Το παιδι μου δεν εχει γονεις χωρισμένους,εχει γονείς ελέυθερους!

Δεν έχει περάσει ακόμα ούτε ένας χρόνος από τη μέρα που είπαμε πως «πρέπει να κανονίσουμε τα διαδικαστικά» με την πρώην σύζυγο. Δεν είπαμε ποτέ πως «χωρίζουμε», δεν είπαμε ποτέ πως «θέλουμε διαζύγιο», ήταν πασιφανές πια.
Είπαμε απλά πως «πρέπει να κανονίσουμε τα διαδικαστικά».

Εδώ και 5 μήνες έχω το διαζύγιο στα χέρια μου. Και αυτή ακριβώς είναι η έκφραση που μου ταιριάζει. Όχι, δεν αισθάνομαι «χωρισμένος» ή «διαζευγμένος» ή το καταπληκτικότερο όλον «ζωντόχηρος» (καλά, αυτός που ανακάλυψε αυτή τη λέξη, θα έπρεπε να είχε πάρει τουλάχιστον ένα Nobel ευρηματικότητας και κανά χρυσό βατόμουρο, γιατί ως λέξη είναι και πολύ κινηματογραφική… Κάτι ανάμεσα σε Μαλένα και μια τρελή τρελή σαραντάρα ή στο αντρικό του κάτι ανάμεσα σε Λαυρέντη Διανέλο ως μπαμπά της Αλίκης και Παπαγιανόπουλο ως επίσης μπαμπά της Αλίκης στο «μια τρελή οικογένεια», στην οποία επίσης ανήκουμε όλοι εμείς που γυροφέρνουμε στις γειτονιές αυτού του site να ζητιανεύουμε τα ψυχοφάρμακα άρθρα του για να ικανοποιείται μέχρι και το υπογάστριο από την ανακούφιση που προσφέρει..)… Έχασα λοιπόν τον ειρμό μου λέγοντας πως δεν είμαι διαζευγμένος. Απλά, έχει μπει στη ζωή μου το διαζύγιο. Και το παιδί μου δεν είναι παιδί «χωρισμένων γονιών», είναι ένα παιδί του οποίου οι γονείς βίωσαν την εμπειρία του διαζυγίου που χτύπησε την πόρτα τους.

Δεν με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο το γεγονός του χωρισμού. Δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ως μετοχή για μένα, η περιγραφή της κατάστασής μου δεν θα τελειώνει ποτέ σε –μένος (χωρισμένος κτλ), και αυτό το δηλώνω χωρίς κανένα μένος εναντίον κανενός…

Είμαστε άνθρωποι που η ζωή μας επιφύλασσε μεγάλες εκπλήξεις και ανατροπές, και ίσως είμαστε τυχεροί γι’ αυτό, από μια άλλη σκοπιά.. Έχουμε εμπειρίες που μας αλλάζουν, μας συνταράσσουν ίσως αλλά βγαίνουμε πιο δυνατοί, ακριβώς γιατί μπορούμε να λειτουργήσουμε ΚΑΙ κάτω από τέτοιες συνθήκες.. Ίσως δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από το να αποδεικνύουμε στη ζωή (στον εαυτό μας δηλαδή) το πόσο δυνατοί είμαστε…
Η πορεία μέσα από το διαζύγιο μπορεί να σε κάνει αναστατωμένο, μπαϊλντισμένο, μπουχτισμένο, κουρασμένο, αγχωμένο, στενοχωρημένο ή ευτυχισμένο, ποτέ όμως χωρισμένο. Ήσουν και είσαι πάντα πλήρης, δεν «χωρίζεσαι», τραβάς την δική σου Πληρότητα έξω από το οικοδόμημα μίας προσπάθειας συγχώνευσης, την τινάζεις λίγο να φύγουν τα μπάζα από πάνω της, την πλένεις την Πληρότητά σου από την αρχή, την απλώνεις στον ήλιο, τη σιδερώνεις, και αν έχεις βάλει και καλό μαλακτικό στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι έτοιμη και πάλι να φορεθεί ως το καλό σου ρούχο σε μια βραδιά – έκπληξη ή στο πάρτυ για το διαζύγιό σου (φρόντισε να κάνεις λίστα διαζυγίου, εγώ το αμέλησα και γέμισα το σπίτι με ατμοσίδερα, καφετιέρες, και βιβλία για τον κήπο «καν’ το μόνος σου», για μεσογειακή διατροφή «καν’ το μόνος σου», για έξυπνες ιδέες και λύσεις για εξοικονόμηση χρημάτων «καν’ το μόνος σου», για το πλύσιμο χαλιών – μοκετών «καν’ το μόνος σου»…
Ακόμα και γι αυτό που φαντάζεστε, ένα βιβλίο «καν’ το μόνος σου» μου φέρανε, και μου το ακούμπησαν στο κομοδίνο με σαρδόνιο χαμόγελο οι παντρεμένοι προσκεκλημένοι).  Ένα τέτοιο πάρτυ είναι μια πολύ καλή ιδέα να γίνεται προς τιμήν του Διαζυγίου, που ενηλικιώθηκε πια και πρέπει να πάει φαντάρος, στο καλό και να μας γράφει, πέρασε από τη ζωή μας, αλλά περαστικό ήταν, έχει να πάει κι από αλλού, να μην το καθυστερούμε άλλο, έπιασε και ψύχρα, μην αρχίσει να κρυώνει και οι επόμενοι πρέπει να το φιλοξενήσουν να ξεχειμωνιάσει…

Ξέρω πως πολλοί σκέφτεστε πως «αυτά δεν γίνονται άμα έχεις παιδιά». Η αλήθεια είναι πως μπορεί και να μη γίνονται… Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε μένα κάπως, κουτσά στραβά, έγιναν. Άρα, μπορεί και να γίνονται.

Και έχω παιδί. Και γνωρίζοντας πολύ καλά πώς το πέρασε όλο αυτό, γιατί δεν του ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο, γνωρίζω να σας πω πως τώρα πια είναι με το ένα πόδι έξω από αυτό (το άλλο λίγο κόλλησε στις λάσπες του, αλλά στα ξεκολλήματα είναι..).

Ο μικρός ετοίμασε και τα καλάθι με τα φρούτα, το έδωσε στο χέρι του μικρού Διαζυγίου, του φόρεσε και μια κόκκινη σκούφια και το έστειλε στο Δάσος να το φάει ο κακός ο λύκος. Δεν τον απασχολεί πολύ αν θα βρει κάπου να κρυφτεί, ξέρει πως δεν θα ξαναγυρίσει. Δεν τον ένοιαζε τον μικρό ο «γάμος», τον νοιάζει να έχει έναν μπαμπά και μία μαμά που να τον αγαπάνε πολύ. Και το έχει. Από τον καθένα με τον τρόπο του. Γιατί ο καθένας ό,τι έχει δίνει. Και αυτό τον καλύπτει. Γιατί θέλει να είμαστε καλά για να είναι αυτός καλύτερα.

Γιατί ξέρει πως δεν έχει γονείς χωρισμένους, έχει γονείς ελεύθερους.

Και στην τελική, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι παντρεμένοι με τους παντρεμένους… Άκου «ζωντόχηρος»!

πηγη:https://singleparent.gr/