Η 14χρονη κoρη μου έπαθε κρίση πανικού εξαιτίας της καραντίνας

nikol peters

Η 14χρονη κòρη μου έπαθε κρίση πανικού εξαιτίας της καραντίνας. Η καραντίνα έχει καταφέρει να αλλάξει ριζικά την καθημερινότητά μας και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο. Μπορεί στην πρώτη καραντίνα οι άνθρωποι να είχαν μεγαλύτερη υπομονή και πείσμα, όμως στην δεύτερη καραντίνα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Περάσαμε τα Χριστούγεννα μέσα στο σπίτι με μόλις λίγα άτομα. Περνάμε καθημερινά τις μέρες μας κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, και οι άνθρωποι που δουλεύουν αναγκαστικά έξω από αυτό, νιώθουμε ότι είναι από τους τυχερούς. Ο εγκλεισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Και φυσικά δεν είναι καθόλου ευχάριστος για τα μικρά παιδιά.

Οι ψυχολογικές διαταραχές έχουν αυξηθεί σε ενηλίκους αλλά και μικρά παιδιά μετά την έναρξη της καραντίνας. Ο εγκλεισμός και το άγχος για τον κορονοϊό έχουν αυξήσει το άγχος. Κρίσεις πανικού, αρρωστοφοβία, κατάθλιψη, είναι μερικές από τις παθήσεις ή τα συμπτώματα, που έχουν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό.

Δείτε ακόμα Καραντίνα και πολύωρη έκθεση σε οθόνες και κινητά: Πόσο κινδυνεύουν τα παιδιά;

Και είναι πραγματικά λυπηρό, όταν βλέπουμε αυτά τα συμπτώματα να προσβάλλουν μικρά παιδιά. Παιδιά που θα έπρεπε τώρα να ζουν την ζωή τους ανέμελα και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα, θα έπρεπε να ήταν το ότι πήραν κακό βαθμό στο διαγώνισμα και δεν τα αγαπάει ο Δημήτρης ή η Γιώτα από το Δ3.

Η αναγνώστρια της σημερινής μας ιστορίας, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας ένα περιστατικό. Η 14χρονη κòρη της, έπαθε κρίση πανικού εξαιτίας της καραντίνας και φαίνεται πως απελπισμένη, προσπαθεί να περάσει το δικό της μήνυμα αλλά και να βάλει τους υπεύθυνους σε σκέψη.

Διαβάστε παρακάτω: 

Μεγαλώνω μία κòρη 14 χρονών και είναι το μόνο παιδί που έχω. Εγώ με τον άντρα μου προσπαθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια να προσφέρουμε στο παιδί ένα περιβάλλον που θα νιώθει ασφάλεια και χαρά. Φυσικά έχουν τύχει αναποδιές στην κòρη μου, όμως όλα όσα είχαν παρουσιαστεί στον δρόμο της, ήταν παιδικά προβλήματα και πάντα τα αντιμετωπίζαμε μαζί.

Δείτε ακόμη Αφήστε με μόνη: Μία μητέρα εξομολογείτε τη δυσκολία του να μεγαλώνεις παιδιά στην καραντίνα

Φαίνεται όμως πως η καραντίνα δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Η αλήθεια είναι πως στην πρώτη καραντίνα η κòρη μου δεν επηρεάστηκε τόσο πολύ. Μπορεί να της έλειπαν οι φίλοι της και οι βόλτες, όμως ευχαριστιόταν το ότι εγώ με τον μπαμπά της βρισκόμασταν περισσότερο μέσα στο σπίτι.

Οι επιχειρήσεις που δουλεύαμε, λειτουργούσαν από την πρώτη κιόλας καραντίνα με τηλεδιάσκεψη και η κòρη μου, χαιρόταν με το γεγονός ότι περνούσε το χρόνο της  βλέποντας ταινίες στο Netflix, έβγαζε βιντεάκια για το TikTok. Αυτά που μπορούσε να κάνει μέσα στο σπίτι

Επίσης επειδή μένουμε στην Χαλκίδα, τα κρούσματα του κορονοϊού στην πρώτη καραντίνα, την Χαλκίδα δεν την είχαν αγγίξει καν. Οπότε δεν είχαμε τον φόβο ότι μπορεί να αρρωστήσουμε από αυτό. Φυσικά και παίρναμε όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όμως δεν είχαμε τον φόβο.

