Αφήστε με μόνη: Μία μητέρα εξομολογείτε τη δυσκολία του να μεγαλώνεις παιδιά στην καραντίνα

nikol peters

“Αφήστε με μόνη”: Μία μητέρα εξομολογείτε τη δυσκολία του να μεγαλώνεις παιδιά στην καραντίνα. Στο παρακάτω άρθρο θα δούμε την εξομολόγηση μίας μητέρας για το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά μέσα στην καραντίνα.

Στο σημερινό άρθρο θα διαβάσουμε την εξομολόγηση μίας μητέρας που αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας την πιο ντροπιαστική της στιγμή μέσα στην καραντίνα, για να περάσει το δικό της μήνυμα. Η καραντίνα έχει φέρει στα όριά  όλους μας.

Ο εγκλεισμός, ο περιορισμός των μετακινήσεων, η απαγόρευση ώρας. Μας έχουν κάνει να νιώθουμε κλεισμένοι στα χρυσά κλουβιά μας. Έχουμε τον φόβο του κορονοϊού αλλά μερικές φορές θέλουμε απλά να κλείσουμε τα μάτια και όταν τα ανοίξουμε και πάλι να έχουν επανέλθει όλα εκεί που ήταν πριν.

Υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας της καραντίνας έχασαν την δουλειά τους. Οι αγορές έχουν κλείσει και τους μοιάζει μάταιο να ψάχνουν για κάτι καινούριο. Άνθρωποι που έχασαν αγαπημένους τους ανθρώπους από τον κορονοϊό.

Δείτε ακόμα Ακούω κάθε μέρα καυγάδες από το κάτω διαμέρισμα και δεν ξέρω τι να κάνω

Υπάρχουν γονείς – όπως η μητέρα της σημερινής μας ιστορίας – που προσπαθούν όλους αυτούς τους μήνες να κρατήσουν την ψυχραιμία τους για χάρη των παιδιών τους. Προσπαθούν να μην είναι αυστηροί, γιατί παιδιά είναι, θέλουν να τρέξουν, να παίξουν, να φωνάξουν. Κι αφού δεν μπορούν να το κάνουν στην παιδική χαρά θα το κάνουν στο σαλόνι.

Προσπαθούν να είναι εντάξει απέναντι στην ανατροφή των παιδιών τους και στις υποχρεώσεις της δουλειάς τους. Προσπαθούν να διαχειριστούν την ψυχολογική πίεση που βιώνουν και να προφυλάξουν τα παιδιά τους από την δική τους ψυχολογική πίεση. Να τα προφυλάξουν από κάθε αρνητικό συναίσθημα που μπορεί να τους γεννήσει η καραντίνα.

Όμως δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Γιατί οι γονείς είναι πάνω από όλα άνθρωποι. Και πιέζονται πολύ. Το σημερινό κείμενο μας έκανε να ταυτιστούμε. Σαν μητέρες. Σαν πατέρες. Σαν γονείς. Το βρήκαμε στο site lovewhatmatters.com και το μεταφράσαμε για εσάς. Το κείμενο είναι της Stacey Skrysak. Διαβάστε παρακάτω: 

Σήμερα το έχασα τελείως. Δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό που έγινε. Αυτό το βαθούλωμα στον τοίχο είναι από μένα; Φαίνεται πως ναι. Το παιχνίδι που κρατάω; Είναι αυτό που πέταξα με δύναμη στον τοίχο από τα νεύρα μου σήμερα το πρωί.

Μπήκα μέσα σε ένα δωμάτιο και κυριαρχούσε το χάος. Με δύο μικρά παιδιά που έκαναν συνεχώς αταξίες. Με δάκρυα στα μάτια, φώναξα στα παιδιά μου να με αφήσουν ήσυχη. Πέταξα το παιχνίδι στον τοίχο και το είδα να κάνει βαθούλωμα στο τοίχο και να πέφτει στο έδαφος.

Όταν συνειδητοποίησα τι έκανα, έκατσα με δάκρυα στα μάτια και την πλάτη στον τοίχο σκεπτόμενη τι έκανα. Περάσαμε 8 μήνες σε καραντίνα και νιώθω ότι πραγματικά έχω φτάσει στα όριά μου. Σαν γονείς προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Εποπτεύουμε τις τηλεδιασκέψεις των παιδιών μας, προσπαθούμε να τα κρατήσουμε ήρεμα μέσα στο σπίτι ενώ εκείνα είναι μέσα στην ενέργεια, προσπαθούμε να κρατήσουμε το σπίτι μας καθαρό ενώ πολλοί από εμάς έχουν και καριέρες που τρέχουν παράλληλα.

Καθώς καθόμουν με την πλάτη στον τοίχο και δάκρυα στα μάτια σκέφτηκα πως είμαι μαμά. Αλλά αυτή τη στιγμή περισσότερο είχα ανάγκη την μαμά μου. Όσο η πανδημία γίνεται χειρότερη νιώθω ακόμη μεγαλύτερη θλίψη. Και οι γονείς μου έχουν να δουν τα εγγόνια τους για μήνες.

Τα αθλήματα που έγραψα την κòρη μου για να βγάζει την ενέργειά της εκεί, κόπηκαν απότομα εξαιτίας της αύξησης των κρουσμάτων. Ακόμη δεν έχει πάει σχολείο. Κάνει μάθημα μόνο από το σπίτι. Κι αναρωτιέμαι αν θα βρεθεί έστω και μία μέρα στις σχολικές αίθουσες, πριν την λήξη της σχολικής χρονιάς.

Νιώθω τύψεις που μερικές φορές γίνομαι αχάριστη. Έχω την δουλειά μου, έχω τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, την υγεία μου. Άλλοι άνθρωποι εκεί έξω δεν τα έχουν αυτά. Για ποιον λόγο λοιπόν αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την πιο ντροπιαστική μου στιγμή;

Γιατί το βαθούλωμα στον τοίχο, συμβολίζει και αντιπροσωπεύει τους περισσότερους γονείς στον κόσμο. Μία κατάρρευση μετά από 8 μήνες εγκλεισμού. Το βαθούλωμα στον τοίχο φίλοι μου θα διορθωθεί και θα γίνει και πάλι όπως ήταν πριν. Μπορεί να μην γίνει αύριο ή σε τρεις μήνες αλλά κάποια στιγμή όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν.

Διαβάστε όλες τις ιστορίες στο Daddy-Cool.gr 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.  

All photos via: lovewhatmatters.com

• αληθινές ιστορίες
• καραντίνα
• μαμα