα το χωράφι πιθανόν να μου έδινε κάποιο έξτρα εισόδημα, όμως στις εποχές που ζούμε ο κόσμος δεν αγοράζει κι εγώ το έξτρα εισόδημα το έχω ανάγκη ΤΩΡΑ.
Αποφάσισα λοιπόν να κάνουμε μία συζήτηση οικογενειακά και να ξανασκεφτούμε την μοιρασιά. Είπα και στους γονείς μου και στον αδερφό μου ότι στην προκειμένη το πατρικό μας σπίτι θα ήταν σωτήριο για εμένα και την οικογένειά μου κι αφού ακόμη οι γονείς μου δεν έχουν κάνει διαθήκη, προλαβαίνουμε να αλλάξουμε τα σχέδια.
Οι γονείς μου έμειναν αμέτοχοι. Μου είπαν ότι καλύτερο είναι να το συζητήσουμε εγώ και ο αδερφός μου κι αυτοί θα πράξουν ό,τι θελήσουμε. Ο αδερφός μου όμως, μου είπε ότι το πατρικό μας σπίτι του ανήκει από 13 χρονών, ότι μπορεί να μην το χρειάζεται όμως μπορεί να το χρειαστούν τα παιδιά του και ότι δεν θέλει το χωράφι.
Μάλιστα μου πρότεινε να μείνω στο πατρικό μας, πληρώνοντας ένα ενοίκιο κάθε μήνα, πιο φθηνό από αυτό που δίνω τώρα στο σπίτι μου, αλλά ενοίκιο. Φυσικά έγινε έξαλλος. Οι γονείς μας δεν πήραν καμία θέση. Δεν με υπερασπίστηκαν. Απλά τελικά στην διαθήκη τα μοίρασαν όπως θα τα μοίραζαν εξαρχής.
Τώρα που έχω ανάγκη πραγματικά την οικογένειά μου, αυτή η οικογένεια με άφησε ξεκρέμαστο. Έδωσε ένα ολόκληρο ακίνητο σε έναν άνθρωπο που δεν το έχει ανάγκη και άφησαν εμένα που μία ζωή τρέχω για το μεροκάματο με ένα παλιοχώραφο που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το εκμεταλλευτώ με κανέναν απολύτως τρόπο.
Στους γονείς μου μιλάω κανονικά αν και είμαι πικραμένος, γιατί είναι μεγάλοι άνθρωποι και δεν ξέρω για πόσο καιρό θα τους έχω ακόμη στην ζωή μου. Κοντεύουν τα 90 βλέπετε. Με τον αδερφό μου όμως από τότε δεν θέλω να έχω καμία σχέση.
Η οικογένεια φαίνεται στα δύσκολα κι αυτός στα δύσκολα όχι μόνο δεν με βοήθησε αλλά μου ζήτησε και επιπλέον λεφτά. Ο καλομαθημένος της οικογένειας…. Τι μου προτείνετε να κάνω; Έχω άδικο;
Διαβάστε όλες τις αληθινές ιστορίες στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