Δείτε ακόμη Κρίσεις πανικού στην παιδική ηλικία

Μετά ήρθε το Καλοκαίρι και για λίγο πιστέψαμε ότι ο κορονοϊός είναι υπό έλεγχο. Νιώθαμε ότι ένα γκρι σύννεφο μας σκεπάζει, όμως βλέποντας τους υπεύθυνους να δέχονται τουρίστες και να μας αφήνουν να ταξιδεύουμε και να κυκλοφορούμε κανονικά, λέγοντας πως είμαστε μία χώρα καθαρή από τον κορονοϊό, πιστεύαμε ότι όλο αυτό θα έληγε γρήγορα.

Όμως το Φθινόπωρο διαψευστήκαμε. Τα κρούσματα στην Θεσσαλονίκη αυξήθηκαν κατακόρυφα και μετά πήρε η μπάλα κι άλλες πόλεις συμπεριλαμβανομένου και της Χαλκίδας. Για πότε περάσαμε στις κόκκινες πόλεις σχετικά με τα κρούσματα, δεν το καταλάβαμε.

Ξαφνικά λοιπόν, στην όμορφη και ήσυχη Χαλκίδα, ξεκινήσαμε να φοβόμαστε για την ζωή μας. Ξεκίνησε η απαγόρευση από τις 6 το απόγευμα κι εκεί ήταν που η κòρη μου, πήρε την κάτω βόλτα. Για αρχή, της ήταν πολύ δύσκολο που για δεύτερη φορά θα έπρεπε να αποχωριστεί τους φίλους της.

Δεν μπορούσε να βγει και να παίξει άνετα στο πάρκο ή να κάνει μία βόλτα με τις κολλητές της στην παραλία Χαλκίδος.

Δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο. Την άγχωνε η τηλεκπαίδευση.

Δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι της έλεγε η δασκάλα γιατί η οθόνη την έκανε να χάνει την συγκέντρωσή της και οι διακοπές στο internet το έκαναν όλο αυτό πιο δύσκολο. Γενικότερα η κòρη μου είναι ένα παιδί που αγχώνεται πολύ κι αυτό συμβαίνει από την παιδική της ηλικία.

Φυσικά προσπαθούμε πάντα να την ηρεμούμε όμως είναι στοιχείο του χαρακτήρα της και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε ριζικά. Έχει μοιάσει στον πατέρα της βλέπετε. Επίσης δεν είναι από τα παιδιά που τους αρέσουν οι αλλαγές γι’ αυτό και είχαμε εντυπωσιαστεί που τον πρώτο καιρό παρ όλες τις αλλαγές ήταν τόσο ευδιάθετη.

Εκτός λοιπόν από την αλλαγή της καθημερινότητας και το άγχος που είχε για το σχολείο, η κòρη μου ξεκίνησε να αναπτύσσει κάποιες φοβίες σχετικά με τον κορονοϊό. Αρχικά φοβόταν ότι ο κορονοϊός θα προσβάλλει εμάς και θα πάθουμε κάτι.

Στην συνέχεια ξεκίνησε να σκέφτεται ότι θα πεθάνει η ίδια από κορονοϊό.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί καλά το βράδυ, φοβόταν να βγει από το σπίτι της κι όταν βγαίναμε εμείς για ψώνια, έκανε σχεδόν σαν υστερική, στο να μην βγάζουμε την μάσκα και να προσέχουμε.

Κι όταν μπαίναμε μέσα στο σπίτι στην κυριολεξία μας έλουζε με αντισηπτικό και μας υποχρέωνε να απολυμαίνουμε τα παπούτσια μας και να τα αφήνουμε στην είσοδο του σπιτιού. Στην αρχή δεν είχαμε τρομάξει ιδιαίτερα.

Της μιλήσαμε και της είπαμε ότι ίσως θα της έκανε καλό να έβγαινε μία βόλτα. Ένας περίπατος με την φίλη της δεν απαγορεύεται άλλωστε. Εκείνη όμως δεν ήθελε. Φοβόταν ότι θα αρρωστήσει. Ευτυχώς όμως η κòρη μου έχει καλές φίλες και πολύ ώριμες για την ηλικία τους.

Και μπορεί σε αυτή την ηλικία τα παιδιά να μην ακούν τους γονείς, όμως σίγουρα έχουν πολύ ψηλά τους φίλους τους. Μετά από πολλές συζητήσεις που έκαναν μέσω κάμερας λοιπόν, την έπεισαν να βγει από το σπίτι και γενικότερα να ξεπεράσει κάπως την αρρωστοφοβία της.

Όμως δεν μπορούσε να μείνει έξω με τις ώρες. Και από ένα σημείο και μετά αυτό ξεκίνησε να την στρεσάρει εξίσου.

Οι φίλες της μένουν στην ίδια πολυκατοικία και όπως καταλαβαίνετε, βγαίνουν συνεχώς μαζί, είναι συνεχώς μαζί και η κòρη μου αναγκάζεται να μένει στην απέξω.

Και είναι πολύ δύσκολο για ένα έφηβο παιδί, να νιώθει αποκομμένο από τις παρέες του, ειδικά όταν οι παρέες του καταφέρνουν να βρίσκονται κι εκείνο να αναγκάζεται να μην βγαίνει. Ξεκίνησε λοιπόν να πέφτει ψυχολογικά. Δεν είχε όρεξη να φάει, τσακωνόταν συχνά με τις φίλες της επειδή ζήλευε, πολλές φορές τσακωνόταν και μαζί μας.

Μας θεωρούσε υπερβολικούς που φοβόμασταν τα πρόστιμα και δεν την αφήναμε να κυκλοφορεί μετά την απαγόρευση. Μέχρι προχθές που όλη αυτή η ένταση του τελευταίου καιρού ξέσπασε. Εκεί που είχαμε ξαπλώσει για ύπνο το βράδυ μας ξυπνάει η κòρη μας λέγοντάς μας ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Μας έλεγε ότι δεν μπορεί να πάρει αναπνοή και ότι μπορεί να έχει κολλήσει τον κορονοϊό και να πεθάνει.

Στην αρχή πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα γιατί το παιδί μου δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Πήρα τη γιατρό σε έξαλλη κατάσταση και ήρθε σπίτι πάλι καλά σχεδόν αμέσως. Της μέτρησε το οξυγόνο και όταν είδαμε ότι ήταν στα φυσιολογικά επίπεδα της εξήγησε ότι μπορεί να αναπνεύσει, απλά δεν το νιώθει. Την βοήθησε να χαλαρώσει. Την έβαλε να κάνει κάποιες ασκήσεις χαλάρωσης .

Την έβαλε να μετρήσει και να δώσει προσοχή στις αναπνοές της, έτσι ώστε να καταλάβει ότι η αναπνοή της λειτουργεί φυσιολογικά. Της φτιάξαμε κάτι ζεστό  και μετά από τουλάχιστον δύο ώρες το παιδί κατάφερε να κοιμηθεί.

Σκεφτήκαμε με τον άντρα μου, τώρα που στην Χαλκίδα η απαγόρευση είναι μέχρι τις 9, να την αφήνουμε να βγαίνει παραπάνω έξω. Παρόλα αυτά είμαι έξαλλη και τρομοκρατημένη με αυτόν τον ιό. Για πόσο καιρό ακόμη τα παιδιά μας θα είναι κλεισμένα μέσα σε χρυσά κλουβιά; Για ποιον λόγο το παιδί μου να παθαίνει κρίσεις πανικού σε αυτήν την τρυφερή ηλικία;

Παρόλα αυτά, αυτές οι σκέψεις βασανίζουν όλους τους πολίτες αυτής της χώρας και ειδικά της Ελλάδας . Έχει να κάνει με την αγωνία και τον φόβο που έχουμε για το που οδεύουμε.

Διαβάστε όλες τις ιστορίες στο Daddy-Cool.gr

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη. 

Photo cover via: mothersblog.gr

• καραντίνα
• κριση
• κρίση άγχους
• κρίση πανικού